Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

1. Old Jack

Old Jack

Het werk moest doorgaan, de dagen leken lang en Samuel durfde zich niet te laten zien in het huis. Hij zette de jongens aan het werk en sloot zichzelf op in zijn kamer onderaan de heuvel. Zijn oude blessures begonnen op te spelen met het gure weer. De regen trok in zijn huid en kroop door zijn aderen, kuste zijn botten.

Hoewel de andere jongens hun verdriet uitten in het werk, wat tevens was gedompeld in een grimmige sfeer door de emotionele uitbarstingen die zich voordeden, had Samuel vooral behoefte om alleen te zijn. Het was niet de eerste keer dat hij de dood proefde in zijn leven. Zijn vader had het leven verlaten op de dag dat Samuel twaalf jaar werd. Hij had sinds die dag zijn verjaardag nooit weer gevierd. Met elk jaar dat hij ouder werd, groeide hij verder weg van de herinneringen aan zijn vader. Hij was bang dat hij Old Jack zal vergeten in zijn gedachten. Dat hij hem in de komende jaren zag vervagen, zijn stem niet meer zal horen wanneer hij hulp nodig had. Verlies was nooit makkelijk. Verdomme.

Het was twee dagen nadat Old Jack overleden was dat Tilly bij hem had aangeklopt. Ze was dankbaar dat de jongen de anderen aan het werk zette. Ze zag hem in de ochtend de taken verdelen, hen moed in spreken en ze zag hem daarna weer de heuvel aflopen, naar zijn eigen vertrek. Samuel deed open, in zijn ogen zag ze dat hij gehuild had, ze kon zijn pijn voelen. Zij voelde immers hetzelfde.

'Kom mee, je moet naar binnen.' Zei ze. Hij knikte en pakte zijn jas van de kapstok. Hij liep zonder woorden uit te wisselen met haar mee. Liep naast haar in de stilte. Wat viel er te zeggen nu het leven zomaar was veranderd.

'Sam, je kan hier altijd blijven werken.' Zei ze zacht. Hij glimlachte zuur en knikte.

'Dat weet ik.' Zei hij, zijn stem was schor. Leed onder zijn stille gehuil tot diep in de nacht.

'Wil je naar binnen?' vroeg ze.

'Ik...' hij keek naar de grote voordeur, glanzend zwart met een breed wit kozijn, de stenen pui was prachtig en het gebouw leek haast een monument door zijn statigheid. Het huis was oud, het was een oud herenhuis wat gebouwd was in de 19e eeuw door de voorouders van de Harissons.

'Het hoeft niet.' Zei ze en keek hem even aan, 'hij ligt opgebaard in een kist, heel netjes.' Zei ze. Ze leek gewend te zijn aan de manier waarop ze haar man al twee dagen had gezien. Samuel wist niet of hij het kon. Of hij het aankon om weer iemand te zien die geen teken van leven meer had. Ze kneep in zijn hand als bemoediging en wist dat voor het verwerken van zo'n verlies, het vooral belangrijk was om het te zien, het lijk. Om het af te sluiten. Hij knikte en haalde diep adem.

Tranen welden op in zijn ogen toen hij in de grote hal van het huis de kist zag staan. Hij beet op zijn lip en begon zijn handen te ballen tot vuisten, drukte zijn nagelriem van zijn middelvinger en wijsvinger naar beneden met zijn duim, wreef in zijn handen en schudde zijn hoofd. Hij wende zijn blik af toen hij dichterbij kwam. Een witte kist vol rust.

Het was alsof hij weer twaalf was, daar stond bij de kist van zijn eigen vader. Hij had zich zo verloren gevoeld, zo alleen. Zijn moeder was er nooit voor hem geweest, ze was altijd weg. En dat veranderde in de jaren die kwamen ook niet. Ze voedde hem op terwijl ze belde met haar werk, ze dropte hem bij de bushalte voor school zonder gedag te zeggen. Ze vergat hem op te halen van zijn vrienden. Nooit zal hij vergeten dat ze nooit had gezegd dat ze van hem hield.

De huid van Old Jack was bleek, hij leek klein nu hij hier zo lag. Zijn grijze haren waren netjes gekamd en Samuel had de man nooit in een pak gezien toen hij nog leefde, maar het stond hem goed. Hij zal de wereld in ere verlaten. Hij huiverde bij het idee van de begrafenis die zal komen. Verachte het idee dat hij de man nooit meer om advies kon vragen, nooit meer kon spreken. Verdomme, het was ineens zo echt nu hij de man hier zag liggen. Zo kwetsbaar.

'Tilly,' zei hij zacht en keek haar aan vanonder de rand van zijn hoed, 'hoe moet dit?'

Tilly perste haar lippen samen en haalde haar schouders op. Ze legde haar hand op de schouder van de jongen en keek hem doordringend aan. Hoe moet dit, hij heeft het eerder gedaan, hij wist hoe het moet. Verdomme, waarom leek hij alles kwijt te zijn, hij moest weten hoe je hiermee om ging.

'Ik weet het niet, niemand weet het. We moeten het samen doen, Samuel. Erover praten, elkaar de tijd geven en er vooral voor elkaar zijn denk ik, het is niet makkelijk. Ik heb mijn moeder dood zien gaan, mijn vader. En nu Old Jack,' ze haalde trillend adem, tranen liepen over haar wangen, 'ik weet ook niet hoe dit moet, Sam.'

Sam sloot zijn armen om de oude vrouw en samen huilden ze. Hartverscheurend om het verlies van haar geliefde. Huilend om zijn voorbeeld, vaderfiguur en beste vriend.

'Tilly, hij was ...' Samuel barste weer in tranen uit en kon geen woorden meer uitbrengen. Hij haalde zijn armen om Tilly vandaan en wreef zijn tranen van zijn wangen.

'Wil je wat drinken?'

'Graag.'

Even later zaten ze aan de keukentafel. Tilly vertelde over Old Jack, over zijn leven en hoe hij er altijd was voor haar. Hoe hij zijn leven wijdde aan de ranch en tegelijk zijn gezin onderhield. Hoe hij Tilly altijd de liefde had gegeven die ze nodig had. Het was een man met een goed hart, hij had de wereld door en begreep de natuur en zijn mensen meer dan wie dan ook. Old Jack was een goede man.