Pov. Eline E
Ik sta voor Iris' huis, klaar om haar kapot te maken. Terwijl iedereen aan het feesten was heb ik foto's gemaakt. Vooral van Iris. De stiekeme stalker die ik ben deed het ook nog eens ongemerkt. Ook Kath heeft in mijn opdracht alle stelletjes lopen fotograferen. Ze is zich van geen kwaad bewust.
Grijnzend haal ik de posters tevoorschijn. Iris' ouders zullen raar opkijken wanneer hun huis volhangt met posters van hun 'o zo geweldige dochtertje'. En daarna is de rest van het dorp aan de beurt. Het gaat niet regenen, dus alles is safe.
Ik hang de eerste poster, één van mijn favorieten: Iris die boos wodka drinkt, pal voor mijn neus, op de voordeur. Een gevoel van voldoening gaat door me heen als ik zie hoe goed gelukt de nagemaakte handtekening van de nep-Eline is. Dat zal haar leren, hoe durft ze mij te verlaten voor Iris?
Pov. Anne
Verdrietig zakken we gezamenlijk neer op een bankje. We hebben gefaald. Ik haat dit gevoel. Ik wil niet huilen, maar ik heb niet de kracht om mijn tranen tegen te houden. Iris is weg en misschien komt ze nooit meer terug. Waarschijnlijk komt ze nooit meer terug. En het is mijn schuld. Ik neem het mezelf heel erg kwalijk. Ik had beter op moeten letten. Marjoli kijkt op van mijn opgezwollen voet en kijkt mij nu bezorgd aan.
"Ik denk dat hij gekneusd is." Zegt ze vol medelijden.
"Ach, flikker toch op! Het boeit me niet! Ik hoef je medelijden niet! Laat me met rust!" Roep ik woedend, geen controlle hebbend over mijn gevoelens. Ik spring op en trek een sprintje, ik ren zo hard weg als ik maar kan. Ik wil Iris achterna. Ik voel de pijn in mijn enkel wel, echter geef ik geen fuck.
"Als je zo doet mag je ook oprotten!" Roept Marjoli me boos achterna, waarbij de brok in haar keel goed te horen is. Ik kijk nog één keer om en het zicht breekt mijn hart. Nu staan ze daar, in het lantaarnlicht, onder de sterren, zo gebroken. Marjoli die moeite doet om niet te huilen, Sira die dat al opgegeven heeft. Ik wil omkeren, ze troosten. In gedachtes komt alles weer goed. Maar ik weet dat dat onzin is. Niets komt meer goed en het ergste is dat het mijn fout is. Ik wend mijn hoofd af en ren verder, teruggaan is geen optie, dat durf ik niet. Ik weet dat het zo beter is, ik doe alleen maar mensen pijn.
Pov. Mees
Ik loop de gymzaal in als ik daar een slapende Lieke zie. Verminoth en Sanne zijn een potje aan het kaarten. Van wie er aan het winnen is heb ik geen idee, want ze kijken elkaar zo stralend aan. Ik gok dat Lieke in slaap getoverd is door Maleficent, dus besluit ik haar te redden en wakker te kussen. Wat ben ik toch een held. Nadat ik mijn lippen op de hare heb gedrukt spreiden haar ogen zich open en begint ze me te slaan.
"Wat dankbaar!" Gil ik, niet zo hoog als Vlo, vrolijk en ik geef haar nog een pakkerd. Op dat moment valt Zigilburk me plots aan, hij zat blijkbaar in de kast. Lieke geeft hem een high five.
"Blijkbaar ben je dus toch niet zo erg!: zegt ze blij, tot ze het minder blije gezicht van Zigil opmerkt.
"Zo bedoelde ik het niet..." probeert ze nog, maar Zigilburk heeft al beteuterd de gymzaal verlaten.
Sorry voor de korte, late, slechte update, volgend hoofdstuk wordt weer beter want dat schrijft Femke
Xx Lotte
