Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

30. Het plan

Toen Old Jack het nieuws aan Nick vertelde was hij in tranen uitgebarsten en had hem verteld hoe bang hij was geweest. Samen zaten ze op de bank van Sam, die op de veranda van de containers stond. Nick aaide Willy over zijn kop, de hond was in de war door de afwezigheid van zijn baasje. Nick probeerde het zo goed mogelijk op te pakken en liet hem zelfs al in zijn kamer slapen.

'Het is niet jouw schuld.' Zei Old Jack.

'Het voelt wel zo.'

'Je kon er niets aan doen.'

'Maar ik was wel de eerste die erbij was.'

'Dat maakt het niet jouw fout.'

'En als ik je vertel dat dat kalf was ontsnapt door mij? Ik lette niet op, het was mijn fout. En daar kwam Sam met Fenley die al vertrok voordat ik kon reageren.'

'Jongen, laat je niet gek maken.'

Old Jack was op vrijdag naar Sam gegaan, samen met Nick. Nick kon het schuldgevoel niet loslaten en hij wilde hem zien. Nick ontkende hoe eng hij het vond om naar het ziekenhuis te gaan. De reis naar Vancouver duurde lang en het enige wat Nick had gezegd was een mededeling dat hij het gek vond dat ze hem niet naar Calgary hadden gestuurd. Dat zal minder ver rijden zijn. Old Jack had niet geweten wat hij er op moest antwoorden, hij wist het zelf ook niet en het maakte ook niet veel uit. De rest van de reis luisterden ze naar de radio, elk half uur hoorden ze weer het nieuws.

'Ik heb met Tilly overlegd en als hij uit het ziekenhuis mag, kan hij wel bij Katy slapen. Totdat hij niet meer naar de fysio hoeft enzo.' Zei Old Jack terwijl hij de auto de parkeerplaats opreed. Nick knikte en keek even naar Old Jack.

'Wat is er gebeurd tussen hun?' vroeg Nick. Old Jack schudde zijn hoofd en haalde zijn schouders op.

'Geen idee, jongen.'

Ze liepen het ziekenhuis in, werden doorverwezen naar het kamertje waar Sam lag. Het geklop op de deur galmde door de stille ruimte en Sam schrok van het harde geluid.

'Binnen!' riep hij, zijn hand tastte naar het knopje van zijn bed. Hij wilde zitten, kijken wie er binnen kwam en er vooral niet al te belabberd uitzien. Wat mislukte aangezien hij het knopje niet kon vinden.

'Sam.' Zei Old Jack en begroette hem, hij glimlachte naar de jongen. Achter Sam stond Nick, hij was achter Old Jack aan geschuifeld en stond wat aarzelend verscholen achter het logge lichaam van Old Jack. Nick had geen ervaring met momenten als dit en hij wist dan ook niet wat hij ermee aan moest. Sam zag er werkelijk verschrikkelijk uit. Op zijn voorhoofd zaten een stuk of twintig hechtingen, zijn nek was ingepakt in een stevige kraag en zijn huid was zo bleek. De sterke jongeman die hij was, leek verdwenen. Old Jack zette een stap opzij en knikte naar Nick. Hij keek naar de jongen die zo aangeslagen leek, in zijn ogen zag hij herinneringen voorbij flitsen van het ongeval.

'Hoe voel je je?' vroeg Old Jack. Sam glimlachte en trok de dekens wat verder over hem heen.

'Wel oké denk ik, ik weet niet hoe ik me moet voelen.' Zei hij en Old Jack kon de pijn in zijn ogen zien. Old Jack knikte en nam plaats in de stoel die in de hoek van de kamer stond. Nick pakte een klapstoeltje die achter het gordijn van de kamer was verborgen. Hij ging naast Old Jack zitten en zuchtte, wreef in zijn gezicht en sloot even zijn ogen.

'Oh, waar zit dat knopje? Ik kan hem niet vinden... hij moet hier ergens zitten.' Zei Sam terwijl zijn hand onder de dekens verscheen en hij zocht naar een knopje.

'Wacht...' zei Nick en stond op om het knopje in de handen van Sam te drukken. Sam kon hem niet zien maar het deed hem pijn om Nick zo mee te maken. De gespannen sfeer in de kamer was akelig.

'Gaat het goed?' vroeg Sam aan Nick. Zijn adem stokte even en hij stond op. Hij stond naast het bed van Sam en keek hem aan.

'Het spijt me zo, weet je wel.' Hij haalde zijn hand gefrustreerd door zijn haar. Schudde zijn hoofd en begon te ijsberen door de kamer, 'Dat kalf ontsnapte door mij, ik moest er achter aan gaan, snap je? Jij moest daar niet eens zijn. En misschien was het dan allemaal wel anders geweest. Ik bedoel maar, misschien was alles dan nog normaal. En verdomme Sam, waarom jij? Jij verdient dit niet.'

Tijdens het geratel had Sam een grijns op zijn gezicht gekregen. Nu wist hij eindelijk wat hem dwars zat en het sloeg nergens op.

'Sukkel, jij hebt niks gedaan. Niks anders dan het beste gedaan wat je kon doen. Als je mij omhoog had getild had het anders kunnen aflopen. Jij kon hier niets aan doen, niemand kon hier iets aan doen.'

'Ja maar...'

'Nee, ik ben erg blij dat jij er was. Anders weet ik niet wat er was gebeurd.'

Nick stond stil en keek naar Sam. Hij fronste en liep naar zijn bed toe.

'Meen je dat?'

'Ja, echt waar.' Nick lachte en schudde zijn hoofd. Hij wreef in zijn ogen en haalde zijn neus op. Opgelucht dat Sam hem niet verantwoordelijk hield voor alles wat er gebeurd was. Sam glimlachte tevreden en in zijn ooghoeken zag hij Old Jack, die goedkeurend naar hem knikte. Blij dat de jongens weer normaal tegen elkaar konden doen.

'Nou, Sam. Nu heb ik nog iets, en als je dit helemaal niets vind, snap ik het hoor.' Begon Old Jack, hij stond ook op en ging naast Nick staan, 'Je zal straks drie keer in de week naar de fysio moeten, en om telkens heen en weer te rijden word niks. Sowieso heb jij je rust nodig en op de Ranch zal jij dat jezelf niet toelaten.' Sam fronste en keek even naar Nick, die schijnbaar ook al wist wat er ging komen.

'Dus?' vroeg Sam nieuwsgierig.

'Dus heb ik Katy gebeld, ze heeft een huisje in Vancouver, echt tien minuutjes rijden naar het ziekenhuis én ze heeft een kamer vrij. Je kan bij haar in wonen tot het beter gaat.' Tranen schoten in Sams ogen. Misschien kwam het door de klap of van de medicijnen, hij leek zijn emoties niet in bedwang te houden en haalde zijn neus op. Bij Katy wonen, de laatste keer dat hij haar zag was vreselijk en hij had geen idee hoe hij zich precies moest gedragen. Om bij haar te gaan wonen leek een ondraaglijk idee.

'En Olivier dan?'

'Olivier is tot eind november op een excursie in Europa voor zijn studie. Dus daar heb je geen last van.' Old Jack grinnikte om zijn eigen opmerking en Nick begon ook te lachen.

'Oké maar Katy vind het goed?' vroeg hij voorzichtig, 'ik wil haar niet tot last zijn, nu ze zwanger is enzo.'

'Katy houdt ervan om mensen om haar heen te hebben.'

'Alleen als ze het echt wil.' Zei Sam, hij gaapte en haalde diep adem.

'Geef maar door wanneer je hier weg mag, dan breng ik je naar Katy. En zal ik je spullen uit je kamer halen en meebrengen?'

'Ja, niet alles hoor, ik kom wel weer terug.' Zei Sam met een lach. Old Jack lachte en knikte.

'Zo wil ik het horen.'

'Oh, Nick, wil jij voor Willy zorgen?' vroeg Sam. Nick knikte en glimlachte toen hij aan de lieve hond dacht.

'Dat doe ik al.'

'Wij gaan weg en jij rust maar goed uit. Hou je taai.' Zei Old Jack en samen met Nick verlieten ze de kamer. Sam barste in tranen uit toen ze weg gingen. Wat was het pijnlijk om hun te zien. Zij gingen terug naar het leven wat hij kende. En hij bleef hier, hij kon niks meer. Hij kon geen eens zelf eten want zijn handen trilden zo erg! Een verpleegster kwam zijn kamer binnen en toen ze hem zag huilen glimlachte ze opgelucht.

'Ik dacht al dat er iets was.' zei ze en ze knikte naar de monitor. Waarop te zien was hoe zijn bloeddruk omhoog geschoten was, 'wat is er jongen?'

'Ik weet het niet, ik weet niet of ik zolang niks kan doen en ik ga bij Katy... mijn ex wonen zodat ik niet aan het werk ga en Old Jack heeft alles geregeld en dat is ook goed. Maar ik hou van haar en ze is zwanger. Ze is verloofd en ik weet niet of ik...' hij haalde diep adem en keek de verpleegster aan, 'ik weet niet of ik het kan.' Zei hij zacht.

'Als je nog van haar houdt, moet je dat zeggen. Later heb je misschien spijt maar ga nu eerst maar slapen, dat zal je goed doen.' Zei ze en liet zijn bed langzaam zakken. Ze legde de dekens verder over hem heen en glimlachte, 'lekker slapen.'