The Heir/Η Διάδοχος

19ο Κεφάλαιο

"Δεσποινίς Αμέλια! Θα αργήσετε στο πρωινό!" είπε η Ελίζ σχεδόν ουρλιάζοντας και τινάχτηκα από το κρεβάτι. Ο Νίκολας... Τι θα γίνει αν δει τον Νίκολας; Άρχισα να πανικοβάλομαι και να ψάχνω τον Νίκολας, που για καλή μου τύχη, μάλλον είχε φύγει νωρίτερα από το δωμάτιο. Αφού ηρέμισα κάπως, προσπάθησα να φερθώ φυσιολογικά, για να μην υποψιαστεί κάτι η Ελίζ.

"Ελίζ, δεν αισθάνομαι καλά..." είπα καθώς θυμήθηκα τα χθεσινά γεγονότα με τον Μπεν, ενώ είχα τάση για εμετό από την αηδία. "Μπορείς ίσως να ενημερώσεις τον βασιλιά πως δεν θα κατέβω στην τραπεζαρία;" την ρώτησα και συμφώνησε.

"Τι έχετε, δεσποινίς Αμέλια; Είστε άρρωστη;" ρώτησε ανήσυχα.

"Κανένα κρυολόγημα θα είναι... Δεν είναι κάτι σοβαρό." της είπα για να ηρεμίσει.

"Πάω να μιλήσω στον βασιλιά και να σας φέρω το πρωινό... Στο μεταξύ, εσείς μείνετε στο κρεβάτι." είπε εκείνη και έφυγε τρέχοντας.

Ευτυχώς που με καταλαβαίνει και δεν ρωτάει πολλά... Δεν είχα καμία διάθεση να δω τον Μπεν, μετά από αυτό που έκανε. Έκανα τραγική υπομονή όταν συναντιόταν με την Λέξα, όμως δεν μπορούσα να συγχωρήσω το γεγονός ότι την φίλησε. Τα δάκρυα προσπάθησαν πάλι να κάνουν την εμφάνισή τους, όμως συγκρατήθηκα.

Αφού ξάπλωσα για λίγη ώρα ακόμη, άκουσα έναν χτύπο στην πόρτα. 'Η Ελίζ θα είναι.' σκέφτηκα.

"Περάστε!" είπα και η πόρτα άνοιξε. Ομολογώ πως το θέαμα με ξάφνιασε...

"Μπεν; Τι κάνεις εδώ;" φώναξα και σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι.

"Αμέλια... Ήθελα να μιλήσουμε." είπε και έκανε να έρθει προς το μέρος μου.

"Θα σε παρακαλούσα να απομακρυνθείς τώρα αμέσως, γιατί μετά δεν σε σώζει κανένας και τίποτα..." είπα νευριασμένα. "Μην δοκιμάζεις τα όριά μου..."

"Αμέλια, θέλω μόνο να σου εξηγήσω... Δεν ήταν αυτό-" πήγε να πει.

"-που νομίζω; Σοβαρά Μπεν; Ήρθες μέχρι εδώ για να μου πεις ότι δεν είναι αυτό που νομίζω; Αυτό που νομίζω είναι ότι φιλήθηκες με την Λέξα, λέω κάτι λάθος μέχρι στιγμής!" είπα και τον πλησίασα.

"Όχι, όμως-" προσπάθησε να πει άλλα δεν τον άφησα.

"Και το έκανες αυτό, μια ώρα αφού μου είπες ότι θα περιμένεις... Θα περίμενες μέχρι να είμαι έτοιμη να μιλήσουμε στους γονείς σου! Κάνω λάθος; Δεν είναι αυτό που νομίζω;" είπα και τα δάκρυα που συγκρατούσα όλη αυτή την ώρα, κυλούσαν στα μάγουλά μου.