De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

5 • dinsdag 3 juli 2012

Gael werd wakker door een zeer natte en een zeer ruwe tong die over haar gezicht ging. Een koude neus drukte in haar oor en Gael duwde zichzelf dieper weg in haar kussen.

"Fitz, rot op," mompelde ze. De hond kwispelde enkel bij het horen van de stem van zijn baasje en blafte opgewekt.

Slaapdronken deed Gael één oog open. Twee donkerbruine hondenogen keken haar smekend aan. Achter hem kon Gael de traag opkomende zon zien die vanachter de Californische bergen in de verte vandaan kwam. Het kon nog geen zes uur in de ochtend zijn.

"Oké, jij dwingeland," mopperde Gael en ze gleed langzaam en met zeer veel tegenzin onder de warme lakens vandaan en zocht zich tastend in het halfduister van haar kamer een weg naar haar dressing, op zoek naar sportkleding.

Nog geen kwartier later voelde Gael de frisse ochtendlucht, een overblijfsel van de nachtelijke nevel, tegen haar blote benen strijken terwijl Fitz voor haar blaffend naar het strand rende en een paar zeemeeuwen de schrik van hun leven bezorgde.

De golven van de Stille Oceaan rolden het nu nog verlaten zandstrand op. In de verte kon Gael de nacht zien verdwijnen, terwijl de zon nu bijna over het verre gebergte heen was en een prachtige gouden waas tevoorschijn toverde. Gaels mintgroene sportschoenen drukten in de zachte ondergrond en de zandkorrels tikten tegen haar onderbenen.

Gael glimlachte en haalde diep adem, terwijl ze haar lichaam steeds sneller probeerde voort te bewegen. Ze was vergeten hoeveel ze eigenlijk van hardlopen hield, zeker in de vroege ochtend.

Normaal gezien was Gael een nachtmens, maar ze kon er intens van genieten om voor dag en dauw op te staan en in het park haar dagelijks rondje te gaan rennen en te kijken hoe de stad weer vol leven stroomde. De laatste tijd had ze bitter weinig besteed aan sport.

Het was heerlijk om haar tobideeën van haar af te gooien en gewoon te rennen, te kijken hoe snel haar benen haar konden dragen. De golven beukten op de kust en de zeemeeuwen krijsten en Fitz blafte terwijl zijn baasje met een grote glimlach langs de kustlijn rende.

Madeline de la Roche wist niet wat ze zag toen ze haar dochter in de keuken zag zitten, haar lange haren in een slordige staart, haar gezicht blozend van de inspanning en de wind en gekleed in een kort sportshortje en een fluorescerende sportbeha, terwijl ze Fitz een Engels worstje voerde.

"Gabrielle, wat doe jij hier zo vroeg?" vroeg Madeline verbaasd, terwijl ze de espressomachine aanzette.

Gael keek op en Fitz greep het worstje uit haar hand, waarmee hij triomfantelijk ging lopen.

Het meisje keek verbaasd naar haar moeder, die voor haar stond in een zalmroze wikkeljurk en haar haren netjes opgestoken. Een zweetdruppel gleed langs Gaels voorhoofd over haar kaak naar haar hals en ze veegde hem snel weg.

"Ik ben langs het strand gaan hardlopen, moeder. Is dat soms verboden?" vroeg Gael terwijl ze opstond. Nu haar moeder de keuken terroriseerde en Fitz likkebaardend naar de ruime tuin liep, zag Gael geen reden meer om te blijven. Een frisse douche zou deugd doen.

"Gabrielle, wacht even." Madelines stem hield Gael tegen voordat ze de keuken uit kon lopen. Met tegenzin draaide Gael haar om. Haar moeder stond tegen het keukeneiland geleund. In haar hand had ze een kopje espresso en haar perfect gemanicuurde pink wees in de lucht.

"Ja, moeder?" vroeg Gael ongeduldig. Ze had een slecht voorgevoel, zeker toen haar moeder lief glimlachte.

"Je hebt nog altijd geen jurk voor je broers bruiloft. Wij gaan vandaag op zoek naar een jurk voor je, samen met Lorelei. Ze vond het zo jammer dat je geen bruidsmeisje kon zijn." Met zorgvuldig getuite lippen nam Madeline een slokje espresso, er goed voor zorgend dat ze haar donkerroze lipstick niet zou verpesten.