De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

28 • zaterdag 5 januari 2013

Aangezien er een metalen asbak op het nachtkastje stond, ging Gael ervan uit dat Caleb er geen bezwaar zou maken als ze een sigaret opstak.

De witte lakens rondom haar waren verfrommeld en het zachte lichtgrijze deken lag half op de grond, omgeven door de kledingstukken die ze gisterenavond had gedragen en een paar T-shirts van Caleb. Gael hield haar sigaret tussen haar lippen zodat ze naar voren kon buigen om een proper uitziend T-shirt aan te trekken en het deken rond haar lichaam heen te slaan.

Het was nog vroeg. De zon kwam nu pas langzaam op, maar Caleb lag niet meer naast haar. Gael was wakker geworden door de kilte in bed. Slaperig was ze naar de felrode keuken gestommeld, maar er was niemand geweest. Calebs autosleutels, die hij gisterenavond op het keukeneiland had gegooid, waren verdwenen.

Het kon zijn dat hij naar de garage moest voor een vroege levering, had Gael bedacht, voordat ze terug naar het bed was gekropen. Hij was haar geen verantwoording schuldig, wist ze maar al te goed, terwijl ze de rook door haar neusgaten uitblies. Ze vouwde één been onder haar lichaam, terwijl ze de boeken op Calebs nachtkastje bestudeerde. Zijn literaire smaak bestond uit een stapel thrillers met flaporen.

Gael klakte met haar tong en tikte de as af, voordat ze zich terug liet vallen in de grote kussens.

De laatste keer dat ze in dit appartement was geweest, was bijna vier jaar geleden. Toen was ze niet verder geraakt dan de keuken, die er vandaag een stuk ordelijker bij stond.

Haarscherp kon Gael dat moment, de eerste keer dat ze Caleb zag, weer terug voor haar geest halen. Als iemand haar toen had verteld dat ze vandaag naakt in zijn bed zou liggen, had ze die persoon zonder twijfel een blauw oog verkocht.

Gael wist dat ze dit niet meer kon uitleggen. Ze walgde van zichzelf, dat ze had toegelaten om zichzelf zo te verliezen in de lust die Caleb bij haar opriep. Waarom kon ze niet meer teruggaan naar de periode dat ze walgde van de persoon die Caleb Moreno was? Alles was toen zoveel eenvoudiger geweest.

Met een diepe zucht begroef ze haar hoofd in haar handen. Wat had ze gedaan om haar leven zo ingewikkeld te maken?

Het geluid van een sleutel die werd opgedraaid maakte dat ze terug rechtop zat.

"Caleb?" vroeg Gael, aarzelend. Ze zette één voet uit het bed, maar twijfelde.

"Gael?" hoorde ze de stomverbaasde stem van Caleb. De deur viel achter hem in het slot en Gael slaakte een zucht van opluchting. Haar andere voet zette ze nu ook op de grond en ze duwde het deken van zich af. Twijfelend bleef ze in de deuropening van de keuken staan. Voor haar stond Caleb, gekleed in een afgeschoten jeans en een wit T-shirt.

"Waarom ben jij al zo vroeg wakker?" vroeg Caleb, die twee hete bekers koffie op het keukeneiland zette, naast een verfrommelde papieren zak.

"Ik had het koud," haalde Gael haar schouders nonchalant op en kwam dichterbij. "Is dit eten?" Nieuwsgierig snuffelde Gael in de papieren zak, die bosbesmuffins bevatte. Genietend nam Gael een hap en sloot gelukzalig haar ogen.

"Oh, dit is echt perfect," antwoordde Gael, die de brok halfgekauwd eten doorspoelde met een grote slok hete, zwarte koffie.

Geamuseerd keek Caleb haar aan. Gaels lange haren waren in de war. In de ochtendzon schenen ze rossig. Op haar gezicht had ze geen make-up meer buiten de mascara-resten onder haar ogen. Het feit dat ze zijn oude T-shirt droeg, dat bijna doorzichtig was geworden door de vele wasmachinerondjes, maakte hem uitermate tevreden. Het kledingstuk stond haar perfect, van de tint die haar huid liet oplichten tot de zoom die net tot onder haar billen kwam.

Uit zijn broekzak haalde Caleb de sleutels van de Mustang, die hij naast zijn koffie op het keukeneiland legde voordat hij een slok koffie nam.

"Weet je, dit is de eerste keer dat ik dit doe," zei Caleb, die naar Gael keek, die net haar muffin volledig had verorberd en nu tegen het keukenaanrecht leunde, met haar koffiebeker tussen haar handen geklemd.