Tutkuyla Harmanlanmış Bedenler

0.4 "Geçmişe Bakış"

Bölüm Şarkısı: Christina Aguilera- Hurt

(5K mı olmuş? 💕💕 sevinçten bölüm atayım dedim ve atıyorum.İyi okumalar yavrumlar. ;) Acarla Elvin in ortak anısına bi göz atalım. Şarkıyı dinlemenizi tavsiye ederim müthiş.)

(24 Ağustos 2016/ 19.43 tarihinde yayımlanmış bölümdür.)

3 Sene Önce

3.GÖZ

Elvin, bacaklarının kendisini taşıyamadığını düşünüyordu. Badem gözleri ağlamaktan rengini apaçık ortaya koymuştu. Saçları dağınıktı. Beyaz pürüzsüz yüzü kızarmış ve dudaklarına kadar her noktası şişmişti. Yaklaşık 2 haftadır böyleydi. Babasının öldüğü günden beri...

Acı anı tekrar yüzüne vurulduğunda gözünden şeffaf damlalar tekrar süzüldü. Ve yine silmek için hiçbir çaba göstermedi kız.

Duş aldı. Ocak ayındalardı ve hava soğuktu. Duştan çıkıp, iç çamaşırlarını üstüne geçirdi. Beyaz bir triko kazak, siyah dar paça bir pantolon giydi. Ev dışarıdan çok daha sıcak olduğundan üşümedi. Ki üşüseydi de umursamazdı.

Daha soğuk ortamda kalıp, başının çaresine baktığı çok olmuştu. Yetimhanedeyken yatağı pencere kenarındaydı ve kışın soğuğunu içeri sızdıran penceresi hem acı hem de güzel bir anısıydı onun.

Merdivenlerden inerken amcasının ve yengesinin sesini duydu. Henüz merdivenlerin başındaydı. 2 haftadır odasından ilk defa çıkmıştı. İlk hafta, arkadaşı Deniz zor olsa da sürekli ziyarete gelmişti. Sonrasında 2 kere sinir krizi geçirmiş, şimdi sakinleşmişti. Tam olarak acısı geçmese, hiçbir zaman geçmeyecekse de toparlanmıştı. Kendini okula tamamen verecek, acısını erteleyecekti. Merdivenleri bitirip salona girmek için hamle yapacaktı ki, konuşulanları dinlemek için duraksadı.

-Ah, anlamıyorum seni Cihangir! Bak, vasiyette yazıyor diye sahip çıkmanı anlarım. Ama o fahişe annesinin öldüğünü, ona neden söylemediğini hala anlayamıyorum." Yengesiydi. Doğru mu duymuştu? Annesi öldüğü için üzüldüğünü söyleyemezdi, ama hayatta kimsesiz kaldığını bir kez daha hatırladı. Tamamen kimsesiz.

Ağzından hıçkırık kaçmaması için minik elini son gücüyle dudaklarına bastırdı. Tuzlu damlaları durdurmak için bu ellerden fazlasına ihtiyaç vardı. Daha 17 yaşındaydı. Hakkında yapılan konuşmalar, 17 yaşındaki bir kız için iyimser de değildi.

-Kızcağıza yazık değil mi Pınar? Babasını daha yeni kaybetti, şimdi de görüşmeseler de annesini kaybettiğini öğrenirse iyice kimsesiz hisseder. O mu seçti sanıyorsun bu hayatı? Ada ve Mert.." Diye konuşmaya devam etmeye çalışan amcasına hak verdi Elvin. O istememişti hiçbir şeyi.

Aslında şuan yetimhanede kimsesiz olduğunun bilincinde, eksik ama mutlu Elvin'e dönmek isterdi.

Çünkü en azından bir babası olmuştu, tabii anne hayali elinden alınmıştı.

Elvin babasını düşünmemişti ama günün birinde annesi para sıkıntısından onu bıraktığını söylerse onu affedecek, ona onsuz kaldığı seneler boyu yaptıklarını anlatacak, gösterecekti. Ona aldığı dersleri, yaşamın zorlu mücadelesinde asla pes etmediğini anlatacaktı.

Ama annesi olmasa da babasını kazanmıştı. Annesinin fahişe olduğu gerçeğiyle karşılaşınca, ki Allah'tan ailesi dışında kimse bilmiyordu, sarsılsa da babası yanındaydı. Gerçekten biyolojik annesi olduğuna da inanamamış testlerle o balyoz anca beynine inmişti. Kabullenmek istememişti Elvin.