The Heir/Η Διάδοχος

16ο Κεφάλαιο

Όλο το υπόλοιπο βράδυ στο πάρτυ, σκεφτόμουν τι να μου είχε ετοιμάσει ο Μπεν. Ακόμα ήμουν εκνευρισμένη με την συμπεριφορά του. Με έκανε να περιμένω τουλάχιστον μισή ώρα, για να βοηθήσει την Λέξα. Ένιωσα πολύ άσχημα, σαν να με έβαζε σε δεύτερη μοίρα.

Ήμουν σίγουρη πλέον, πως η Λέξα είχε αισθήματα για τον Μπεν. Και φυσικά το γεγονός πως δεν το έχουμε πει σε κανέναν δεν βοηθάει την κατάσταση.

Το θέμα μου είναι, πως θα μπορούσε να της ξεκαθαρίσει την θέση του και πως δεν ενδιαφέρεται για αυτή, με αυτόν τον τρόπο. Αποφάσισα να του δώσω όμως μια ευκαιρία να επανορθώσει για σήμερα.

"Είσαι πολύ ανήσυχη. Γιατί;" είπε η Άντελαϊν, που με παρακολουθούσε εδώ και ώρα, που δίπλωνα και ξεδίπλωνα συνεχώς την χαρτοπετσέτα μου.

"Δεν υπάρχει κάποιος λόγος." είπα άλλα φυσικά δεν με πίστεψε. "Πως πάνε τα πράγματα με εσένα και τον Κρίστιαν;" την ρώτησα για να διώξω την προσοχή από πάνω μου.

"Κάνουμε ένα διάλλειμα. Ο Κρίστιαν μου είπε πως θέλει λίγο χρόνο να σκεφτεί..." είπε και φάνηκε λυπημένη.

"Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλει να είστε μαζί..." είπα προσπαθώντας να την καθησυχάσω.

"Δεν ξέρω πλέον τι σημαίνει... Μπορεί αν έχει κουραστεί με αυτήν την κατάσταση. Και για να είμαι ειλικρινής και εγώ έχω κουραστεί" είπε και αναστέναξε.

"Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι... Πίστεψέ με." είπα και με κοίταξε συλλογισμένη.

"Έχεις περάσει κάτι παρόμοιο και ξέρεις;" ρώτησε με περιέργια.

"Εγώ; Όχι... Από που και ως που." είπα κάνοντας την αδιάφορη.

"Μάλιστα." είπε και με κοίταξε ύποπτα.

"Όπως και να 'χει, πρέπει να μιλήσετε και να πάρετε μια απόφαση. Είτε θα το τελειώσετε τώρα που είναι αρχή ή θα παλέψετε για αυτό που έχετε." είπα εγώ και σταμάτησε εκεί το θέμα.

Η βραδιά πέρασε βασανιστικά αργά. Μισή ώρα πριν τις δώδεκα, όλα τα κορίτσια, χορέψαμε έναν χορό με τη μέλλουσα νύφη, όπως ήταν το έθιμο και μετά διαλυθήκαμε. Εγώ έτρεξα κατευθίαν στην είσοδο του παλατιού, όπου με περίμενε ο Μπεν.

"Πως πέρασες;" ρώτησε χαμογελώντας μόλις με είδε.

"Σχετικά καλά. Εσύ που ήσουν; Δεν σε είδα." είπα και με πλησίασε.

"Ετοίμαζα την έκπληξη. Με έψαχνες;" ρώτησε δίνοντας μου ένα φιλί.

"Μπα... Δεν είμαι τόσο απελπισμένη." είπα δήθεν αδιάφορη.