Για τα μάτια της Όλιας

20

Για τις επόμενες μέρες αυτό που έκανε η Όλια ήταν να προσπαθεί να αποφασίσει τι θα ήταν καλύτερο να κάνει με το δαχτυλίδι του Λύσανδρου. Ήξερε πως το σωστό ήταν να του το επιστρέψει και με τη βία αν δε γινόταν αλλιώς όμως δυσκολευόταν. Πήγαινε και το έπαιρνε από εκεί που το είχε φυλάξει και το περιεργαζόταν και το χάιδευε για μερικά δευτερόλεπτα και μετά το άφηνε στη θέση του πάλι αναβάλλοντας την οριστική απόφαση για λίγο αργότερα. Ο Ορέστης είχε αρχίσει να ψάχνει για ένα σπίτι που θα το μετέτρεπε σε γραφείο αλλά ως εκείνη τη μέρα δεν είχε βρει κάποιο ικανοποιητικό.

«Είναι κάτι που με απασχολεί, τι λες να σου πω τη σκέψη μου»; Κάθονταν οι δυο τους μια Παρασκευή βράδυ μπροστά στην τηλεόραση, έχοντας μόλις επιλέξει ένα ντοκιμαντέρ στο Netflix για να παρακολουθήσουν. Θέμα του ήταν οι βιορυθμοί σπουδαίων ανθρώπων.

«Πες μου Ορέστη μου, κι εμένα με απασχολούν χίλια πράγματα». Ο άνδρας άφησε την τηλεόραση σε κατάσταση αναμονής και την πήρε στην αγκαλιά του. «Λέω μήπως ήρθε η ώρα να μείνουμε μαζί, εσύ τι γνώμη έχεις; Αφού τα πράγματα με τη Νέλλη δείχνουν να εξελίσσονται καλά ως εδώ και μπορεί να ταξιδέψει και για την Ελλάδα σε λίγες μέρες». Η Όλια του χαμογέλασε συνειδητοποιώντας πως αργά ή γρήγορα θα το συζητούσαν αυτό.

«Γιατί βιάζεσαι; Θέλω να πω, δεν είμαστε καλά έτσι»;

«Ναι βέβαια, είμαστε μια χαρά, όμως γιατί να μη γίνουμε ακόμη καλύτερα; Αν δε νιώθεις έτοιμη για ο,τιδήποτε δε θα το συζητήσουμε πιο πολύ αλλά επειδή ψάχνω κι έναν χώρο για τις εργασιακές μου ανάγκες έλεγα μήπως άφηνα το σπίτι μου αφού πολλά βράδια τα περνάμε μαζί».

Η Όλια γλίστρησε από την αγκαλιά του κι εκείνος κατάλαβε πως ήταν λάθος του να ακολουθήσει τη συμβουλή της Νέλλης εκείνη τη στιγμή. Σαν να διάβασε τις σκέψεις του, έστρεψε το κεφάλι της προς το μέρος του βάζοντας όμως σημαντική απόσταση ανάμεσα τους αφού αυτό ήταν εύκολο στο σπίτι της.

«Το κουβέντιασες καθόλου με τη μητέρα μου αυτό; Κάτι μου λέει πως η απάντηση θα είναι καταφατική». Ο Ορέστης πάγωσε την εικόνα από το λάπτοπ κι έκλεισε τον ήχο.

«Όχι, δε μίλησα καθόλου μαζί της για αυτό το θέμα Όλια μου. Απλά φυσικό κι επόμενο ήταν να σου το προτείνω, ούτε για αρραβώνα είπα κάτι ούτε και για γάμο, μα με συγχωρείς, λυπάμαι ειλικρινά». Εκείνη τον πλησίασε πάλι σιγά- σιγά.

«Μπορεί να κάνω λάθος αλλά θα σε παρακαλέσω άλλη μια φορά να μου πεις την αλήθεια, κι άκου γιατί επιμένω. Το βράδυ πριν φύγουμε η Νέλλη μου έκανε ακριβώς την ίδια κουβέντα, κι επειδή ξέρω το πόσο σε συμπαθεί υπέθεσα και τα υπόλοιπα, μα ίσως είμαι εγώ που θα πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη». Του έπιασε το χέρι με το κρύο δικό της. Ο Ορέστης ξεροκατάπιε.