Eleysa☁️ (Tamamlandı)

Bölüm 12 ☁️ Aşk Nefrete Ne Yakınsın

Eleysa: Karamelli çikolatam?

Cefa: Bu nasıl hitap şekli lan?

Eleysa: Ay ne var be?

Eleysa: Neyse, dün gece yorgunsundur diye yazmadım sana

Eleysa: Maçta babanla uzun süre konuştunuğunuzu gördüm, çok kızdı mı sana? Gerçi kızgın gibi durmuyordu ama

Cefa: Tartışmadık, aksine aklımı başıma getirdi

Cefa: Detay isteme, anlatamam

Eleysa: Yok istemeyeceğim. Sonuçta babanla arandaki özel mevzu yani

Eleysa: Peki nasılsın?

Cefa: İyiyim

Eleysa: Bana dürüst ol, ben herkes gibi geçiştirebileceğin bir insan değilim

Cefa: Herkesten ne farkın var ki?

Eleysa: Seni tanıyorum :)

Cefa: İyi değilim, Eleysa

Eleysa: Biliyorum

Eleysa: Seni iyileştirmek için elimden geleni yapacağıma dair söz versem, bana güvenir misin?

Cefa: En azından denerim

Eleysa: Seni sana olan aşkımla iyileştireceğim

Eleysa: Beni görmeyeceksin, adımı bilmeyeceksin, sesimi duymayacaksın ama seni mutlu edeceğim söz veriyorum

Cefa: Teşekkür ederim, umarım bunu başarabilirsin

  "Cefa? Aşko sen ne diyorsun?" Sare'nin seslenmesiyle telefondan gözlerimi ayırıp ona baktım. Atalay ve o bana bakıyorlardı.

  "Ne konuda?"

  "Kanka akşam eğlenmeye gidelim diyoruz. Çağıl bizi çalıştığı mekana davet etti."

  "Çağıl kimdi lan?" Bunu sormamla ikisi aynı anda gözlerini devirmişti. Ne yapayım, hatırlamıyordum.

"Geçen gün tanışmıştınız ya, yeşil saçlı olan." Kızın kollarını kaplayan dövmeleri ve marjinal tipi gözümün önünde belirmişti hemen. Hatırlamıştım.

 "Ne iş yapıyor ki?" diye sordum. "DJ." Dedi Sare. Demek ki gece klübü tarzı bir yerde çalışıyordu. Yüzümü buruşturdum. Hiç o gürültüyü kaldıracak kafam yoktu valla.

  "Yok kanka, almayım ben." Tekrar telefona gömüleceğim sırada Atalay konuştu. "Oğlum gidip eğleneceğiz işte, azıcık kafan dağılsın seninde."

  Kafam dağılmaktan çok şişerdi ama yine de sen bilirsin kardo.

  "Ya Cefa hadi, kırma bizi. Hem Çağıl baya ısrar etti Cefa da gelsin diye." Sare sırıtarak göz kırptığında güldüm. Neyi ima ettiğini anlamamak için gerizekalı olmak gerekirdi. Tamam gerizekalıydım ama o kadar da değil, tamam mı?

"Kaçta çıkacağız?"

  "Işte bu kadar, dostum!" Sare zafer kazanmış bir şekilde elini yumruk yapıp Atalay'a uzattığında Atalay da onun bu haline gülüp yumruklarını tokuşturmuştu.

  Üç kişilik küçük grubumuzun neşesi kesinlikle Sare'ydi. Atalay da biraz gevşekti ama Sare olmasa ikimiz de odun heriflerdik. Atalay'ın şımarıklığı Sare'yi gördüğünde ortaya çıkıyordu. Kız ikimize de yetiyordu resmen, oturup saatlerce derdimizi dinliyor bizimle ağlıyordu. Onun sayesinde üçümüz de birbirimize bağlanmıştık. Sare gerçek bir dosttu. Atalay da öyle.En azından benim için. Birbirlerine karşı o kadar da dost olduklarını sanmıyordum...