De Terugkeer | ✔️ (DE OVERGAVE #1) - #Netties2017

19 • maandag 6 augustus 2012

Gael had zich voorgenomen om niet te gaan huilen.

"Ja, ik wil." De heldere stem van Lorelei Graves, nu Lorelei de la Roche, weerklonk op het dakterras van het luxueuze hotel in San Fransisco. Het art-deco exterieur van het terras paste perfect bij de nauwaansluitende satijnen trouwjurk van Lorelei, die was geïnspireerd op de ouderwetse Hollywoodse glamour.

Haar broer, Christopher, zag er als een filmster uit in een donkerblauw pak dat bijna zwart leek met een lichtroze das. Zijn doordringende groene ogen waren opvallend helder toen de blanke vingers van Lorelei de witgouden ring rond zijn ringvinger schoven.

"Dan verklaar ik jullie nu man en vrouw. U mag de bruid kussen," zei de ambtenaar.

Onder luid applaus sloeg Chris zijn armen rond het middel van Lorelei en kuste haar passioneel.

Naast Gael stak Bobby haar discreet een zakdoekje toe. "Ik dacht dat jij jezelf iets had beloofd tijdens de ceremonie?" fluisterde hij geamuseerd in haar oor.

Gael greep de witte zakdoek uit zijn handen en gaf hem met haar elleboog een por in zijn zij. "Kijk naar voren, Robert," siste ze, voordat ze haar ogen depte.

Bobby lachte enkel en stond op om het kersverse koppel te gelukwensen. Gael duwde het lapje stof in haar kleine clutch en volgde hem.

"Nu zijn we eindelijk zusjes," zei Lorelei, die haar armen rond Gael sloeg en haar op beide wangen kuste. Naast haar schudde Chris enthousiast de hand van Bobby.

"Dat waren we technisch gezien al drie uur geleden in het stadhuis al," zei Gael. Na een strenge blik van Chris voegde ze er haastig aan toe: "Maar nu zijn we inderdaad echte zussen."

Bobby werd aangeklampt door Madeline, terwijl Arthur zachtjes zijn dochter opzij duwde om zijn schoondochter te feliciteren.

"Zo, broertje," zei Gael, voordat ze Chris stevig omhelsde. "Jij, getrouwd? Ik kan zal een tijdje nodig hebben om aan dat feitje te wennen," zei ze, terwijl ze haar best deed om de blik van de getuige te negeren.

"Blijkbaar is er een vrouw die zo gek is dat ze me wil hebben," antwoordde Chris, met een tedere uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij naar Lorelei keek, die geanimeerd met hun vader praatte.

"Ik heb altijd al geweten dat er iets met haar scheelde," fluisterde Gael, wat haar een por van Chris opleverde. "Hé, het zusje van de bruidegom niet pijn doen," klaagde ze, terwijl ze de wijnrode stof van haar jurk gladstreek.

"Beledig de bruid dan niet," merkte Chris op, met een zachte glimlach. Vandaag kon hij op niemand kwaad worden.

"Hé, dat is de vrouw die zonet met je getrouwd is. Ik stel gewoon een mogelijke waarheid vast," wierp Gael tegen.

"Is ze je aan het plagen?" Naast Gael dook Amy op, stralend in de poederroze Valentino die nu aan haar toebehoorde. "Gefeliciteerd, Chris. Ik hoop dat jullie heel gelukkig samen worden." Ze gaf hem drie kussen.

"Dankjewel, Amy. Als wij half zo gelukkig worden als Ethan en jij, mogen we ons tevreden mensen noemen." Breed glimlachend liet Chris Amy los, die giechelde en wiens wangen dezelfde kleur kregen als haar jurk.

Gael moest haar best doen om niet met haar ogen te rollen, maar ze voelde hoe twee karamelkleurige ogen op haar plakten. Haar handen klemden zich rond de kleine clutch, zo stevig dat haar knokkels lijkwit werden.

"Glaasje champagne?" Rond haar middel voelde ze de stevige hand van Bobby, die zich had weten los te scheuren van haar moeder en twee glazen champagne van een dienblad van een voorbijgaande ober had geplukt.

Dankbaar nam Gael het dunne glas van hem aan en nam een grote slok.

"Dorst?" vroeg Bobby, die Gael naar binnen leidde, naar het grote paviljoen waar de receptie zou doorgaan. Het pronkstuk van de kamer was een indrukwekkende luster, waarvan het ijzerwerk een ingewikkeld kantpatroon leek te zijn, versierd met rozenblaadjes.