Pov. Lotte
Met gehoorbeschadiging ga ik weer naar huis. Femke is zeer chagrijnig en ik ben zo snel mogelijk gevlucht. Wat volwassen en verstandig ben ik toch. Het is een korte wandeling, maar ik heb geen conditie en na amper een minuut zak ik al uitgeput neer op een bankje. Vanuit daar zie ik een zwerfkat lopen die een hoedje op heeft. Even vraag ik me af of ik niet stoned ben en ik vervolg mijn queeste naar huis. Als ik eenmaal thuis ben, ga ik ook op queeste naar het toilet. Wat een interessant leven heb ik toch.
Pov. Sam
De gordijnen van Mees zijn gesloten. Teleurgesteld laat ik mijn verrekijker zakken. Ik vind hem altijd zo lekker als hij 's ochtends wakker wordt, maar hij heeft de nare gewoonte zijn gordijnen dicht te doen. Verveeld zet ik mijn camera-installatie klaar. Dan kan ik het vanavond terugkijken, ik heb er nu al zin in! Daar aan denkend huppel ik vrolijk naar de andere kant van mijn kamer waar ik mijn Mees-collage heb hangen. Een groot prikbord bedekt de muur en zwijmelend kijk ik naar alle foto's. Ik heb ze van zijn Instagram, Snapchat, Twitter, Facebook, de schoolsite, hun vakantiefotoboeken, de Kerstman, Vlo's dagboek, Sinterklaas, Rudolf, Sanne's laptop en mijn eigen camerabeelden. Ik ben er erg tevreden over. Met mijn lippen gestift druk ik een zoen op één van de foto's. Ik word er helemaal blij van. Ik huppel de trap af, huppel naar buiten en huppel de hele weg naar zijn huis toe, wat tien meter is. Het is frisjes buiten, maar de gedachte aan hem maakt me helemaal warm van binnen. Onwijs vrolijk stop ik mijn liefdesbrief in zijn brievenbus, die al uitpuilt van mijn brieven. Hij zal zo blij zijn als hij het leest, daar ben ik zeker van.
Pov. Vlorile
Gapend word ik wakker van mijn wekker die heel irritant gaat piepen. Zachtjes sla ik er op, maar toch hoor ik wat breken. Zacht dommel ik weer in.
Gapend word ik wakker en ik kijk op mijn mobiel. Als ik de tijd zie worden mijn ogen zo groot als schoteltjes, gok ik, ik kan mezelf niet zien. Ik ben te laat opgestaan. Het is maar acht minuten, maar het zijn acht dierbare minuten waarin ik niet mijn haar kan doen.
In pure paniek spuit ik glitterspray in mijn haren. Tevreden kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Wat heb ik dat toch slim opgelost. En wat ben ik toch knap. In een poging mezelf nog knapper te maken, al is dat natuurlijk onmogelijk, smeer ik ook wat mascara op mijn wimpers en in mijn wenkbrauwen, want ik ben er vrij zeker dat dat de bedoeling is.
Tevreden huppel ik de deur uit, zonder verder iets gedaan te hebben.
Met mijn Mega Mindy pyjama nog aan kom ik op school aan en ben ik blij; deze pyjama zit heerlijk! En hij is zo mooi. Iedereen zal jaloers zijn! Huppelend loop ik het klaslokaal binnen, maar ik kan me niet meer bewegen als ik de prachtige gedaante van een Iris zie. Direct worden mijn benen slap en val ik op de grond.
Mijn hoofd doet pijn, maar ik kan er nu een Dora-pleister op doen dus ik besluit dat ik het niet erg vind.
Kort hoofdstukje i.v.m. gebrek aan inspiratie, maarja volgende week krijgen jullie een leukere :)
Xx Lotte
