Για τα μάτια της Όλιας

35

«Καλημέρα πριγκιπέσσα, πώς κοιμήθηκες»; Ο Αντώνης έβαλε μπροστά της στο τραπέζι ένα τοστ κι ένα ποτήρι χυμό. Η Ηλέκτρα του χαμογέλασε αγγίζοντας του απαλά το χέρι. Είχε κοιμηθεί καλύτερα από το συνηθισμένο κι αυτό του το χρωστούσε. Το πρωί βέβαια την είχε ζώσει το πρώτο κύμα του πανικού, το κλάμα που είχε ακούσει εκείνος δεν ήταν στη φαντασία του, θα το καταπολεμούσε όμως. Ο Λύσανδρος δεν είχε επικοινωνήσει ξανά μαζί της μετά από το τελευταίο της μήνυμα. «Καλημέρα Αντώνη, μια χαρά κοιμήθηκα, δε χρειάζεται να με φροντίζεις έτσι ειλικρινά»... «Εγώ το κάνω επειδή το νιώθω κι όχι επειδή χρειάζεται. Μήπως σου λέει κάτι το όνομα Στεφανία Διαμάντη»; Η Ηλέκτρα έφαγε μια μπουκιά. «Και βέβαια, είναι θαυμάσια ζωγράφος που αυτή την εποχή κάνει και μια εκπομπή τέτοιας θεματολογίας, γιατί»; «Θα με φιλοξενήσει μέσα στις επόμενες μέρες, το κανόνισε η Λίζα. Είναι λίγο δεικτική έτσι δεν είναι; Περιμένω να μου στείλει μια λίστα με ερωτήσεις προκειμένου να προετοιμαστώ όσο καλύτερα μπορώ. Θα μπορούσες να με βοηθήσεις μήπως; Η εκπομπή θα μαγνητοσκοπηθεί τη Δευτέρα». Η Ηλέκτρα κούνησε το κεφάλι της. «Θα σε βοηθήσω, την έχω γνωρίσει μάλιστα, μην ανησυχείς, θα φροντίσω να σου φερθεί καλά. Δώσε έμφαση στους θρύλους και δε θα έχεις κανένα πρόβλημα». Ο Αντώνης την κοίταξε με ευγνωμοσύνη. «Ποτέ δεν υπήρξα άριστος στα λόγια πριγκιπέσσα, αν κι έκανα πάντα ό,τι καλύτερο μπορούσα για εσένα». «Σου το αναγνωρίζω αυτό». Η Ηλέκτρα έπιασε το κινητό της και συνδέθηκε στο διαδίκτυο. Μετά, άρχισε να ανοίγει τις διάφορες ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων. Σχεδόν κάθε πρωί το έκανε αυτό αλλά μέσα σε δέκα λεπτά σταματούσε την ανάγνωση εκτός αν έβρισκε κάτι ενδιαφέρον και τότε άνοιγε το άρθρο. Κάτι τέτοιο συνέβη κι αυτό το πρωί. «Τι τρέχει; Είναι όλα εντάξει; Άλλαξε η έκφραση σου». Εκείνη του έγνεψε να περιμένει ένα λεπτό και διέτρεξε γρήγορα το άρθρο. Μετά, έπιασε το ποτήρι με το χυμό και το έφερε στα χείλη της. «Πέθανε η Νέλλη Ζαφειρίου, δεν τα κατάφερε δυστυχώς. Επιστρέφουν όλοι στην Ελλάδα. Η κηδεία της θα γίνει μεθαύριο το μεσημέρι». Τότε ο Αντώνης δάγκωσε τα χείλη του, ήξερε καλά ποια ήταν η Νέλλη. «Ήρθαν για άλλη μια φορά τα δύσκολα για την Όλια μάλλον, πάντως δεν έχει ταλαιπωρηθεί λίγο στη ζωή της αυτή η κοπέλα, έτσι δεν είναι»; Η Ηλέκτρα κούνησε το κεφάλι της ζωηρά. «Έτσι είναι, κι αναγκάζομαι να πω πως το χαμόγελο της δεν την εγκαταλείπει ποτέ εύκολα. Κι ίσως αυτό να είναι κάτι που σπρώχνει κοντά της τον Λύσανδρο». «Θέλεις να πας στην κηδεία; Προσωπικά δε θα σου το πρότεινα». Η Ηλέκτρα άρχισε απότομα να εξαγριώνεται. «Τι έχετε πάθει όλοι; Έτσι είπε κι ο Λύσανδρος όταν ήταν να κηδευτεί ο πατέρας του». Ο Αντώνης της έπιασε σφιχτά το χέρι. «Γιατί αρπάζεσαι τώρα; Θα πληγωθείς, μαζί της δε θα είναι εκείνος»; «Αν δεν έχει ντροπή... Όλοι το ξέρουν πως έχουμε αρραβωνιαστεί. Ναι, θέλω να πάω και πρέπει να πάω, κι ο πατέρας μου θα πάει, η Νέλλη Ζαφειρίου έχει συνεισφέρει τα μέγιστα σε διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα». «Μάλιστα». Ο Αντώνης έμεινε σιωπηλός για λίγο. Δεν είχε νόημα να λέει ψέματα στον εαυτό του, μέσα σε λίγες ώρες θα έπρεπε να τα μαζέψουν για να γυρίσουν στην Αθήνα. «Νόμιζα πως θα είχαμε λίγο χρόνο ακόμη, αλλά έκανα λάθος, ας είναι». Η Ηλέκτρα τον κοίταξε. «Εγώ ποτέ δεν»... «Το ξέρω μην ανησυχείς, την έχεις ξεκαθαρίσει τη θέση σου από την πρώτη στιγμή. Σε ευχαριστώ για χθες, ήταν πάρα πολύ για εμένα αυτό που μου έδωσες». Ακόμη κι εκείνος δυσκολευόταν να της χαμογελάσει ξαφνικά. «Δε θέλω να με ευχαριστήσεις». «Πες μου πότε θέλεις να φύγουμε για να ετοιμαστώ. Θέλω να καθαρίσω και λίγο το σπίτι, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τον Ανέστη». «Θα σε βοηθήσω και μη μου πεις όχι, υπάρχουν μπόλικα πράγματα που μπορώ να κάνω, τι θα έλεγες να φύγουμε μετά το μεσημεριανό μας φαγητό»; «Η επιθυμία σου διαταγή πριγκιπέσσα, αυτό θα κάνουμε. Έχω ένα πράγμα όμως να σου πω, κοίτα να προσέχεις τώρα που θα γυρίσεις στο σπίτι σου». Η Ηλέκτρα συγκατένευσε. «Αυτό θα κάνω». Αποτελείωσε το πρωινό της και σηκώθηκε. Ένιωθε παράξενα, πολύ παράξενα. Ο χρόνος θα άρχιζε πάλι να κυλάει από τη στιγμή που θα γύριζε κι ο Λύσανδρος εκεί. Πότε θα μιλούσαν; Τι θα της έλεγε; Μα κυρίως, θα ήταν σε θέση η ίδια να κρατήσει τη στάση που ήθελε απέναντι του; Χαμογέλασε ξεθωριασμένα στον Αντώνη και πήγε να μαζέψει τα πράγματα της. Όσο για αυτόν, έπιασε στο χέρι το κινητό του ακριβώς τη στιγμή που έφτανε το e-mail της Λίζας Δεσίπρη. Το άνοιξε. Μόρφασε, αυτή η λίστα ήταν ατελείωτη, συγκλονιστικά μεγάλη, με τίποτα δε θα τα κατάφερνε χωρίς τη βοήθεια της Ηλέκτρας. Βγήκε έξω να καπνίσει ένα τσιγάρο. Θα έπρεπε να είναι κι ευχαριστημένος στην πραγματικότητα.