I'm in love

~33~

Ik kijk op en kijk in de ogen van Lars. Wat doet hij hier?! 'Wat doe jij hier?' vraag ik aan hem. 'Ik wou je feliciteren, want vandaag is jou verjaardag!' zegt hij blij. 'We hebben elkaar 4 jaar niet gezien en dan besluit gewoon even vanuit het niets langs te komen?! Wat denk je wel!' roep ik een beetje boos. 'Ook leuk om jou te zien!' zegt hij sarcastisch. Ik draai met mijn ogen en pak hem bij zijn arm om hem vervolgens mee te sleuren naar mijn kamer. Ik wil niet dat iedereen ons ziet of ons hoort. 

'Je kamer is niks veranderd na al die jaren!' is het eerste wat hij zegt als hij mijn kamer binnen komt. Hij is hier maar één keer geweest, omdat we samen moesten werken aan een werkstuk. Hoe kan hij na één keer in mijn kamer geweest te zijn, weten hoe mijn kamer er precies uitziet? Oké, dit is creepy! 'Wat is de reden dat je terug bent?' vraag ik zo serieus mogelijk. 'Mijn ouders wilden weer terug hierheen. Ze misten de omgeving en hun vrienden hier.' zegt hij zonder zijn ogen van mij af te wenden. Oh wat ongemakkelijk! 'Maar wat doe je hier op het feestje? Ik kan me niet herinneren dat ik je heb uitgenodigd.' zeg ik nadenkend. 'Ik wou je gewoon zien.' zegt hij. 'Je hebt me toch al gezien in de New Yorker.' Hij lacht. 'Ik dacht misschien dat we weer...' 'Ik heb met Lucas! Ik hou van hem en ga het niet uitmaken met hem!' zeg ik hem onderbrekend. 

'...vrienden konden worden. Weet je wel net zoals vroeger!' zegt hij zijn zin afmakend. Ik begin te blozen! Sh*t! Ik moet natuurlijk weer aan wat anders denken! Denk ik sarcastisch. Ughhh! Stompkop dat je bent! 'Ally?'vraagt hij. Ik kijk hem aan. Zonder iets te zeggen loop ik mijn kamer uit, hem verbaast achterlatend. Ja, wat moet ik hier nou mee! 'Ally, je tante is er.' hoor ik mijn moeder roepen vanuit de keuken. Ze is vast nog meer eten aan het pakken :). Ik loop naar mijn tante en geef haar een knuffel. Tijdens de knuffel heb ik uitzicht op de deur. Je denkt vast: wat maakt dat nou weer uit?! Nou tijdens de knuffel met mijn tante zie ik dat Lars de deur uit loopt.  

Nu iedereen er is, heb ik met mijn neefjes, nichtjes, kinderen van de vrienden van mijn ouders, Daan en Lucas allemaal spelletjes gedaan. Dan moet je vooral denken aan twister, blindenmannetje in mijn kamer (die nu een puinzooi is :( maar ja het was het wel waard hahah:), kaarten, tikkertje en nog veel meer. En nu worden wij gehaald door mijn vader, want we gaan eten! Hmmm lekker! Voor de kinderen is er pizza en voor de ouders rijst en nog meer. Geef mij dan maar liever pizza haha:). 'Kom laten we naar buiten gaan. Het is nu donker! Naar dat stukje bos hier in de buurt! Daar zijn we de volgende keer ook heen gegaan en dat was cool!' stelt mijn nicht, Lieke, voor. Ik knik instemmend en trommel iedereen bij elkaar die mee willen gaan.

We lopen de flat uit, in de richting van het stukje bos. Sommigen hebben de zaklamp van hun mobiel aan waarmee ze onze weg beschijnen. 'Wat nou als er daar straks mensen zijn?' vraagt mijn kleine neefje aan mij. 'Dan slaat Daan of Lucas ze in elkaar als ze ons wat aan willen doen!' zeg ik. Ik kijk naar Daan en Lucas. 'Als ze één van ons met één vinger aanraken, dan doe ik dit:' zegt Daan terwijl hij een paar kik box bewegingen maakt. Er verschijnt een klein lachje op mijn gezicht. Ik weet zeker als dat moment er is, dat Daan het in zijn broek doet! Ik zie Lucas knikken. 

Als we het bos bereiken, pak ik Lucas zijn hand vast. 'Toch een beetje bang?' fluistert hij in mijn oor. Ik knik langzaam. Het ziet er best griezelig uit zo in het donker. Ik pak hem nog wat steviger vast. We lopen door het bos maar de voorste persoon stopt opeens met lopen. 'Waarom stop je?' vraagt Lieke van achter mij. 'Er staat hier een soort van hut ofzo!' zegt Mason, een kind van de vrienden van mijn ouders. 'Cool!' zegt mijn neefje. 'Wacht misschien zitten er mensen in!' zegt Lucas. Daar heeft hij gelijk in. Ik sluip naar de hut toe. Ik draai me in één ruk om door een geluid van voetstappen die op takjes lopen. Dat kan geen van ons zijn, want iedereen staat stil. Het is vast de wind, denk ik. Ik draai me weer om en loop naar de hut. Ik voel een hand op mijn schouder. Die hand is van Lucas. 

We staan nu nog niet eens één meter van die zogenaamde hut vandaan. Lucas zit af te tellen op zijn handen. 10 9 8... Ik hoor weer een geluidje. 7 6... weer een krakende tak ofzoiets. 5 4 3 2... 'Whaaaaaa!' roept iemand en die springt voor ons. 'Ahhhhhhhhh!' gil ik en ik klem me vast aan Lucas. Lucas reageert heel erg anders dan mij. In plaats van dat hij gilt slaat hij de gedaante. 'Au!' klinkt het uit de mond van de gedaante. Ik herken die stem uit duizenden. Daan! Ik duw hem omver en hij valt op de grond. 'Dat is je verdiende loon!' zeg ik lachend. 'hahahhah!' zegt hij sarcastisch. 

'Gelukkig was jij er.' fluister ik in Lucas zijn oor. 'Wat zou je toch zonder mij moeten!' zegt hij lachend. Ik lach mee en geef hem een kus op zijn wang.