Going to Hogwarts again

✔58✔

Ik ga weer uit Mayce hoofd en begin weer te hyperventileren. Renesmee probeert me te kalmeren. Een scheurend geluid dat ik hoor vanuit mijn buik, laat me verschrikt op kijken. Aan de gezichten van mijn familie te zien, hoorden zij het ook.

Ik leg voorzichtig mijn handen op mijn buik. 'Rustig! Hulp is onderweg!'

Op dat moment word de deur open gegooid en staan Mayce en Hermelien daar. 'Bevallen gaat niet!' Zeg ik, meteen daarna raak ik mijn zicht kwijt. 'Ik zie niks!' Roep ik in paniek. Een troostende arm om mijn schouder helpt me met opstaan.

Ik voel mijn benen trillen en dreig weer door mijn benen te zakken, maar een paar handen pakken me optijd vast. 'Rustig maar!' Het is Bella. Gefrustreerd kijk ik omhoog. Ik merk dat ik weer zie. Als ik vooruit kijk schrik ik me rot.

'Elisabeth?' 'Je weet dat ik het vreselijk vind als je me zo noemt!' Zegt mijn oude vriendin. 'Wat doe je hier?' 'Ik ben er altijd al geweest. Ik ben je beschermengel.' 'Maar, je bent dood! Ik weet het zeker!' Ik paniek kijk ik haar aan. 'Ik ben hier!' Ze wijst naar mijn hart.

'Vergeet je mij nou?' Zegt een andere stem. 'Amber' het is niet meer dan gefluister. 'Ik-ik heb jullie gemist!' 'Zoals Elisabeth al zei, we zijn er altijd al geweest! We zijn in je hart!' 'Noem me niet zo!' Mompelt Elisabeth boos. Ik grinnik.

Van ver hoor ik: 'Volgens mij hallucineerd ze.' Ik kom terug in de realiteit en plots schiet er weer een steek door mijn buik. 'Doe het nu!' Roep ik terwijl ik huil. Ik zie nog net hoe Hermelien haar toverstok op me richt. Dan verlies mijn bewustzijn.

Van heel ver hoor ik: 'Ongrafa'

Na voor mijn gevoel een paar uur, merk ik dat ik me weer kan bewegen. Ik voel hoe ik genees en hoor de geluiden om me heen luid en duidelijk. Ik ruik nieuwe geuren. Ik ruik Mayce vaak een soms heeft hij een nieuwe geur bij zich. Af en toe begint Mayce tegen me te praten.

Hij zegt vaak dat hij van me houdt en dat alles goed komt.

Een paar uur later open ik mijn ogen. Boven me zweeft het hoofd van Mayce. Hij glimlacht liefdevol. In zijn armen houdt hij een meisje.

In een paar seconden komen alle herinneringen naar boven. De baby, de pijn. Mijn handen gaan naar mijn buik, maar die is plat, natuurlijk!

Ik ga recht op zitten en kijk Mayce nu recht aan. Dan zie ik het meisje in zijn handen.

'Sophia-Elody' mompel ik en ik steek mijn handen uit om haar over te pakken. Ze ziet er veel te oud uit voor een kind van een dag en ze is beeldschoon.

Mayce legt haar in mijn armen. 'Ze is magisch aangelegd en heeft een gave!' Mompelt Mayce. Verbaasd kijk ik haar aan. 'Ze heeft een combinatie van onze gavens. We weten al dat ze kan het weer beïnvloeden en personen daardoor levend kan roosteren. Onschuldig lachend kijkt Sophia-Elody ons aan.

Ik begin tegen haar te praten en verhalen te vertellen. Ze luistert aandachtig. Als de avond valt blijven Mayce en mijn familie in de kamer van Hoge Nood en ga ik met Soph naar de Grote Zaal.

De deuren van de zaal zijn nog open en ik loop naar binnen. Sophia-Elody wurmt zich uit mijn handen en het volgende moment zweeft ze in de lucht. Ik pak haar gauw weer uit de lucht en fluister in haar oor: 'nu niet!' Ze knikt gehoorzaam en slaat haar armpjes om mijn lichaam.

Ik loop naar de lerarentafel en ga voor Perkamentus staan. 'Ahh Joanna ik zie dat je hersteld bent?!' Sophia-Elody beweegt even. Dan vestigt Perkamentus zich op haar. 'En dit is je lieftallige dochter. Mogen we weten hoe ze heet?' 'Sophia-Elody, professor. Ze is ook magisch aangelegd.' 'Onvermijdelijk!' Zegt Perkamentus glimlachend. 'Mag ik haar vast houden?' Ik knik en keer me tot Soph. 'Sophia, je mag professor Perkamentus niet bijten. Hij geneest niet zoals wij, hij is een mens. Dus je zult dorst van hem krijgen. Maar je mag dus niet bijten, begrepen?!' Leg ik haar uit. Ze knikt en steekt haar handjes uit naar Perkamentus. Ik geef haar aan Perkamentus. 'Ik ga even aan tafel zitten, als je iets van me wilt geef je maar een seintje.' Ik grijns na die woorden. Ik weet zeker dat ze iets gaat roosteren.

Ik loop naar de tafel van Zwadderich en kijk daarbij een keer naar de tafel van Griffoendor. Als ik Hermelien zie kijken wijs ik bijna onherkenbaar op mijn pols. Ze knikt en informeert Ron, Harry, Loena, Ginny en Marcel.

Als ik aan tafel gaat zitten buigt Malfidus naar me toe. 'Ik zie dat je bent bevallen.' 'Ja, het was zwaar, maar te doen.' Zeg ik terwijl ik knik.

'Oh ja dat cadeau dat je aan de Heer van het Duister gaf. Het was hilarisch! Zijn gezicht was goud waard.' Ik glimlach. 'Ach, ik dacht: 'hij heeft ook het recht op een goede neus'' schouderophalend kijk ik hem aan. Malfidus barst in lachen uit. Het volgende moment slaat de bliksem in op zijn bord. Ik schiet in de lach en sta op om Sophia-Elody op te halen.

Wanneer ik haar heb loop ik terug naar de tafel van Zwadderich. Ze wijst naar het eten en dan naar haar mond. Ik zet haar op mijn schoot en geef haar een glaasje melk. Al gauw spuugt ze het weer uit. 'Jij wil wat anders hè?! Dat krijg je vanavond!'

'Ehh Joanna, waarom sloeg de bliksem net in op mijn bord?' Vraagt Malfidus bang. Ik kijk hem veelbetekenend aan. Dan richt hij zich op Sophia-Elody. 'Dat deed zij is het niet?' Ik hou mijn hoofd even schuin. 'Wow' mompelt hij. 'Mag ik haar vast houden?' Vragend kijkt hij me aan. Ik twijfel even. Maar knik dan toch. Ik geef haar aan Malfidus en geef hem een waarschuwende blik.

Malfidus speelt al een paar minuten met haar als Park aankomt lopen. Oh nee!

✔✔✔✔✔✔✔✔✔
Hiii,

Een nieuw hoofdstukje!

'Oké ik weet niet waarom ik dat zo zei' 'Dat weet je wel' 'Nee niet' Lieg niet' 'oke'

Dat was het weer doei....

Xxx Jonna💖