Nowe Życie [RusAme] Countryhumans AU story

28. Co to jest?!

Pov. Rosja

Właśnie wróciłem do domu, przed chwilą odprowadzałem Amerykę. Mieliśmy iść do niego, ale nie dość, że pogoda nam to zepsuła to jeszcze zasnęliśmy u mnie. Mam nadzieję że ojciec nas nie widział! Byłby przypał. Gdy tylko wszedłem do salonu, zauważyłem właśnie ojca. Nakładał mi porcję obiadu.

ZSRR: Oo, już jesteś. Kim jest ten twój kolega?

R: Nazywa się Ameryka, mieszka tu od niedawna. - odpowiedziałem.

ZSRR: Kolega? Widziałem was w pokoju, jak spaliście. - momentalnie się zawstydziłem. Serio...? Musiał wejść do pokoju?

R: Ja... To nie tak, jak to wygląda!

ZSRR: Spokojnie Rosja, ja akceptuję cię takiego jakim jes-  - przerwałem mu.

R: Ale tato, to naprawdę tylko przyjaciel! Pocieszałem go a później usnąłem i wyszła taka niezręczna sytuacja...

ZSRR: Tak, wmawiaj sobie. Usiądź proszę przy stole, już ci daję talerz. Powinniśmy częściej ze sobą rozmawiać.

R: Może i tak, ale to naprawdę tylko mój przyjaciel.

ZSRR: Niech ci będzie. - odparł, a następnie usiedliśmy razem przy stole i luźno rozmawiając zjedliśmy. Nie narzekał na oceny, nic w tym stylu. Po prostu miło się z nim gadało, poraz pierwszy od dawna. Teraz zadzwonił do niego Rzesza, więc poszedł do sypialni i rozmawia z nim. Ja nie mając co ze sobą zrobić po prostu poszedłem do siebie, na górę.
Chwyciłem za telefon i zacząłem przeglądać social media. Ameryka dodał nowe zdjęcie na fejsa, nasze selfie z wycieczki w góry. Nie spytał mnie o zgodę na dodanie tego, ale w sumie nie musiał. I tak nie byłbym na niego zły. - zapisałem zdjęcie i odłożyłem urządzenie na brzeg łóżka.
Teraz za oknem nie tylko leje, ale również grzmi w oddali. Lubię burzę. To nie tak, że słońce i ciepło jest złe, po prostu wolę deszcz, ciemność i zimno. Słuchając huków i wiatru, gapiłem się głupio w sufit. Zastanawia mnie, co się dzieje Ameryce. Szkoda mi go, chcę wiedzieć czemu płacze.

Następnego dnia

Pov. Ameryka

Właśnie jest długa przerwa, dopiero się zaczęła.
Siedzę w kącie z Japonią i Niemcami, rozmawiamy sobie o byle czym. Udaję, że wszystko jest w porządku. Wczorajsze spotkanie z Rosją było niby fajne, bo pograliśmy, ale jednak nieudane. Płakałem i było mi źle, tak jak dzisiaj. Ośmieszyłem się przed nim! Oto powód mojego zachowania, stało się to wczoraj na przerwie.

*retrospekcja Ame*

Właśnie biegłem w stronę szkolnego podwórka. W zasadzie określenie "biegłem" jest błędne, po prostu szedłem w szybkim tempie. Ale mniejsza z tym. Stanąłem na tyle szkoły, wyciągnąłem telefon z kieszeni. Włączyłem kontakty i napisałem do taty "Hej! Czy może do nas dziś, po szkole przyjść Rosja? Prooszę!" - szybko uzyskałem odpowiedz: "Tak" - wtedy się ucieszyłem, postanowiłem przejrzeć fb a później wrócić do wnętrza szkoły. „Hej” - usłyszałem nagle przed sobą. No nie mogę, znowu on?

A: Chiny?! Czego tym razem? Nie wyraziłem się ostatnio jasno, że masz się odwalić? - czułem, jak narasta we mnie stres.

Ch: Ależ ja cię nie skrzywdzę! Ame, musimy się dogadać spowrotem. Porozmawiajmy na spokojnie.

A: N-na spokojnie? Haha, oszalałeś! - zacząłem się bokiem "cofać''.

Ch: Czekaj. - zagrodził mi drogę ręką. : - Ame, ty... ty musisz mnie wysłuchać! Żałuję tego, co ci zrobiłem. Ciągle cię kocham i mi na tobie zależy! Proszę, wybacz mi! - chwycił mnie za biodra, a ja złapałem jego ręce, żeby mnie puścił. Byłem z nim sam na sam, za szkołą. Tu nikogo nie ma, Rosja mi poraz kolejny z nieba nie spadnie.