The Heir/Η Διάδοχος

32ο Κεφάλαιο

"Ώστε είναι δεσμευμένος ο Γκέιμπ..." κορόιδεψα την αδερφή μου και μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. "Και εσύ γιατί μπλέκεις με αγόρια που είναι ήδη σε σχέση; Δεν το περίμενα αυτό από εσένα Έμιλυ..."

"Θα σταματήσεις; Δεν θα κάνω κάτι μαζί του!" δήλωσε και γούρλωσα τα μάτια μου.

"Δηλαδή αν δεν ήταν 'δεσμευμένος' όπως τον χαρακτηρίζεις, θα έκανες κάτι;" ρώταω και κοκκινίζει.

"Ίσως... Αν με άφηνε." είπε και έπαθα τρίτο εγκεφαλικό εκείνη την μέρα.

"Τι εννοείς; Ότι θα έκανες εσύ την πρώτη κίνηση; Και δηλαδή τι θα έκανες;" ρώταω και ομολογώ πως νιώθω άβολα που μιλάω με την μικρή αδερφή μου για αυτά τα πράγματα.

"Έλεος! Τι ερώτηση ήταν αυτή;" ρώτησε εκείνη.

"Βασικά δεν θέλω να ξέρω! Την παίρνω πίσω. Πάντως με έχεις απογοητεύσει..." είπα.

"Σε δουλεύω κοπέλα μου!" είπε εκείνη σκασμένη στα γέλια. Εγώ την κοίταξα καχύποπτα. Δεν με είχε πείσει απόλυτα. Μπορεί να ήθελε απλά να το καλύψει.

"Και σταμάτα να με ζαλίζεις! Επειδή τον βρίσκω όμορφο, δεν σημαίνει ότι θα κάνουμε και σχέση!" είπε και με κοίταξε με νόημα. "Όχι σαν κάποιους, κάποιους"

"Κάνω πως δεν το άκουσα!" είπε και έφυγα από το κιόσκι, αφήνοντας την να κάθεται μόνη της. Ανέβηκα στο δωμάτιό μου και έβαλα άνετα ρούχα και ξάπλωσα.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, έξω άρχιζε να σουρουπώνει. Παραξενεύτηκα που η Έμιλυ με άφησε να κοινηθώ τόσο. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και στάθηκα μπροστά από την μπαλκονόπορτα. Από την προηγούμενη εβδομάδα, κοιτάζω συνέχεια μήπως υπάρχει κάποιος στην αυλή του παλατιού. Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα πως θα έφταναν οι επαναστάτες εδώ και θα μας σκότωναν όλους. Με τρόμαζε αυτή η ησυχία που επικρατούσε αυτές τις μέρες. Δεν ακούστηκε καμία κίνησή τους, όμως όλοι ξέραμε πως κάτι σχεδίαζαν.

Όμως, γιατί να επιτεθούν στην Μιρένα; Σε τι θα τους ωφελούσε; Και αν... Αν ήθελαν να ήξεραν για τα ημερολόγια του βασιλιά Άρθουρ; Ανατρίχιασα ολόκληρη... Αν το ξέρουν, έχουμε πρόβημα. Μεγάλο πρόβλημα!

Κατέβηκα στην αίθουσα ψυχαγωγίας για να ξεχαστώ λίγο. Εκεί ήταν η Άντελαϊν με τον Κρίστιαν, ο Μαξ με την αδερφή του, ο Μπεν και ο Νικ. Εγώ κάθησα σε μια πολυθρόνα, πήρα στα χέρια μου ένα τάμπλετ, πήρα και ένα ζευγάρι ακουστικά και έβαλα μουσική. Οι υπόλοιποι με κοιτούσαν περίεργα. Ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις με την τεχνολογία, όμως τώρα έπρεπε να κάνω κάτι για να ηρεμίσω.