De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

3 • maandag 2 juli 2012

"Waar is Chris eigenlijk?" vroeg Amy, terwijl ze haar dochter op haar schoot hees. "Je had hem heus wel mogen meenemen." Haar stem klonk verwijtend vanachter de blonde krullen van de dreumes.

"Hij is naar de stad met zijn verloofde." Gael trok een vies gezicht bij dat laatste woord. Ze snapte nog steeds niet dat haar oudere broer deze zomer in het huwelijksbootje zou stappen. "Ik heb hem gevraagd of hij mee wilde komen, maar hij sloeg het beleefd af. Ik moest je trouwens de groetjes doen," antwoordde Gael verveeld, voordat ze nog een olijfje pikte van de schaal die op de tuintafel stond. Het schaaltje was bijna leeggegeten.

"Tante honger?" vroeg Rhys, die naast Gael op de tuinbank zat en zijn peettante, die hij niet vaak te zien kreeg, uitgebreid bestudeerde.

Gael knikte en nam een slokje van haar witte wijn. Ze had die ochtend vergeten te ontbijten, bedacht ze. Alweer.

Sinds ze vorige week na het intermezzo met Caleb was thuisgekomen, had haar moeder haar op haar huid gezeten. Madeline de la Roche had haar dochter aan een heuse Spaanse Inquisitie willen onderwerpen. Waar had Gabrielle in hemelsnaam de nacht doorgebracht? Waar was de auto van Christopher? Waarom waren haar kleren zo besmeurd met zand en stof?

Sindsdien probeerde Gael zo min mogelijk thuis te zijn. Een hele opgave in een stadje waar ze al jaren niet meer was geweest en nooit veel vrienden had gehad. De meeste dagen spendeerde ze op het strand, starend naar de branding terwijl ze zich afvroeg wat ze hier in godsnaam eigenlijk deed.

Waarom had het haar ooit een goed idee geleken om tijdens de roadtrip met Clara, een studiegenoot, na hun proclamatie aan Harvard, te stoppen in San Francisco en te zeggen dat ze bij haar ouders bleef tijdens de zomer? Haar moeders haviksogen misten geen enkel detail.

De straatrace van Mason was een welkome afleiding geweest, maar Gael was er niet happig op om haar leven nogmaals op het spel te zetten. Afleiding probeerde ze te zoeken in de vele bars een paar kilometer ten noorden van de stad, maar zelfs de alcohol bood haar geen troost.

"Is de bruiloft nu helemaal gepland?" vroeg Amy nieuwsgierig, die tegenover haar beste vriendin en zoon op een tuinstoel zat. Op haar schoot zat Lilah, haar jongste dochter, die zich probeerde los te wurmen.

In de verte was Ethan bezig om de barbecue te ontsteken. Zodra hij Amy's blik opving, glimlachte hij naar zijn vrouw.

"Ben je gek. Mijn moeder heeft de tijd van haar leven om de bruiloftsplanner die Lorelei heeft ingehuurd, op zijn huid te zitten." Gael tuurde naar de schaal met olijven en fetakaasjes, maar twijfelde even. Toen haalde Gael haar schouders op en pikte er snel nog ééntje. Ze wierp een samenzweerderige knipoog naar Rhys, die breed glimlachte.

Amy schudde haar hoofd. Gael was een hopeloos voorbeeld voor haar kinderen. Ze trok Lilah iets meer op haar schoot. Het kind was zo glad als een aal sinds ze had leren lopen.

"Ach ja, gelukkig dat Lorelei met haar kan opschieten. Ik weet niet hoe ze het doet. Toen ik wegging, zat moeder al te telefoneren met haar over de zeer belangrijke kwestie of ze voor eierschaalwitte of zo-vers-als-sneeuw-witte rozen zouden gaan." Gael rolde met haar ogen en gaf een vastgeprikt fetablokje aan Rhys. "Ik heb nu al medelijden met Chris. Moeder was gisteren woest op me toen ze hoorde dat ik nog geen jurk had gekocht voor de bruiloft. Die trouwens pas over twee maanden is! Echt, die vrouw heeft ze niet meer allemaal op een rijtje."

"Kom nou," zei Amy, die bij nader inzien haar dochter terug de vrijheid gaf en toekeek hoe ze over het gazon naar haar vader waggelde. Ethan tilde zijn jongste spruit op en wuifde naar het terras. "Zo erg is je moeder ook weer niet," suste Amy, terwijl ze haar benen over elkaar sloeg en het wijnglas voor Gael bijvulde.