The Heir/Η Διάδοχος

28ο Κεφάλαιο

**ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Έχω κάνει κάποιες αλλαγές στο προηγούμενο κεφάλαιο, οπότε όποιος διάβασε το κεφάλαιο την Παρασκευή που το ανέβασα, καλύτερα να το ξανα δει, για να καταλάβει την συνέχεια... Ας συνεχίσουμε με την ιστορία τώρα :)**

Καθόμουν στα καθίσματα μπροστά από το σαλόνι της λιμουζίνας και χάζευα έξω από το παράθυρο. Η Άντελαϊν είχε πιάσει έναν ολόκληρο καναπέ και κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Σε κάποιες στιγμές ροχάλιζε κιόλας. Πριν φύγουμε, έλεγα στον Νικ πως δεν έπρεπε να φύγει από το πάρτυ του και πως θα κατάφερνα να χειριστώ την Άντελαϊν, αλλά δεν με άκουσε και απλά μπήκε στην θέση του συνοδηγού στο αυτοκίνητο.

Είχα την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι είχε πάθει εκείνος... Μου είχε πει κιόλας πως ήθελε να μιλήσουμε μόλις φτάναμε στο παλάτι και ανησυχούσα ακόμα περισσότερο.

Και αφού σταμάτησε η λιμουζίνα και μας άφησε μπροστά στην είσοδο του παλατιού και ο Νικ πήρε στην αγκαλιά του την Άντελαϊν και την πήγε στο δωμάτιό της, της έβγαλα το φόρεμα και τις έβαλα τις πιτζάμες της.Ο Νικ δεν με είχε κοιτάξει στα μάτια.

"Νικ, θέλεις να μιλήσουμε;" ρώτησα υπενθυμίζοντας του αυτό που μου είχε ζητήσει.

"Ναι... Πάμε κάπου ήσυχα..." είπε ξερά πάλι χωρίς να με κοιτάζει. Μα όλο το παλάτι ήταν ήσυχο... Δεν το ανέφερα όμως και απλά του πρότεινα να πάμε στο δωμάτιό μου. Αφού καθίσαμε στις πολυθρόνες δεξιά του πιάνου, σταύρωσε τα χέρια του και πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Όπως κατάλαβες, πρέπει να συζητήσουμε για κάτι..." είπε προσπαθώντας να ξεκινήσει κάπως. "Βασικά πρέπει να μιλήσουμε για δύο πράγματα..." είχε σταματήσει και με κοίταζε για αρκετή ώρα, χωρίς να είναι σίγουρος πως να συνεχίσει.

"Νικ... Πες μου απλά..." είπα εγώ για να τον παροτρύνω και κούνησε το κεφάλι του.

"Ωραία... Αρχικά, σήμερα η Άντελαϊν, ξέφυγε πολύ... Και δεν είναι του χαρακτήρα της. Μπορεί να είναι ενθουσιώδης, αλλά δεν παρασύρεται εύκολα." σταμάτησε και πήρε ακόμα μια βαθιά ανάσα. "Ήσουν μαζί της... Ξέρεις την Άντελαϊν... Όταν είδες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, γιατί δεν την σταμάτησες και την άφησες να γίνει έτσι;" κατέληξε και τον κοίταξα απαθής. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω.

"Δηλαδή κατηγορείς εμένα..." είπα κουνώντας απογοητευμένη το κεφάλι μου.

"Αμέλια... Σου εμπιστεύομαι την αδερφή μου. Ξέρω ότι όταν είστε μαζί δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Γιατί να χαλάσει τώρα αυτό;" ρώτησε.