Going to Hogwarts again

✔82✔

Langzaam kom ik weer bij. De stemmen om me heen worden duidelijker.

'Ze had dit nooit mogen doen! Door haar ben ik iemand kwijt!' Zegt een stem. 'Gelukkig heeft ze niks!' Niks? Dat betekent dus dat ze de brandwonden op mijn rug nog niet hebben. Ja ik weet dat ze er nog zitten, want ik verga van de pijn.

Ik open mijn ogen en knipper een paar keer. 'Jij!' Roept een stem boos. 'Ik laat jullie alleen.' Zegt een andere stem. Ik zie hem weg lopen en hij sluit de deur. Dan draai ik me naar de persoon voor me.

'Joanna, je moest je in houden bij mijn mensen!' Zegt hij terwijl hij me boos aan kijkt. 'Nu kon ik het oplossen, maar het had veel erger kunnen aflopen! Jong tovenaarsbloed heeft gevloeid!' 'Ik kan er niks aan doen! Het liep uit de hand!' Roep ik naar hem, terwijl ik mijn handen in de lucht gooi. 'Wij konden toch ook niet weten dat het zo zou reageren!' 'Dat kon je wel! Zo slim ben je wel!' Zegt hij kil en ik kijk hem verslagen aan, hij heeft gelijk.

'Je kunt mij niet de schuld geven! Wat deed die jongen daar eigenlijk. Iedereen hoorde in de Grote Zaal te zijn!' Kets ik boos terug als ik zijn zelfvoldane gezicht zie. 'Jullie hadden het sowieso niet mogen doen! Wat moet ik tegen zijn ouders vertellen?!' 'Alsof jij daar iets om geeft! Je vindt het gewoon niet leuk dat je een volger kwijt bent!' Hij kijkt me kil aan 'zeg me niet wat ik vindt!' Ik kijk nog killer terug. 'Het is toch zo Marten! Je bent alleen een volger verloren! Misschien kan je de overblijfselen van zijn lichaam naar zijn ouders sturen. Zullen ze leuk vinden!' Ik ben ondertussen opgestaan en kijk met een ijskoude blik naar zijn gezicht.

'Dom wicht! Praat niet zo over hem!' 'Ga jij dan weg! DAN KAN JE ME OOK NIET HOREN!' Schreeuw ik ondertussen. 'WAT WIL JE NOU?!' Roept hij terug. 'WIL JE DAT ECHT WETEN?-' hij knikt, 'Ja dat wil ik weten!' 'NOU IK WOU DAT IK GEWOON EEN NORMALE FAMILIE HAD, NIET EEN PSYCHISCH GESTOORDE BROER DIE BETER DOOD KAN GAAN DAN LEVEN!' Schreeuw ik hem toe. 'VERDWIJN GEWOON! DAT ZOU HET LEVEN VOOR IEDEREEN FIJNER MAKEN!' ga ik verder als hij niet reageert. Even haal ik adem. 'Je bent een creep en niemand wil je hier! Ja misschien Bellatrix, maar die is desperate!' Sis ik naar hem. 'Hou gewoon je mond! Je weet niks over onze familie!' Ketst hij terug. 'Dat komt omdat jij ze hebt uitgemoord! EN VERDWIJN NU UIT MIJN OGEN!' Schreeuw ik terwijl ik een mok met een onweerstaanbare kracht naar zijn hoofd gooi. Hij kijkt me nog een keer aan en dan verdwijnselt hij.

Ik ga uitgeput zitten op mijn bed, de pijn in mijn rug is ondraaglijk.

Na een tijdje besluit ik toch naar de Grote Zaal te gaan voor het avondmaal. Als ik mijn BH wil aan doen, merk ik dat het te veel pijn doet. Ik ga achter een gordijn staan en doe mijn ziekenhuis schort uit en ruil hem om voor mijn Unicorn Onesie.

Ik heb net mijn schort uit als madame Pleister naar adem hapt. 'Meisje toch...' Jammert ze. Ik negeer het en doe mijn Onesie aan. Dan doe ik mijn capuchon op zodat je de brandwonden op mijn nek niet kan zien.

Ik loop richting de Grote Zaal. Als ik de deuren open kijkt iedereen me aan. Sneep is bezig met zijn speech. Na deze maaltijd gaat iedereen slapen en morgen vertrekt de trein naar huis.

Ik loop naar de tafel van Griffoendor en ga met een zucht zitten. De brandwonden branden heel erg.

'Iedereen heeft jullie gehoord in de ziekenzaal! Gaat het?' Vraagt Ginny. Ik haal mijn schouders op, wat behoorlijk veel pijn doet.

Ze kijkt me bezorgd aan en Marcel slaat zijn arm om mijn schouders. Direct ontsnapt een pijnkreetje uit mijn mond.

'Joanna, wat is er?' Fluistert Ginny. Ik schud mijn hoofd en wuif het weg. 'Joanna doe je capuchon af!' Zegt Ginny zacht, maar streng. Ik doe voorzichtig mijn capuchon af. Direct happen Ginny en Marcel naar adem.

'Zitten deze alleen op je nek?' Ik kijk in Ginny's ogen en schud dan mijn hoofd. 'Ze zitten over mijn gehele rug. Het komt door de Verbena.-' 'Wanneer gaat het helen?' Onderbreekt Ginny me. 'Ik denk pas over 3 dagen.' Zeg ik terwijl ik de pijn in mijn stem onderdruk. 'Jij, moet nu naar huis!' Zegt Ginny en ze staat op. Eerst doet ze mijn capuchon weer op, dan klimt ze over de tafel en neemt me mee naar de lerarentafel.

'Professor Sneep, Joanna moet naar huis.' Zegt Ginny tegen Sneep. 'Mogen we uw haard gebruiken?' 'Hoezo?' Vraagt Sneep kil, maar ik zie een beetje bezorgdheid in zijn ogen. Ik draai mijn rug naar hem toe en doe mijn capuchon af. Alle leraren happen naar adem. Gauw doe ik mijn capuchon weer op.

'Je mag gaan! Je weet het wachtwoord toch?' Vraagt Sneep, nu hoor je de bezorgdheid wel.  Ik knik, en Ginny neemt me mee. 'Waarom liet je dat kreng gaan?' Vraagt Alecto boos.

Normaal zou ik er tegenin gaan, maar daar heb ik de fut niet voor.

Ginny en ik lopen de zaal uit richting de Waterspuwer. Daar aangekomen zeggen we het wachtwoord en lopen we richting het kantoor.

In het kantoor aangekomen ga ik direct in de haard staan. 'Ginny, jullie komen naar ons deze kerst! Toch? Wij beschermen jullie! Oh en wil je mijn spullen meenemen?' Vraag ik voordat ik wat as pak. 'Ja we gaan met kerst naar jullie. Enne ik zal je spullen meenemen.' Ik knik nog een keer voorzichtig. Dan zeg ik: 'de Cullens' en het volgende moment voel ik het oh zo bekende gevoel, alsof je wordt doorgespoeld, en verdwijn ik in het niets.

Het volgende moment rol ik uit de haard van de Cullens. Ik land vol op mijn buik en blijf zo liggen. 'Auw' mompel ik terwijl ik overeind wil komen.

Gelukkig voel ik hoe twee paar armen me omhoog trekken. Ik sta met moeite op en kijk recht in de gezichten van Emmet en Rosalie. 'Waar is Mayce?' Vraag ik, de pijn weerklinkt in mijn stem, en ik hoor Rosalie naar adem happen. 'Hij is aan het jagen met Renesmee en Sophia-Elody. Wat is er? Kom naar de bank!' Ze legt haar hand op mijn onderrug. Direct ontsnapt er een Grom uit mijn mond.

Daardoor trekt ze verschrikt haar hand weg.