I'm in love

~2~

'Ally! Kom eens naar beneden!' Roept mijn moeder nog een keer, omdat het waarschijnlijk te lang voor haar duurt. Ik loop nerveus de gang door. Zou ze weten dat mijn fiets weg is? Zou ze iets gemerkt hebben? Of gaat het daar niet over? Dat zou ook nog kunnen. 'Wat is er?' vraag ik als ik nerveus in de woonkamer sta. 'Je moet boodschappen doen, ik moet nu naar een vriendin toe,' zegt ze. 'Mam, moet het echt? Ik kom net terug uit een heftige regenbui en een saaie schooldag!' Zeg ik geïrriteerd. 'Kijk maar naar buiten. Het regent niet meer dus je komt droog aan bij de supermarkt. En als je geen boodschappen doet, dan krijg je geen zakgeld. Dus als je je zakgeld wil krijgen volgende maand moet je boodschappen doen. Het geld licht op tafel met het lijstje ernaast.' Ze wijst naar de tafel. 'Is goed.' zeg ik dan met tegenzin.

'Daan is daar ook ergens.' Zegt mijn moeder terwijl ik bezig ben om mijn schoenen aan te doen. 'O echt?' vraag ik.'Ja, hij zei dat hij daar is met wat vrienden. Ze gaan waarschijnlijk iets eten bij de Macdonalds. 'Misschien kom ik hem inderdaad wel tegen.' Zeg ik nadenkend. Zou hij daar zijn met Lucas? 'Zeg maar tegen hem als je hem tegenkomt dat hij thuis moet eten! Hij is bijna nooit meer thuis voor het avondeten!' zegt mijn moeder klagend. 'Oké!' zeg ik blij. Misschien iets te blij. Ik pak mijn jas en voordat ik het huis verlaat, zeg ik nog gedag tegen mijn moeder. Ik loop de deur uit met vlinders in mijn buik. Misschien is Daan samen met Lucas en dan kan ik Lucas gewoon even zien. Ik stap op mijn moeders fiets en fiets naar het winkelcentrum. Ik kan moeilijk lopen, want het winkelcentrum is best wel ver weg. Gelukkig heeft mam niet gemerkt dat mijn fiets weg is. Anders zou ik echt wel in de puree zitten!

Ik zet mijn moeders fiets in de fietsenstalling en loop naar binnen. Oké, eerst boodschappen en dan mijn broer en hopelijk Lucas tegen het lijf lopen. Ik loop de supermarkt binnen en pak mijn lijstje er staat op: melk, boter, eieren, spaghetti, tomatensaus, ui en courgette. Hmmm lekker! Vanavond eten we spaghetti. Ik pak alle ingrediënten en neem ook nog een chocoladereep mee voor mezelf. 1 euro kan vast geen kwaad, toch? Niet veel later sta ik bij de kassa en reken ik af. Ik stop het in mijn boodschappentas en besluit een smoothie te gaan halen bij de bar. Dat doe ik meestal als ik hier ben. Je kan zeggen dat ik misschien een kleine verslaving aan smoothies heb. Maar het is ook zo lekker!

'Ehh een aardbeien smoothie, alsjeblieft.' zeg ik tegen de kassamevrouw als ik bij de smoothiebar sta. 'Dat wordt dan 3 euro.' zegt de mevrouw met haar lelijke fel roze werkuniform aan. Ik pak mijn portemonnee en geef het geld. Nog niet eens een minuut later is de vrouw terug met het wisselgeld en mijn overheerlijke aardbeien smoothie die ik altijd hier neem. Ik pak de smoothie en het wisselgeld aan en ga zitten. Ik pak de chocoladereep uit de boodschappentas en breek een stukje af. Hmmmm, heerlijk! Ik kijk om me heen en neem af en toe een slok van mijn smoothie of een hapje van de chocola. Ik kijk om me heen en zie bijvoorbeeld een klein jongetje huilen omdat hij iets niet mag, ik zie vriendinnen shoppen en natuurlijk mensen die boodschappen komen doe net zoals ik daarstraks heb gedaan.

Dan valt mijn oog op twee stipjes in de verte. Ik ben zelf een nieuwsgierig typje dus ik wil weten wat ze aan het doen zijn. Wat moet ik anders doen? Ik moet de tijd toch zien te doden. De stipjes worden duidelijker, doordat ze in mijn richting lopen. Nu zie ik dat het twee jongens zijn. Naar mate ze dichterbij komen, zie ik dat het Daan en Lucas zijn. Ik hoefde ze niet eens te zoeken! Dat is makkelijk! Ze lopen naar de roltrap wat ongeveer 7 meter van de smoothiebar af is. Ik sta op en ging ze achter na. Dus ik liep zo normaal mogelijk met mijn tas vol met boodschappen en mijn smoothie achter ze aan de roltrap op. De chocoladereep heb ik al opgeruimd. Het word anders iets te veel van het goeie!

Ik zie mijn broer en Lucas de juwelier ingaan. Wat moeten ze toch in een juwelier? vroeg ik me af. Is er iemand jarig? Ik deed net alsof ik op mijn mobiel bezig was maar ik keek over het randje van mijn mobiel naar de juwelier. Ik zie mensen de juwelier uit komen maar Lucas en Daan zijn nog binnen.

Het lijkt wel uren dat ik hier zit. Natuurlijk overdrijf ik, maar wachten is niet een van mijn sterkste kanten. Even later kwamen ze terug met een mooi paars tasje in Lucas zijn handen. Voor wie zou dat zijn? Misschien voor familie? Of een vriend? Of... zijn vriendin? Ik kreeg een brok in me keel aan mijn laatste gedachten. Hoe kan ik zo dom zijn. Hij heeft vast al een vriendinnetje! Zo'n knappe hunk zoals hij is vast niet meer single! Dat cadeautje is vast voor haar, voor haar verjaardag of zoiets. Of misschien voor dat ze nu één maand samen zijn of zelfs misschien al een jaar! Door die gedachten word ik niet beter! Maar het kan ook zijn zus zijn ofzo? Niet iets denken voordat je het zeker weet! Zeg ik tegen mezelf.

Ik loop diep verzonken in mijn gedachten richting de roltrap en ging naar beneden. Ik liep door de deuren van het winkelcentrum en zocht mijn moeders fiets. Maar toen realiseerde ik me dat ik vergeten was om tegen Daan mijn moeder boodschap te vertellen. Wow! Ik was zo druk bezig met mezelf! Ik liep chagrijnig het winkelcentrum weer in op zoek naar Daan. Nu wil ik wel graag naar huis. Ik heb nog niet eens de kans gekregen om één aflevering van mijn serie te kijken!

Ik loop naar de roltrap op en binnen no-time ben ik boven. Mijn ogen vallen gelijk op twee jongens en een meisje. Één jongen praat samen met het meisje en de andere jongen staat er maar een beetje bij. Ik kijk even goed en zie dat het Lucas is die met het meisje praat en dat Daan er maar een beetje bij staat. Even komen er tranen in mijn ogen maar ik veeg ze snel weg. Dat is vast zijn vriendinnetje natuurlijk. Ze is zo mooi! Van zover ik het vanaf hier kan zien dan. Ik slik en loop dan naar ze toe. Alsik bij ze zijn aangekomen tik ik op Daan zijn schouder. Hij draait zich om. 'Heyy, zusje wat doe jij hier?' Vraagt hij. 'Ik moest boodschappen doen en ik moest je vertellen dat je vanavond thuis moet eten.'zeg ik. 'Hoor je dat Lucas? Ik mag niet bij je blijven eten, jammer genoeg.' 'Jammer, volgende keer dan maar.' Zegt Lucas. Ik werp hem een glimlach toe. Ik zie het meisje er een beetje ongemakkelijk bij staan. Zo voel ik me ook. 'Nou, doei dan maar!' zeg ik. 'Ik ga ook maar!' zegt het meisje. Ze geeft Lucas een omhelsing en loopt dan weg. Ik loop dan ook maar weg. Ik zwaai nog even naar Daan en Lucas. 'Tot straks!' hoor ik Daan me nog naroepen. Ik voel een paar tranen over mij wang stromen. Ik loop naar de roltrap toe met mijn boodschappen tas in mijn hand en met mijn andere hand veeg ik de tranen van mijn gezicht weg. Het zit me echt niet mee vandaag. Eerst de regen die me hellemaal nat maakte, toen was mijn fiets weg, daarna moest ik lopend naar huis maar werd ik nat gemaakt door een auto die door een plas reed en dan deze gênante gebeurtenis. Maar voordat ik bij de roltrap aankom, bots ik tegen iemand aan.