The Heir/Η Διάδοχος

12ο Κεφάλαιο

"Αμέλια;" είπε και κοίταξε τον Νίκολας από πίσω μου και πήρε μια ανεξιχνίαστη έκφραση. "Τι κάνετε εδώ;" είπε και κοίταξε τον τοίχο που δεν είχε κλείσει τελείως.

"Την έφερες στο μυστικό δωμάτιο; Τι σκεφτόσουν;" είπε άγρια ο Μπεν.

Εγώ έκανα στην άκρη και τους κοιτούσα, χωρίς να ξέρω τι έπρεπε να κάνω.

"Έι! Ήρεμα Μπεν..." είπε το ίδιο επιθετικά ο Νίκολας.

"Ξέρεις ότι δεν πρέπει να μάθει κανένας για αυτό, πέρα από εμάς." είπε ο Μπεν και ο Νίκολας ξεφύσιξε.

"Έλεος, Μπεν! Δεν έγινε και τίποτα!" είπε εκείνος.

"Της έδειξες και..." είπε και με κοίταξε.

"Όχι..." είπε ο Νίκολας.

"Είναι επικίνδυνο να ξέρει... Δεν έπρεπε να την φέρεις!" φώναξε πάλι ο Μπεν.

"Νίκολας, εγώ πρέπει να φύγω..." είπα αμήχανα και με κοίταξαν και οι δύο, σαν να ξέχασαν την παρουσία μου.

"Εεεε, ναι... Θα τα πούμε αύριο στην αίθουσα πέντε για εξάσκηση, σωστά;" είπε εκείνος και κοίταξα τον Μπεν, που με κοιτούσε φανερά αμήχανος.

"Ναι... Τα λέμε." είπα και έφυγα σχεδόν τρέχοντας.

"Τι θα πούμε τώρα στον μπαμπά;" ακούστηκε η φωνή του Μπεν από πίσω μου, καθώς απομακρυνόμουν.

Μόλις έφτασα στο δωμάτιό μου, γέμισα την μπανιέρα και κάθησα μέσα. Τι στο καλό συνέβει πριν από λίγο; Τι δεν πρέπει να ξέρω, γιατί είναι επικίνδυνο; Ήμουν σίγουρη, ότι όλα αυτά τα αόριστα πράγματα που έλεγε ο Μπεν στον Νίκολας, είχαν σχέση με τα βιβλία. Όμως γιατί δεν έπρεπε να με πάει στο μουσικό δωμάτιο, αφού τα βιβλία είχαν μεταφερθεί αλλού;

Κι αν ο Νίκολας μου είπε ψέματα και τα βιβλία ήταν ακόμα εκεί; Μα θα τα έβλεπα... Είμασταν εκεί τόσες ώρες. Ή μήπως, ήταν κρυμμένα; Όμως γιατί να το διακινδυνέψει ο Νίκολας και να με πάει εκεί;

Αφού πέρασα αρκετή ώρα, ζαλίζοντας το μυαλό μου, με τόσα ερωτήματα, αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να κοιμηθώ επιτέλους, γιατί αύριο θα ήταν μια δύσκολη μέρα. Θα κάναμε τρεις ολόκληρες ώρες μαθήματα χορού και μετά είχα πρόβα με τον Νίκολας και το απόγευμα, εγώ, η Αλέξις και η Άντελαϊν, θα βοηθούσαμε την βασίλισσα με τις ετοιμασίες για τον γάμο, ώστε να γνωριστούμε καλύτερα.

Έτσι, αποκοιμήθηκα σκεπτόμενη το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.

"Δεσποινίς Αμέλια, είναι εφτά η ώρα. Πρέπει να σηκωθείτε." ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσα, το επόμενο πρωί.