The Heir/Η Διάδοχος

30ο Κεφάλαιο

Αυτή η βδομάδα, πέρασε τόσο αργά. Όλο το παλάτι και η Μιρένα ήταν σε επιφυλακή. Οι ανθρωποι δεν έβγαιναν από τα σπίτια τους και θρηνούσαν για τις απώλειές τους. Ευτυχώς, οι επαναστάτες δεν έκαναν κάποια άλλη επίθεση, όμως ο βασιλιάς ενίσχυσε έτσι και αλλιώς την φρουρά στα σύνορα και φυσικά στο παλάτι. Δεν υπήρχε ούτε ένα μέρος χωρίς φρουρούς, εκτός από τα δωμάτιά μας. Η κατάσταση ήταν τραγική.

Η Λουίζ έφυγε πριν από τρεις μέρες από το παλάτι για να είναι με την οικογένειά της αυτές τις δύσκολες μέρες, παρέα με μερικούς φρουρούς.

Στο πρωινό, ο βασιλιάς Σεμπάστιαν, μας ενημέρωσε πως οι οικογένειές μας ήταν καθοδών στο παλάτι, κάτι που μας ανακούφισε όλους. Ήθελα τόσο πολύ να αγκαλιάσω την μαμά και να δώσω ένα φιλί στην Εμ.

Αφού σκότωσα αρκετό χρόνο κάνοντας τίποτα, αποφάσισα να κατέβω στην βιβλιοθήκη, που είχε διαμορφωθεί, μόνο για σήμερα, με τραπέζια και τσάι για τις οικογένειές μας. Πριν την άφιξή τους, θα τους περιμένουμε όλοι, μαζί με τον βασιλιά και την βασίλισσα για να τους καλωσορίσουμε. Θα μείνουν μαζί μας μόνο για τρεις μέρες, προς απογοήτευση της Έμιλυ.

Κατέβηκα αργά τα σκαλοπάτια, τρέμοντας από υπερένταση. Στην βιβλιοθήκη ήταν ο Νικ, ο Μπεν, η Άντελαϊν αγκαλιά με τον Κρίστιαν και ο Μαξ που τους δούλευε -για εκατοστή φορά, αυτός ο άνθρωπος. Ακόμα και τέτοιες μέρες, έβρισκε τρόπο να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Η Αλέξις, για άλλη μια φορά απών. Μας είπε πως οι γονείς της δεν μπορούσαν να έρθουν και πως δεν θα κατέβαινε. Ήταν κακόκεφη και απότομη τελευταία... Μάλλον θα την είχε επηρεάσει αρκετά αυτή η κατάσταση.

"Βρε, βρε! Καλώς την... Πως είσαι;" ρώτησε η Άντελαϊν, ενώ απομακρύνθηκε από τον Κρίστιαν.

"Καλά... Βασικά είμαι νευρική. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο!" είπα και κάθισα με φόρα σε μια πολυθρόνα δίπλα στον Μπεν.

"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θέλω να γνωρίσω την αδερφή σου." σχολίασε κουνώντας το κεφάλι της.

"Θα κλέψει την παράσταση. Είμαι σίγουρος..." πρόσθεσε ο Νίκολας και γέλασα.

"Την ξέρεις τόσο καλά και δεν την έχεις γνωρίσει ακόμα!" είπα γελώντας και χαμογέλασε.

Πήγε κάτι να πει, αλλά άνοιξαν οι πόρτες ξαφνικά και μέσα έτρεξαν -κυριολεκτικά- ένας λόχος από ανθρώπους και όρμησαν προς το μέρος μας. Εγώ κάλυψα με τα χέρια μου το στόμα μου και αναφώνησα μόλις είδα την μαμά. Πριν προλάβω να τρέξω προς το μέρος της, ένιωσα κάποιον να μου σφίγγει την μέση.