The Heir/Η Διάδοχος

2ο Κεφάλαιο

Το επόμενο πρωί ξύπησα από της έξι. Ήμουν ενθουσιασμένη γιατί θα είχα μια ολόκληρη μέρα να εξερευνήσω το παλάτι και να γνωρίσω την βασιλική οικογένεια. Η Ελίζ με ενημέρωσε χθες το βράδυ, πως όλα τα σημερινά γεύματα εκτός του βραδινού θα σερβιριστούν στα δωμάτιά μας. Οπότε έχω την ελευθερία να επιστρέψω στο δωμάτιο όποτε θέλω.

Αποφάσισα να μην καλέσω την Ελίζ και να ετοιμαστώ μόνη μου. Οπότε άνοιξά την πόρτα της ντουλάπας... Και καθόμουν μπροστά της για τα επόμενα λεπτά και απλά κοίταζα. Αν ήταν έτσι η δική μου ντουλάπα, δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ήταν της βασίλισσας.

Κατ' αρχήν, δεν ήταν ντουλάπα. Ήταν ένα ολόκληρο δωμάτιο -λίγο μεγαλύτερο από το υπνοδωμάτιό μου στο σπίτι. Ήταν χωρισμένο σε διαδρόμους, που ο καθένας έκρυβε πολύχρωμα, επίσημα φουστάνια και άλλα λιγο βαρετά κατά την γνώμη μου, πολυάριθμες μπλούζες σε υπερβολικά πολλά χρώματα και σχέδια, όμορφα παντελόνια και φούστες και ένας ακόμα διάδρομος αφιερωμένος αποκλειστικά σε παπούτσια -πέδιλα, γόβες, μπαλαρίνες ακόμα και αθλητικά- και τσάντες.

Όλα αυτά ήταν υπερβολικά για εμένα, καθώς δεν πιστεύω να προλάβω να φορέσω ούτε τα μισά.

Μία ώρα αργότερα, είχα διαλέξει τι θα φορούσα, έκανα το μακιγιάζ μου και κάλεσα την Ελίζ για να μου φτιάξει τα μαλλιά. Σου παίρνει πολύ ώρα να ετοιμαστείς αν έχεις εκατό ρούχα στην "ντουλάπα" σου. Δε λέω... Μου αρέσει εδώ στο παλάτι και είναι ωραίο να έχεις ένα ολόκληρο δωμάτιο με ρούχα. Όμως μου λείπει η οικογένειά μου και το περιβάλλον μου είναι ξένο. Νιώθω ότι δεν ανοίκω εδώ. Ελπίζω να φύγει αυτό το συναίσθημα κάποια στιγμή.

Όσο η Ελίζ μου έκανε μπούκλες τα μαλλιά, εγώ πήρα το κινητό μου και τηλεφώνησα την μαμά μου.

"Γειά σου μαμά! Τι κάνεις;" της είπα και έσκασα ένα χαμόγελο.

"Αμέλια! Μια χαρά γλυκιά μου! Εσύ πες μου τι κάνεις." είπε ενθουσιασμένη.

"Τίποτα το σπουδαίο. Να, ξύπνησα στο υπέρδιπλο κρεβάτι μου, ντύθηκα στην τεράστια ντουλάπα μου, που χωράει τα εκατοντάδες ρούχα μου και τώρα η προσωπική μου υπηρέτρια μου χτενίζει τα μαλλιά." είπα παιχνιδιάρικα.

"Τι έκανε λέει;!" ούρλιαξε η Έμιλυ από το τηλέφωνο. Η μαμά μου προσπαθούσε να την ηρεμήσει, γιατί ήταν υπερβολικά ενθουσιασμένη. Ρώτησε είκοσι φορές πότε μπορεί να έρθει στο παλάτι και πότε θα της στείλω το φόρεμα.

"Όταν θα έρθετε θα στο δώσω. Λογικά όταν θα γίνει η γιορτή της άνοιξης στο παλάτι θα σας καλέσουν."