De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

33 • zaterdag 23 februari 2013

"Moeder, ik moet nu echt vertrekken naar Amy."

"Gabrielle, zitten." De stem van Madeline was zo kil als ijs en klonk bijna hol doorheen de ruimte.

Met een zeer lang gezicht plofte Gael terug neer in de smetteloze witte fauteuil. De donkerrode rozen die in een kristallen vaas naast haar op een eikenhouten bijzettafeltje stonden, bewogen lichtjes door haar bruuske val.

Haar moeder had Gael in de kleine woonkamer van haar ouderlijk huis gejaagd, om samen met haar de huwelijkslocaties te overlopen voor Gaels huwelijk. Gael vervloekte zichzelf dat ze had ingestemd om die avond bij haar ouders te logeren in de plaats van bij Amy.

Sinds Gabrielle samen met Bobby het weekend van twaalf en dertien oktober had gekozen als trouwdatum, was Madeline niet meer te houden. Elke gesprek met haar ging over trouwlocaties, juweliers en gastlijsten.

"Moeder, Rhys wordt vandaag vier jaar en ik moet erbij zijn om zijn cadeautje af te geven."

"Gabrielle, dat kind wordt volgend jaar ook nog jarig. Jij trouwt maar één keer in je leven. Zitten." Tegenover haar zat haar moeder op de blauwgrijze fluwelen driezit met donkere pootjes, gekleed in een lichtblauwe jurk met vlindermouwen. Over haar smalle leesbril keek Madeline haar dochter scherp aan, die haar armen over elkaar sloeg. Dit duurde al de hele namiddag.

Op het glazen salontafeltje tussen hen lagen verschillende papiervellen van een dikkere kwaliteit en in A2-formaat, waarop verschillende huwelijkslocaties in Californië waren afgebeeld.

Madeline had het als haar taak opgevat om Gael en vooral Noelle ervan te overtuigen om de bruiloft toch maar in Californië te laten doorgaan.

Voor Gael maakte het niets uit. Ze wist dat Bobby liever de keuze van zijn moeder volgde. Als Gael moest afgaan op smaak, was ze eerder voor de keuze van Noelle, hoewel ze het landhuis dat haar schoonmoeder had voorgesteld nog niet had gezien.

Maar Madeline accepteerde geen neen.

"Goed." Madeline nam een vel op de salontafel en schoof het door naar Gael, die het aanpakte en bestudeerde. Het was een tuin met een uitzicht op muurtje, waarachter een paar bergen lagen. Er waren ook foto's van het interieur, dat er erg donker uitzag. Bijna als een middeleeuws slot.

"Wat vind je hiervan?"

Gael trok één wenkbrauw op en keek haar moeder recht aan.

"Moeder, serieus?"

"Wat is er, Gabrielle? Deze wijngaard is één van de beste in de omgeving en de bruidssuite is volledig in Franse stijl." De lichtroze nagel van Madeline tikte op een foto van een grote maar oh zo lelijke spiegel.

Gaels ogen vielen bijna uit hun kassen. "Mama, ik ga mijn geloften niet uitwisselen met uitzicht op zo'n spuuglelijke muur. Vergeet het maar. En neem maar van mij aan dat Bobby er net hetzelfde over gaat denken."

"Maar -"

"Nee. Waarom geen strand? Hier in Californië zijn genoeg mooie stranden. Denk maar aan Big Sur en –"

"Nee, Gabrielle. Geen stranden. Strand betekent zand op je jurk, wind in je ogen en waarschijnlijk een eng zeedier tussen je tenen. Trouwen op het strand is voor onbeschaafde mensen."

Met rollende ogen bekeek Gael de andere aanbiedingen. Ze wist dat haar moeder gelijk had over een strand. Het mocht er inderdaad prachtig uitzien op foto's, maar Gael had er geen zin in om de hele dag zand tussen haar tenen te voelen.

Met een zucht trok Gael een vel naar haar toe en liet het aan Madeline zien. "Moeder, serieus? Dit kasteel? Dat is afgezaagd. Zijn er vorig jaar niet zo'n twintig actrices getrouwd op deze locatie?"