Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

59. Epiloog

Epiloog

Katy keek uit het raam, de bomen vlogen voorbij, het asfalt raasde onder hen voorbij. Ze huilde, zacht en stil. Sam keek haar aan, legde zijn hand voorzichtig op haar bovenbeen. Ze keek hem snel aan en glimlachte. Er waren duizend vragen die ze hem wilde stellen maar ze kon het niet vragen. Sam wist dat ze vragen had, waar moest hij beginnen, waar was het begonnen?

'Op de begrafenis van Old Jack heeft Nick gehoord, van Rick, dat Olivier geen kinderen kan krijgen. Zodra ik het wist heb ik geprobeerd om een onderzoek te doen. Olivier deed aangifte tegen mij, ik ben al mijn bewijs kwijtgeraakt. Nick is bij jullie langs geweest en heeft een lepeltje gestolen, waar Daniel aan had gelikt. Gisteravond kwam Nick langs in Calgary, met de uitslag. Katy, ik wilde je het eerder vertellen, maar straks was het niet waar.'

Katy was stil en keek hem aan, haar gezicht had nog steeds alle kleuren en haar oog was nog dik. Het deed Sam pijn om haar zo te zien.

'Ik heb gister je brieven gevonden.' Zei ze. Sam fronste.

'Welke brieven?'

'Die je in 1991 hebt gestuurd. Olivier had ze achtergehouden en ik vond ze, hij zal niet thuis komen dacht ik, toen hij mij zag met de brieven was hij woest, hij...'

'Hij heeft je geslagen.' Maakte Sam haar zin af en ze knikte. Hij haalde diep adem en beet op zijn lip. 'Deed hij dat vaker?'

Trillend haalde ze adem, de tranen sprongen in haar ogen en ze keek hem aan. Het was alsof ze het niet kon zeggen. Dan zouden al die jaren waar worden, de harde realiteit. Zolang niemand het wist, was het niet echt, had ze voorgenomen. Stil huilen, niemand die wist dat je huilde en niemand die vragen stelde. Ze schrok van zichzelf, had ze zich zo afgesloten voor alles wat haar kon redden?

'Katy, weet je nog toen bij kerst? Waarom heb je niks gezegd, ik heb het toen gevraagd.'

'Ik kon het niet...' ze haalde diep adem, 'hij had mij bedreigd en ik wist niet hoe...' ze stopte en begon te huilen. Haar schouders schokten en ze verborg haar gezicht in haar handen. Sam remde af, zette zijn auto stil naast de weg en keek even over zijn schouder naar Daniel. Hij sliep. Sam stapte uit, liep om de auto heen en opende de deur voor Katy. Ze stapte uit en zonder te vragen wierp ze zichzelf in Sams armen. Ze drukte haar gezicht tegen zijn borst, ze huilde op zijn shirt. Hij hield haar in zijn armen en fluisterde dat het goed kwam. Ze stonden een paar minuten daar, in de kou naast hun auto waar hun zoon in sliep.

'Toen ik terug kwam van de Ranch, ik vertelde hem dat het over was... dat wij samen waren.' Ze ging rechtop staan en Sam liet zijn armen om haar heen wegvallen. Hij keek haar aan en fronste. 'Hij wilde er niks van weten, hij gooide mij op het bed en...' ze snikte en schudde haar hoofd. 'Ik dacht dat ik zwanger was van hem, ik wilde het laten weghalen maar het mocht niet. Hij wilde trouwen, bedreigde mij om mijn leven kapot te maken en ik kon niks. Hij deed mij pijn, altijd. Ik wilde dat het anders was, Sam.' Sam pakte haar gezicht voorzichtig tussen zijn handen en keek haar aan.

'Alles wat er is gebeurd... niemand had het zo gewild. Maar ik beloof dat het goed komt.'

Katy keek hem aan, ze zag het verdriet in zijn ogen en het geluk. Ze zag de oude hoop waaraan hij al die jaren zich aan vast had gehouden. Zijn liefde. Ze leunde naar voren en voelde zijn adem over haar wangen. Ze ging op haar tenen staan en wist dat ze voor altijd van hem zou houden. Voorzichtig drukte ze haar lippen op de zijne. Vol passie, een zoen die het antwoord was op alles wat ze allebei al die jaren hadden afgevraagd. Sam huilde, ze proefde zijn tranen, ze glimlachte. Ze hield van hem.

Het was laat toen ze de onverharde weg opreden. In de verte konden ze het licht zien van de boerderij. Ze moest alles uitleggen aan haar vader, aan Tilly. Ze mistte Old Jack, hij zal niks vragen tot ze zelf begon te praatten. De laatste minuten reden ze in stilte, Sam tikte zenuwachtig op zijn stuur. Hij parkeerde zijn auto naast de boerderij, onder de bomen. Hij perste zijn lippen samen.

'We zijn thuis.' Zei hij zacht. Hij liet zijn ogen naar de boerderij glijden, hij zag Tilly lopen in de kamer. Hij zag Jack in de kamer zitten en hield zijn adem in, 'Jack heeft mij ontslagen een poosje geleden.'

'Ga mee naar binnen.' Zei ze en hij knikte. Hij kon haar hier niet alleen laten. Ze keek hem aan, ze keek even naar Daniel op de achterbank en glimlachte. Ze klikte haar gordel los en leunde naar voren, ze drukte een zoen op Sams wang en glimlachte.

'Ik weet niet wat ik zonder je moet.'

Sam haalde diep adem en keek haar aan. Op deze plek was alles begonnen, hier lag zijn hart. Alle vragen waarop hij geen antwoord op had liet hij los. Wat was er gebeurd met Olivier, waarom kon hij geen kinderen krijgen, waarom was hij zo? Hoe heeft hij Katy behandelt, wat bedoelde ze met bedreigen en waarom verstopte hij zijn brieven. Waar was hij bang voor? De angst dat Jack hem niet wilde zien bekroop hem, hij drukte het weg. Sam zocht naar Katy's hand en kneep er even in. Hij kon haar contouren zien in de schemering van het licht van de boerderij. Haar liefde was sterk, haar hart was ongetwijfeld beschadigt maar ze zouden het redden. Samen. Hij haalde diep adem en keek haar aan met tranen in zijn ogen, hij knikte.

'Ik hou van je.'

Einde