HÜZNÜ SİYAH

2-Sonun Başlangıcı " Ela "

Hikayemizin başındaki bölüme ara ara dönüş yapıp iki hikayeyi bir araya getireceğiz bilginize **Özlem**

**Etrafı şöyle bir süzdükten sonra tekrar lafına devam etti kadın. "Sizin kadar genç biri niye böyle bir yer acar ki? Yaşlı, hastalıklı, bakıma muhtaç bu insanların arasında olmayı seçer? "

Güldü genç kadın. "Önce ben size hikayemi anlatayım, sonra sizi buraya kadar yoran hikayenizi dinlemek isterim."**

"Rahmetli anneanneciğimin ismini taşır burası. Biraz hüzünlü bir hikaye aslında bizimkisi. Çok geçmişlere inip sıkmayayım sizi" dedi Ela.

"Olur mu öyle şey vaktiniz varsa bütün ayrıntıları dinlemek isterim"dedi gizemli teyze.

Ela gülümseyerek başladı anlatmaya. "Dört seneymiş o zamanlar askerlik. Evlenmişler askere gitmiş dedeciğim. Beklemiş Zeynep Sultan dedeciğimi gıkı çıkmadan . Evlenmişler iki tane çocukları olmuş. Biri kız biri erkek. Onların eğitimleri için gelmişler büyük şehire. Oğlunu büyütmüş, evlendirmiş. Kızıda liseye başlamış o dönemlerde. Dedem ailedende maddi olarak durumu iyi bir adammış.Ama büyük şehirin sıkıntılar bitmemiş tabi ama iki koca çınar göğüs germişler el ele. Kışın soğuğunu beraber bir soba başında paylaşmışlar. Yaşlar geçmeye başlamış.

Oğulları ayrı bir yerde otursada her fırsatta gelip annesini, babasını görür, ihtiyaçları olup olmadığını kontrol edermiş. Abi kardeşte birbirlerine çok bağlılarmış.

Bir gün bir acı düşmüş Zeynep Sultan'ın içerisine. Kendini işlere vermeye çalışmış. Ama bir türlü içinde kopan firtınalar dinmiyormuş. İçindeki sıkıntı boşa çıkmamış, acı haber tez gelivermiş. Evlatları canları oğlu, genç yaşta aniden göçüp gitmiş bu Dünya'dan. İşten eve dönerken kalp krizi geçirmiş. Bir anlamda yakındaki elleri kolları kırılı vermiş. Evlerine ateş düşmüş ki kim söndürsün.

 Bu ateşin yangınıyla hasta olmuş her ikisi de . Dedem çok belli etmemiş ama Zeynep Sultanım yanmış durmuş senelerce. Evlat acısı zamanla Silmiş zamanla o günleri ve yaşananları. Herkesi, her bir şeyi unutmaya başlamış. Dedemle dayım dışında kimseyi adları hariç hatırlamaz olmuş. Yıllar geçtikçe hastalık ilerlemiş ilerlemiş silmiş tüm geçmisın izlerini.

Sanki o güne gitmişti genç kadın. O sırada kapı çalındı ve kahveler geldi. Bir yudum aldı kahvesinden. Gözleri dolu doluydu genç kadının. Sözlerine devam etti. "Yıllarca annelik yaptı bana ve söz verdim ona seni ölene kadar bırakmayacağım."

"Zor günlerdi Zeynep sultanım için bir yandan alzheimer bir yandan diğer rahatsızlıklar yavaş yavaş gücünü alıyordu. O arada dedeciğimi kaybettik. Deli divane sevdiği ,dört yıl asker yolu beklediği adamda gidince kaldık bizbize.  Zaten ondan sonra pamuk anneannemin de çöküşe geçmesi hızlandı" dedi Ela sesi çatallı.

 Yaşar gibi anlatıyordu kızcağız . Belli ki atlatamamıştı bu kaybı. Kahvesinden bir yudum daha alıp devam etti. "Sonrası hastalığın getirdikleri işte yürüyemez oldu, yavaş yavaş tükendi ve gitti."

Sesinde biraz kırgınlık vardı. Onu terk edip gittiğini düşünüyordu. Gözlerimin içine gülümsedi. "Tek arzum onun gibi insanlara yardım edebilmekti. Çünkü onlar korunmaya muhtaçlar. Bir gün bir şans çaldı kapımı ve burayı açmaya karar verdim. Bir tane anneanne kaybetmişken bir sürü pamuk anneannem oldu"dedi ve gülümsedi.

"İşte bizim hikayemiz bu teyzeciğim; umarım sizi sıkmamışımdır"diye devam etti.

Hayatında ilk defa yaşı bu kadar küçük biri karşımda gözüme kocaman geldi. Gözlerim, kalbim , ruhum resmen ona minnetle bakıyordu. "Çok güzel bir hikayeydi Ela hanım kızım güzel yüreğine sağlık" diye bildi. Artık belliydi konunun bana geleceği diye içinden geçirdi gizemli teyze.

 "Şimdi sıra sizde dedi ve sıcacık gülümsedi Ela. Sizin için ne yapabilirim ?"

Ne söylemesi gerektiğini bilemiyordu gizemli kadın. Onun hikayesi koskoca bir ömürdü ve bir kahvenin yanında neler gerekirdi kaldırmaya. Ama oda biliyordu, bir gün bu kıza, hikayesinin onun hikayesiyle neden kesiştiğini anlatacağını...

Kadın üzerindeki ilgiyi dağıtmak için sordu "peki annen? O bu hikayenin neresinde?

Sizce onların hikayesi nerede kesişecek??? Tahminleriniz varsa yoruma lütfen **Özlem**