The Heir/Η Διάδοχος

43ο Κεφάλαιο

Μια ημέρα πριν την Γιορτή της Άνοιξης...

Καθόμουν σε έναν πάγκο στην πίσω αυλή του παλατιού με την Άντελαϊν. Μπροστά μας, βρίσκονταν υπερβολικά πολλά διάφανα βάζα και δύο ολόκληρες κούτες με λουλούδια. Η δουλειά μας; Να χωρίσουμε τα λουλούδια σε ανθοδέσμες και να τα βάλουμε στα βάζα με το νερό. Δύσκολο; Όχι... Τότε γιατί φάγαμε μισή ώρα μόνο να αποφασίσουμε τι και πόσα λουλούδια θα έμπαιναν σε κάθε βάζο;

"Έχουμε τετρακόσια κλαδιά, από διαφορετικά λουλούδια και εξήντα οκτώ βάζα. Αυτό σημαίνει..." έκανε έναν γρήγορο υπολογισμό στο μυαλό της. "Ότι πρέπει να βάλουμε σε κάθε βάζο από 5,8 λουλούδια." ανακοίνωσε.

"Δηλαδή έξι..." είπα νευριάζοντας με τον λεπτομερή υπολογισμό της.

"Όχι έξι! Μετά δεν θα φτάσουν για όλα τα βάζα!" επέμενε εκείνη.

"Και πως προτείνεις να χωρίσουμε 5,8 λουλούδια για κάθε βάζο;" είπα σαρκαστικά και σούφρωσε τα χείλη της.

"Δεν ξέρω!" απάντησε τελικά.

"Επειδή δεν γίνεται!" αναφώνησα. "Αν δεν φτάσουν ας μην βάλουμε σε κάποια... Γιατί το κάνουμε θέμα;"

"Μα θα υπάρχουν εξήντα οκτώ τραπέζια και το καθένα πρέπει να έχει από ένα βάζο!" είπε γκρινιάζοντας.

"Εεε τρέχα στους κάμπους να βρεις τότε!" είπα εκνευρισμένη. "Μέχρι να επιστρέψεις, εγώ θα αρχίσω να χωρίζω τα λουλούδια γιατί έτσι όπως το πάμε, με το ζόρι θα προλάβουμε να τελειώσουμε πριν την γιορτή!"

Αφού έκανε κάποιες γκριμάτσες, έπιασε μερικά λουλούδια, τα έδεσε με μια κορδέλα και τα τοποθέτησε σε ένα βάζο.

"Μπράβο το κορίτσι!" είπα και με κοίταξε με δολοφονικό βλέμμα.

Που και που, παρατηρούσα την Λουίζ και την Αλέξις που έτρεχαν να μεταφέρουν κούτες με διακοσμητικά και τον Μαξ και τον Κρίστιαν τραπέζια και μαξιλάρια. Ο Μπεν, προσπαθούσε εδώ και ώρα να κρεμάσει μερικά υφάσματα σε ένα δέντρο για να μοιάζει να σκηνή, με την βοήθεια και επίβλεψη ενός καλά εκπαιδευμένου -πιάνετε την ειρωνία- κηπουρού, που είχε πέσει τουλάχιστον τρεις φορές από την σκάλα, στην προσπάθειά του να φτάσει στα ψηλότερα σημεία του δέντρου. Η βασίλισσα έτρεχε πανικόβλητη από το ένα μέρος στο άλλο για να ελέγχει την πρόοδο που κάναμε.

"Τι λέει κορίτσια; Τα καταφέρνετε;" ρώτησε η βασίλισσα πλησιάζοντας τον πάγκο μας.

"Ναι μια χαρά! Μας μένουν μόνο άλλα πενήντα τέτοια!" είπε σαρκαστικά η Άντελαϊν και σήκωσε τα μαλλιά της σε μια κοτσίδα.