Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lütfen oy verip yorum yapmayı unutmayın.
73. Bölüm
SAVAŞIN GÖLGESİ
Gölge Diyar
Savaş kaybedilmiş, ülkesi düşmüştü. Şehirleri harabe haline gelmişti. İnsanlar savaşmaya ve ölmeye devam ediyordu. Küller ve gölgeler her yere hakim olmuştu. Esen rüzgar külleri etrafa dağıttı. Kanat tüyleri ve gül yaprakları rüzgara karışmıştı. Yanan yapraklar kan kokuyordu, küller ise ölüm.
Harabe şehirlerin ve küle dönen insanların hükümdarıydı.
Bu dayanılmazdı. Aklı ona oyun oynuyordu. Neden ve nasıl sorularına cevap bulamıyordu ancak tüm her şey gerçekmiş gibi hissettiriyordu. Ülkesi yok edilmişti. Savaştığı ve koruduğu herkesi ve her şeyi kaybetmişti. Hissettikleri korku ya da üzüntü değil, dehşetti. Korku güçlüydü, ancak bir zaman sonra cesaret ve isyanın nedenine dönüşebilirdi. Dehşet, bazen ondan daha güçlüydü. Durdurulamazdı. Gördüğü, duyduğu, kokusunu aldığı ve hissettiği hiçbir şeyi durduramıyordu. His, tüm bedenini ve zihnini sardığında yapabileceği hiçbir şey kalmamıştı.
Başını kaldırdı, siyah ve gri göğü görünce kırmızı gözleri parıldadı. Gümüş ay, yıldızlarla birlikte ışıldadı ve lacivert, göğe hakim oldu. Yıkımı getiren gölgeler yok olmadı, etrafa ölüm saçmaya devam etti. Çığlıklar ve acı devam etti.
Gölge ve geceyi durdurabilecek tek güç karanlıktı. Kraliçe buna sahipti, bunu durdurabilirdi. Rüyayı yönetmeye çalışırken aynı zamanda bir görüde olduğunu fark etti. Kararı, bundan sonraki görülerini şekillendirebilirdi. Bunu durduracak mıydı? Neler oluyordu? Karşısında kim vardı? Sorularla vereceği kararı ertelemeye çalıştı. Önce neler olduğunu öğrenmeliydi ve geçmişi hatırlamalıydı.
On gün önce ordunun geçeceği yolları araştıran küçük bir grupla yolculuk ediyordu. Grup saldırıya uğramıştı. Saldırının ardından Dymentsia, Rhadenis'in verdiği mavi taşın parıldadığını fark etmişti. Gece Kralı ve Gölge Kraliçe savaşıyor olmalıydı. Güzel zamanlamaydı, birbirlerine yardım edemezler, hatta birbirlerinden haberleri bile olamazdı. Dymentsia o günden beri onlardan haber almamıştı.
Olanları hatırlaması dehşet hissinin geçmesine yetmedi. İnsanlar ölmeye devam etti. Artık hareket edebiliyordu, gölgelerle savaşan bir askerin yanına gitti. Gölge kaybolunca asker yere düştü. Xanthos ölüyordu. Birkaç adım uzağında mor peleriniyle yerde yatan Pulcheria'yı gördü. Cesetler çoğalırken çığlığını bastırdı. Gölgeler kaybolurken cesetler belirdi.
Anı durdurmak, insanların ölmesini engellemek için karanlığı çağırdı. Sesler, renkler ve insanlar kayboldu. İstediği buydu, onların ve kendi acısını durdurmaktı. Karanlığın her yere hakim olmasıydı.
