The Heir/Η Διάδοχος

40ο Κεφάλαιο

Το κινητό μου άρχισε να χτυπάει... Σηκώθηκα -για την ακρίβεια τινάχτηκα- σε δευτερόλεπτα από το κρεβάτι και έτρεξα προς το γραφείο για να κλείσω το ξυπνητήρι. Είδα την ώρα... Ήταν εφτά. Σε μια ώρα έδινα και το τελευταίο μάθημα! Ήμουν μεν αγχωμένη, αλλά ένιωθα τόση ανακούφιση που τελείωναν.

Νομίζω πως έχω χάσει δέκα χρόνια ζωής μετά από τόσο άχγος, όμως τέλος καλό, όλα καλά! Ήμουν σίγουρη ότι έγραψα άριστα στα περισσότερα μαθήματα και μπορώ να πω, πως οι επιτηρητές φάνηκαν εντυπωσιασμένοι στην εξέτασή μου στο πιάνο και στο βιολί.

Περπάτησα με αργά βήματα μέχρι το μπάνιο, έριξα κρύο νερό στο πρόσωπό μου για να ξυπνήσω, έπλυνα τα δόντια μου, χτένισα τα μαλλιά μου και κατευθύνθηκα στην ντουλάπα. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ, πήρα ένα άσπρο πουκάμισο με χαριτωμένο κόψιμο στον γιακά, μια καφέ στενή φούστα με κουμπάκια στι μπροστινό μέρος και κάθισα στον καθρέφτη. Έπιασα τα μαλλιά μου κότσο και έκανα ένα ελαφρύ μακιγιάζ.

Χωρίς να το καταλάβω, είχαν περάσει τρία τέταρτα και έπρεπε επειγόντως να ανέβω στον δεύτερο όροφο, στην αίθουσα εξέτασης. Οι υπόλοιποι περίμεναν έξω από την πόρτα, μέχρι να έρθουν οι επιτηρητές, οι οποίοι θα ανακοίνωναν τα ονόματά μας, θα μας έλεγχαν και θα μπαίναμε με αλφαβητική σειρά. Υπερβολικά αυστηροί κανόνες για εφτά άτομα που θα εξετάζονταν, αλλά είναι βασιλική ακαδημία... Πως να το κάνουμε;

"Άγχος;" ρώτησε η Άντελαϊν μόλις με είδε.

"Υπερισχύει η χαρά!" της είπα γελώντας.

"Ταυτίζομαι απόλυτα!" είπε η Λουίζ που εμφανίστηκε από πίσω μου.

Αφού έφτασαν οι επιτηρητές και ακολούθησαν τις απαραίτητες διαδικασίες, μπήκαμε στην αίθουσα εξέτασης. Μοίρασαν στον καθένα μας από δύο φύλλα και στυλό -γιατί δεν επιτρέπονταν κασετίνες ή οτιδήποτε φέρναμε μαζί μας- και αφού ξεκίνησε ο χρόνος αρχίσαμε να γράφουμε.

Αφού παραδώσαμε όλοι τα γραπτά μας τρεις ώρες αργότερα, βγήκαμε σχεδόν πετώντας στον διάδρομο. Εγώ άρχισα να χορεύω μόνη μου και η Άντελαϊν με συνόδεψε. Ήταν τόσο γελίο, που αρχίσαμε να γελάμε με τους εαυτούς μας.

"Δεν πάτε καλά!" είπε προσπαθώντας να μην γελάσει η Αλέξις.

"Ευτυχώς! Δεν θα το άντεχα αλλιώς!" είπε η Άντελαϊν και η Λουίζ άρχισε το δούλεμα.

Βγήκαμε όλοι στο προαύλιο και πήγαμε προς το κιόσκι. Ο καιρός ήταν υπέροχος! Δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό. Έκανε όλο και περισσότερη ζέστη, μέρα με την μέρα, καθώς το καλοκαίρι ήταν τόσο κοντά, που σχεδόν το ένιωθα να με περιτριγυρίζει. Μακράν η αγαπημένη μου εποχή!