Yaktınsa Bile Beni, Küllerimi Affet ♤Chanbaek

sevişsene benimle, gün batımından doğumuna kadar

"Hey, ona nasıl baktığını gördüm." Luhan hastanenin geniş koridorunda peşimden gelirken seslenmişti. Fazlasıyla boş olan koltuklardan bir tanesine oturarak ona döndüm.

"Kime nasıl baktığımı gördün?"

Hemen yanımdaki koltuğa oturmuştu. "Kore'den buraya geldiğin kişiye."

İğneleyici bakışları üzerimde dolanıyorken, "Nasıl bakıyormuşum?" dedim. Gülümsemişti.

"Aşık gibi."

Daha önce hiç hissetmediğim duyguların aniden yüzüme çarpılması, küçük kardeşimden çekinmeme neden olduğundan bakışlarımı boş koridora kaçırarak gezdirdim.

"Onun sevgilim olduğunu biliyorsun zaten."

"Biliyorum." derken kıkırdar gibiydi. "Daha önce de birileriyle takıldın ama hiçbirine onun gibi baktığını görmemiştim."

Bıkkınlıkla iç çekmiştim. "Olabilir."

"Ne olabilir?"

Benden istediği cevabı vermek adına gözlerimizi birleştirdim. Madem o kadar istiyordu, o halde alacaktı. "Aşk olabilir."

Meydan okuyormuşum gibi söylememe rağmen, itirafımdan sonra gülümsemiş ve "Senin adına çok mutluyum." demişti.

Luhan'la hastane koridorunda Baekhyun'un odadan çıkmasını beklerken, aşk dışında her şeyden konuşmuştum. Bir süre sonra Baekhyun doktorla buluşmak için girdiği odadan çıktı. Halsiz görünüyordu, bu halsizlik daha çok zihinsel gibiydi. Onu gördüğüm gibi ayağa kalkarak ilerlemeye başladım.

Bakışları beni bulduğunda dudaklarından basit bir, "Chanyeol." dökülmüştü. Ben kollarımı beline dolamak adına hamlede bulunmadan, o hızla adımlayıp bana sarıldı. "Çok zor."

Neyi kastettiğini bilmesem de tahmin edebildiğimden yumuşakça saçlarını okşayıp, "Tam olarak ne çok zor?" demiştim. Sanki dünyadan soyutlanmak istercesine bedenini benimkine kıstırdı ve yüzünü de boynuma sakladı. Cevap vermesini beklediğim anlarda hafifçe kıpırdanmıştı. "Tedavi, yapabilecek miyim emin değilim. Bir daha asla uyuşturucu kullanmamam gerekiyor."

Ona kızmak istesem de ciddi bağımlılığının ve mental yorgunluğunun farkında olduğumdan sarılmaya devam ettim.

"Beraber bırakacağız Baekhyun."

Bir süre benimle sarılır vaziyette kalmışken Luhan da doktorla görüşmeye devam etmek için odaya girmişti. Doğrusu o odaya girmeyecek tek kişi bendim çünkü doktorun bana söyleyebileceği en ufak bir tehlikeyi veya riski duymak istemiyordum. Sanki yarınım yokmuş gibi yaşayacak ve bugünümde sadece Baekhyun'u arındırmak adına çabalayacaktım.

Kollarımda korku ve endişeyle kıvranan oğlana daha çok sokuldum, dudaklarım boynuna değdiğinde beklemediği için hafifçe kasılmıştı. "Beraber yapacağız, yapabiliriz, bize bir şans verebiliriz."

Dudaklarımı yer yer teninde gezdirerek kokusunun soluyor ve başarabileceğimize inanmaya çalışıyordum. Bir süre sonra bana sarılı olan ellerini sıktığını hissettim, gergindi çok fazla gergindi.

Bedenlerimizi yavaşça birbirinden ayırarak içerisinde binbir türlü duygu saklayan gözlerine baktım. "Beraber yapabileceğimize inanıyorum." demişti gözünü kırpmadan. "Sadece sen yanımda olduğun için tüm bunlara inanıyorum, inanmak zorundayım."

İçinde güneşimi saklayan gözlerine biraz daha bakarak yüzüne yaklaştım. Burnum burnuna değdiğinde hafifçe tebessüm etmişti. Dudaklarımı sadece hissetmek adına dudaklarını bastırarak geri çekildim. "Kaç ay sürecek bu tedavi?"