[Unicode + Zawgyi]
မနက်နိုးလာကတည်းက အစ်ကို၃ယောက်စလုံးဧည့်ခန်းထဲစုံနေကြပြီး စာမေးပွဲကလည်းနီးနေပြီဖြစ်တာရယ်ကြောင့် Baekhyunဧည့်ခန်းကဖြတ်ပြီးအပြင်ကိုမထွက်ရဲဖြစ်နေသည်။
ညကအတူတူအိပ်ကြတဲ့သူငယ်ချင်းတွေကိုခေါ်သွားခိုင်းပါလျှင်လည်း ကိုလေးပါရှိနေတာကြောင့် တစ်ယောက်မှခေါ်ထုတ်ရဲမှာမဟုတ်မှန်းသိနေပြန်တဲ့အတွက် Baekhyunကုတင်ပေါ်မှောက်ယက်နေနေရင်း လိုက်ကြံနေရသည်။
ပြီးတော့ နိုးလာကတည်းကမတွေ့ရတော့တဲ့သူငယ်ချင်းတွေကို ပြန်သွားပြီမှန်းBaekhyunသိလိုက်သည်။
ဟာ..ကွာ.. ငါဒီနေ့ဆရာဝန်လေးဆီသွားမလို့ကို..
ဘာလို့ ကိုကိုတို့ကအိမ်မှာရှိနေကြတာလဲ
ပိတ်ရက်လည်းမဟုတ်ဘဲ အလုပ်မသွားကြဘူးလား
မြန်မြန်သွားကြတာမဟုတ်ဘူးကွာ
Baekhyunဟိုသည်ညည်းတွားနေရင်းမှ အခန်းဝင်လာတဲ့သူငယ်ချင်းတွေကြောင့် မျက်လုံးလေးတွေလက်ကာ ချက်ချင်းထထိုင်သည်။
"မင်းတို့မပြန်ကြသေးဘူး ဟုတ်လား??"
Baekhyunပျော်နေသည့်ပုံကထိန်းမရ..
သူငယ်ချင်းတွေကတော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်မေးငေါ့ပြပြီး စိတ်ဓာတ်ကျနေကြသည့်ပုံ..
"စာမေးပွဲနီးလို့ထင်တယ်နော်.. Hyungရဲ့ ကိုကိုတွေကဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်နေကြတာ ကျွန်တော်တို့ဘယ်လိုအပြင်ထွက်ကြမလဲ.."
Sehunရဲ့မကျေမနပ်ပြောလာသံကို Taoကော Chenကောကခေါင်းညိပ်လက်ခံနေပြီး Baekhyunက ဆရာဝန်လေးဆီသွားရဖို့ကို အကြံထုတ်နေလေသည်။
Baekhyunကိုထားပြီး ပြန်သွားကြလည်းရပေမဲ့.. ငယ်ပေါင်းဖြစ်တဲ့လေးယောက်လုံးက အမြဲတမ်းတစ်တွဲတွဲနဲ့ ဘယ်သောအခါမှတစ်ယောက်ထဲချန်မထား..
သူတို့သုံးယောက်မှမခေါ်ရင် ဒီတစ်နေ့လုံးအပြင်ထွက်ရမည့်ပုံမရှိတဲ့Baekhyunကိုဒီတိုင်းမထားခဲ့ရက်တာမို့ ဧည့်ခန်းထဲကကိုကိုတွေအလုပ်သွားကြမှာကိုစောင့်နေပေမဲ့လည်း ဘာအကြောင်းကိုထိုင်ပြီးဆွေးနွေးမှန်းမသိ.. ကြာလာတာနဲ့ပဲ သုံးယောက်သာ Baekhyunအခန်းဆီဝင်လာခဲ့တော့သည်။
