De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

6 • donderdag 19 maart 2009

Met haar nagels tikte Gael op het glanzende mahoniehouten blad van de bar terwijl ze nadenkend in haar martini roerde.

Het grijze satijnen hemd dat ze droeg, glansde in de gedimde verlichting die chique bar verlichtte. Haar benen, gestoken in een donkergrijze, afgewassen jeans die nauw aansloot, waren over elkaar geslagen. Over de rugleuning van haar barkruk hing een zwart leren motorjack, waarover een klein schoudertasje hing met een zilveren ketting.

Rondom haar sijpelden mensen binnen die na een lange dag op kantoor wilden borrelen en ontspannen. Gael merkte hen nauwelijks op terwijl ze een slokje nam en het glas terug neerzette.

In deze moderne bar in de uitgaansbuurt van Boston was Gael een graag geziene klant. Het was één van de eerste uitgaansplekken die ze had ontdekt sinds ze in de herfst naar de campus van Harvard was verhuisd. De oosterse inrichting met de olijfgroene muren die iets elegants hadden en de barman die iets afwist van goedgemaakte cocktails, hadden gemaakt dat Gael hier regelmatig opdook.

Even liet Gael haar gedachten afdwalen aan een andere avond die ze hier had doorgebracht. De schemerige verlichting die het glas van haar drankje verlichtte en de donkerblauwe ogen van haar gesprekspartner opnieuw liet glanzen. Gael voelde de aanraking van zijn stevige vingers rond haar pols weer. Haar hartslag ging even omhoog, totdat ze besefte dat nu alleen aan de bar zat.

Haar enkel draaide even heen en weer totdat ze de hak tenslotte op de rail van de bar zette. Zuchtend zette Gael het glas aan haar mond en nam een slokje. Achter de bar hield de barman haar nauwlettend in het oog.

"Hé, zusjelief," Vanachter haar klonk een vertrouwde stem. Gael draaide zich razendsnel om op de barkruk en stond oog in oog met haar broer, Christopher. Zijn heldergroene ogen, een exacte kopie van de hare, keken haar plagerig aan.

"Sinds wanneer ben jij te vroeg, Gael?" vroeg hij, terwijl hij naast haar ging zitten en een whisky bestelde. "Heeft Harvard je dan toch veranderd?"

Gael kneep haar ogen even samen en grijnsde toen. "Ik ben altijd stipt op tijd," wierp ze tegen, terwijl ze zelf ook gebaarde dat ze een nieuw drankje wilde. Ze verschoof iets op haar barkruk en ging rechter zitten. Christopher trok zijn trenchcoat uit en stroopte de mouwen van zijn gestreept hemd op. Eronder droeg hij een donkerblauwe broek en gelakte schoenen. Haar broer zag er ouder uit dan de vierentwintig jaar die hij oud was. Zijn haren waren niet meer in de war, zoals toen hij studeerde, maar waren kortgeknipt en zijn bakkebaarden waren opgeschoren.

"Nou, vertel eens waarom je me wou ontmoeten in Boston? Wat brengt je eigenlijk in de eerste plaats naar de Oostkust" Gael draaide een haarlok naar achter, terug in de warrige knot.

"Werk. Heb je niets in de kranten gelezen over de zaak tegen Carnes?" vroeg Christopher, die zijn whiskyglas van de barman aannam.

Gaels wenkbrauwen trokken even samen toen ze zich iets vaags herinnerde dat ze die ochtend op de nieuwssites had gelezen. "Ik denk het wel. Is dat niet die ene acteur uit die ene film over die vuurspuwende eekhoorn? Die nu de staat aanklaagt omdat hij er niets aan kan doen dat hij sjoemelt met zijn geld? Ik weet dat hij getrouwd is met een Russisch topmodel," voegde Gael er schaapachtig aan toe, wat haar een gegrinnik opleverde van Christopher, die een slok whisky nam.

"Nou, het ligt ingewikkelder, maar het is wel die zaak waar je nu aan denkt. Maar mijn mentor vond dat het een goede leerschool zou zijn om de zaak naar ons stageteam te schuiven zodat we kunnen leren hoe het is om een cliënt te verdedigen die in de pers onder vuur wordt genomen." Christopher zette het glas neer en bestudeerde zijn jongere zus. Ze zag eruit als de opgepoetste versie van zichzelf, gekleed in een outfit die zelfs de goedkeuring van hun moeder zou wegdragen.