Przyjaźń wcale nie jest niebezpieczna, nie dla Natashy Romanoff.

Rozdział 3

Im bardziej się próbowałam zbliżyć czułam ze osoba powoli się oddala. W momencie najbliższego spotkania osoba zaczęła uciekać. To była reakcja odruchowa tak i moja się obudziła, więc rzuciłam się w pościg. Biegnąc tak szybko jak się dało w końcu wyprzedziłam postać, która odwracała się potrzeć czy zgubiła mnie w tyle. Na marne były moje starania kiedy w świetle księżyca z wyciągniętą bronią stanęłam przed małym chłopcem, który próbował dostać się do naszego obozu.

- Co ty tu robisz? - zapytałam chowający broń

Wystraszony chłopak stał dęba i patrzył na mnie jak bym chciała go zbić za nieposłuszeństwo.

- Nie musisz sie mnie bać nic ci nie zrobie - próbowałam go uspokoić, ale na nic mi to nie wyszło, wiec musiałam spróbować czegoś innego - a moze jesteś głodny? - po poszarpanych ubraniach i brudnej twarzy było widać ze dziecko jest ubogie i nie wiadomo czy ba rodzine. Kiwnął głową, więc miało to chyba znaczyc że tak. Zabrałam go do obozu i dalam mu jedzenie, koc do przykrycia i jakąś koszule Steve. Nie powinien się obrazić, wiec co tam.

- Ja mam na imię Natasha. A ty powiesz mi jak masz na imię?

- Maxi - wymamrotał nieśmiele

- A powiedz masz rodzine?

- Tak, ale małą i biedną. Mieszkamy za górą w chacie, którą opuścili jacyś ludzie -wstał i wskazał lekki dym lecący za górą.

Zaczęłam poznawać chłopca i jego rodzine i zanim się obejrzałam słońce juz wschodziło, zadałam to dręczące mnie pytanie:

- Aaa powiesz dlaczego skradłeś się tak do naszego obozu?- zapytałam powoli gasząc ogień

- To długa historia...- powiedział i odwrócił się plecami z opuszczoną głową

- Mamy czas mogę cię odprowadzić do domu a ty mi o tym opowiesz zgoda? -uśmiechnęłam się do niego

- No dobrze -uśmiechnął się wzajemnie

Wzięłam go za rękę, a on prowadził. Po chwili ciszy zaczął opowiadać.

- Ja i moja rodzina kilka tygodni temu zakończyliśmy prace u naukowca o nazwisku Banner -kiedy tylko to powiedział stanęłam i zapytałam o jego wygląd. Na wszystkie pytania odpowiedział z godnie z jego wyglądem.

- I co dalej? -z nie dowierzaniem pytałam

- No, więc zakończyliśmy prace, ponieważ doktor oszalał albo napadł go Zielony Olbrzym obie opcje mogą być prawdziwe.

- Zielony Olbrzym? Co to takiego?

- To stwór, który pojawił się tu dokładnie rok temu jest cały zielony i zawsze wściekły. Wiele osób próbowało go odnaleźć, ale żaden nie wrócił. Legendy mówią że żywi się ludzkimi kośćmi i zamieszkuje złote groty wulkaniczne. Wracając moja mama i tata wysłali mnie po jakieś owoce, wiec ruszyłem w las, ale gdy zbierałem owoce usłyszałem jakieś dźwięki. Chciałem wiedzieć co to próbowałem być jak najciszej i to zobaczyć. Odgarniając liście natknąłem się na Olbrzyma, który ze wściekłością sapał i szedł w stronę największego wulkanu. Niestety nadepnąłem na patyk i mnie usłyszał ryknął i zaczął mnie gonić. Kiedy tylko mi się udało schowałem się w jaskini przy waszym obozowisku. Chciałem sprawdzić co się tam dzieje, więc się skradłem, ale ty mnie zauważyłaś. Schowałem się i w nocy miałem znów przyjść i potem cie poznałem.

***

Byliśmy juz nie daleko i zrozumiałam ze nie mogą mnie zobaczyć.

- Słuchaj musze juz iść i mam do ciebie prośbę nie mów nikomu ze mnie spotkałeś dobrze?

- No dobrze - powiedział i podziękował za wszystko.

Musiałam wszystko opowiedzieć chłopakom, więc pobiegłam do obozu. Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę Bruce oszalał. Musiałam to sprawdzić bez wachania.