The Heir/Η Διάδοχος

44ο Κεφάλαιο

Κατέβηκα δύο-δύο τα σκαλοπάτια και σχεδόν πέταξα μέχρι την πόρτα της εισόδου. Πρώτη μέρα των εκδηλώσεων για την γιορτή της Άνοιξης και μόλις πριν από πέντε λεπτά έφτασαν τα φορέματά μας. Πραγματικά παρακαλούσα να ήταν ακριβώς στα μέτρα μου, γιατί λόγω της καθυστέρησης που υπήρξε στο ατελιέ της Σαρλότ, δεν θα προλαβαίναμε να τα διορθώσουμε αν υπήρχε πρόβλημα.

Εγώ βέβαια, για καλό και για κακό, είχα βρει και ένα ακόμη φόρεμα, γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι υπερβολικά προσεκτικός.

Ο βοηθός της Σαρλότ, ο Λάρσον -το αγόρι που μου πήρε τα μέτρα και με βοήθησε με το σχέδιο του φορέματος- και η Ντίβια, μπήκαν από την κεντρική είσοδο κουβαλώντας πέντε κουτιά με το όνομα της καθεμίας μας, γραμμένο με χρυσά καλλιτεχνικά γράμματα.

"Γειά σας!" είπε αγχωμένα η Ντίβια. "Χίλια συγγνώμη για την καθυστέρηση! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι τρέξημο ρίξαμε αυτή τη βδομάδα για να σας ετοιμάσουμε τα φορέματα... Υπήρχε μια βλάβη σε ένα από τα ατελιέ και η βασική ραπτομηχανή μας καταστράφηκε εντελώς και έβγαζε καπνούς και-" άρχισε να μιλάει γρήγορα και δεν μπορούσα να καταλάβω τα υπόλοιπα, μέχρι που ο Λάρσον την σταμάτησε.

"Ντίβια, δεν νομίζω να ενδιαφέρει τους πελάτες μας αυτό!" της είπε και την κοίταξε με νόημα, μαλώνοντάς την.

"Ναι, σωστά..." είπε ντροπαλά και κοκκίνησε.

"Εεεμ, λοιπόν, τα φορέματα;" ρώτησε αμήχανα η Άντελαϊν.

"Φυσικά! Είναι όλα εδώ... Θέλετε να σας βοηθήσουμε να πάρετε και της βασίλισσας;" ρώτησε ο Λάρσον.

"Όχι, νομίζω θα τα καταφέρω." απάντησε εκείνη και ο Λάρσον της έδωσε δύο κουτιά. Αφού ελευθέρωσε τα χέρια του, πήρε ένα κουτί από την κορφή της στοίβας που κρατούσε η Ντίβια και το έδωσε στην Αλέξις, η οποία ευχαριστώντας τον, ανέβηκε στο δωμάτιό της, να το δοκιμάσει, όπως έκαναν και οι υπόλοιπες. Τελευταία έμεινα εγώ.

"Ορίστε και το δικό σου..." είπε και το τοποθέτησε στα χέρια μου. "Να σου πω ένα μυστικό;" είπε και ήρθε πιο κοντά μου ψιθυρίζοντας στο αυτί μου. "Είναι το αγαπημένο μου από τα πέντε. Έκανες καλή επιλογή..."

"Εσύ έκανες την περισσότερη δουλειά! Ανυπομονώ να το δω." είπα ενθουσιασμένη, καθώς απομακρύνθηκε λίγο από κοντά μου.

"Δεν κάνει τίποτα. Εγώ ανυπομονώ να το δω πάνω σου το βράδυ!" είπε και μου έκλεισε το μάτι, χαμογελώντας φιλικά.