The Heir/Η Διάδοχος

46ο Κεφάλαιο

8:13 π.μ.

Ξύπνησα με έναν έντονο πονοκέφαλο. Δεν είχα πιεί πολύ το προηγούμενο βράδυ στη συναυλία στην παραλία, αλλά μάλλον με πείραξε. Κάλεσα την Ελίζ και της είπα να μου φέρει παυσίπονα στο δωμάτιο, ενώ πήγα στο μπάνιο να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου.

"Δεσποινίς, τα παυσίπονα τα αφήνω στο γραφείο. Χρειάζεστε τίποτα άλλο;" ρώτησε η Ελίζ και αρνήθηκα.

Αφού πήρα τα παυσίπονα, κάθησα στο πιάνο για να παίξω το κομμάτι που θα παρουσιάζαμε με τον Νικ σήμερα το βράδυ στην τελευταία μέρα των εκδηλώσεων. Σε μια ώρα είχαμε πρόβα με τον κύριο Μπαρόκ και τους υπόλοιπους, στη σκηνή στην αυλή, για να είμαστε σίγουροι για τις θέσεις μας και την μικροφωνική και διάφορα άλλα πράγματα.

Έτσι αφού έκανα επανάληψη το κομμάτι, ντύθηκα και κατέβηκα στην αυλή που άρχισαν να μαζεύονται τα παιδιά. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή, ήταν ο Κρίστιαν που έλεγε κάτι στην Άντελαϊν και εκείνη άρχισε να γελάει. Είχαν αρχίσει να επανέρχονται... Μάλλον ήταν καλή ιδέα η χθεσινή. Αυτό που χρειάζονταν ήταν λίγο ρομάντζο.

"Καλημέρα!" φώναξε ο Νικ για να τον ακούσουν τα παιδιά και στράφηκε σε εμένα. "Έτοιμη για απόψε;"

"Καθόλου όμως... Θα τρέμουν τα χέρια μου και θα κάνω εκατοντάδες λάθη από το άγχος. Και δεν φτάνει που θα ρεζιλευτώ μπροστά σε τόσο κόσμο, θα πάρουμε και κακό βαθμό στο μάθημα του κυρίου Μπαρόκ!" απάντησα και παρόλο που δεν ήμουν αγχωμένη πριν, ήμουν τώρα.

"Τουλάχιστον, είσαι αισιόδοξη!"απάντησε σαρκαστικά.

"Χα χα!" γέλασα ψεύτικα.

"Θα τα πας μια χαρά απόψε. Σου έχω εμπιστοσύνη." είπε και μου έκλεισε το μάτι. "Πάω να κουρδίσω την κιθάρα..." είπε και τον είδα να απομακρύνεται προς ένα δέντρο μακριά μας και να βγάζει την κιθάρα από την θήκη της. Ήταν μαύρη ακουστική κιθάρα, που έβλεπα για πρώτη φορά. Στην πρόβα έπαιρνε συνήθως μια άλλη καφέ.

Τον πλησίασα διστακτικά γιατί δεν ήθελα να τον ενοχλήσω. Έπαιζε μια ωραία μελωδία, για να σιγουρευτεί ότι την είχε κουρδίσει σωστά. Τον χάζευα μερικά λεπτά και δεν με είχε προσέξει. Φαινόταν να μεταφέρεται σε έναν άλλον κόσμο όταν έπαιζε. Σαν να τον απορροφούσε η μουσική και εκείνη την ώρα τίποτα άλλο να μην ήταν σημαντικό.

"Ωραία κιθάρα..." του είπα χαμογελώντας και με κοίταξε ξαφνιασμένος σταματώντας να παίζει.