Yaktınsa Bile Beni, Küllerimi Affet ♤Chanbaek

dindiremediğim bir acı yüklendi yüreğime

Ağrım vardı. Çok güçlü ağrılarım vardı ve bir anda hissetmeye başlamıştım. Bedenime bir anda tonlarca yük binmiş gibiydi. İçime çektiğim havayı hissediyordum. Göz kapaklarım ise altında kaldığı ışıktan rahatsızdı.

Kıpırdanmaya çalıştığım anlarda duyduğum ses, duraksamama neden olmuştu. Özlemiştim ve ağlamaklı hissediyordum.

Henüz zihnim içinde bulunduğu durumu kavrayamamışken, bir kez daha sıkışıp kalmış halimden kurtulmaya çalıştım.

Gözlerimi aralamak uğraştığım ikinci alanken, tenimde hafifçe hissettiğim dokunuş beni yavaşlatıyordu.

Yüzüme dokunan biri, sanki kendimi yavaşça toparlamam gerektiğini anlatmaya çalışıyor gibiydi.

İstemsizce de olsa sakinleştim. Soluduğum havadaki oksijenin kanıma karışmasını hissedebilecekmişim gibi duraksadım ve odaklandım. Her türlü sese, kapalı gözlerimin ardındaki ortama odaklandım.

Ne kadar geçtiğini kavrayamadığım bir sürenin sonunda, nefes seslerini duymuştum. Çok yakınımda olan bedenin nefes ritimleri bile tanıdıktı. Bana güç veren biriydi, şimdi ondan yaşam alıyormuş gibiydim.

Hislerim kuvvetlendiğinde yüzümdeki dokunuşu daha iyi kavradım. Sıcak bir elin, yüzümü okşuyor oluşu artık barizdi.

Derince içime soluduğum havadan sonra gözlerimi açmaya çalıştım. Kıpırdayan göz kapaklarımdan olsa gerek, yüzüme sunulan dokunuş titremiş ve özlediğim ses bir kere daha duyulmuştu.

"Chanyeol." demişti, adımı hatırlıyordum. Adımı söyleyeni ise, adımdan daha çok hatırlıyordum.

"Baekhyun." demeye çalışsam da, sesim o kadar kısıktı ki başarılı olamadığımı düşündüm. Düşüncelerimi sorgulamama neden olan şey, yanağıma yukarıdan düşen bir ıslaklıktı ve ardından onu silmek adına yanağımı okşayan bir eldi.

Gözlerimi zorladığımda, aylardır uyuyormuşum hissinden uzaklaşarak biraz olsun onları aralayabildim.

Bana yukarıdan bakan yüz, bulanık da olsa huzur vericiydi. Bedenimdeki tüm ağrıları ve sancıları unutarak onu nasıl özlediğimi düşündüm.

Onu neden özlediğimi bile bilmiyordum, düşünemiyordum ama ölesiye muhtaçtım. Baekhyun'a ulaşmak istiyordum.

Ona dokunmak istiyordum, onu daha net görmek istiyordum.

Gözlerimi kırpıştırmaya çalıştım. Çok kesik bir anda görüntü netleştiğinde, dolu gözleriyle bana bakıyor olduğunu görmüştüm. Göz yaşları canımı acıttığından güçsüzleştim ve zorladığım bedenimi serbest bıraktım.

Gözlerim kapandıktan sonra çok geçmeden yeniden karanlığa düşmüştüm. Yanağımdaki el ise hiç kaybolmamıştı, ben kaybolurken dahi hep oradaydı.

♤♤♤

Uyandığımda gözlerimi aralamıştım. Bir kaç kez kapanıp açılan gözkapaklarımın ardından, içinde bulunduğum odayı çok net görebilmiştim. Bir hastanede olduğumu düşündüren oda ve beyaz duvarları iç kapatıcıydı. Kesinlikle burada bunalmış gibiydim, sanki boğuluyormuşum gibiydi.

Nefesimi aniden kesen bir şeyle öksürmeye başladığımda, yanımda bir hareketlenme hissettim. Ne yazık ki oraya bakamamama neden olacak kadar kuvvetli bir acı, bileklerimden bedenime yayılmıştı.

Çok tanıdıktı, bileklerimdeki acı bana çok şey çağrıştıyordu.

İçime çektiğim hava artık yeterli olmaya başlamışken, bir anda zihnime üst üste eklenen anılar ile yeniden kesildi. Soluklanamıyordum, rüyaymış gibi hissetmek istediğim her görüntü gözlerimin önünden yeniden geçerken gözlerimin dolduğunu fark ettim.