Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

33. Spijt

De weken gingen langzaam voorbij, de dagen werden donkerder en Sam herstelde langzaam. Tijdens zijn bezoekjes aan de fysiotherapeut voelde hij zijn lichaam vechten. Zijn lichaam protesteerde tegen zichzelf en hij was meerdere keren uitgebarsten in tranen. Zijn knie kon hij nog altijd niet volledig gebruiken, laat staan dat hij normaal kon lopen. Zo nu en dan probeerde hij het wel, hij moest oefenen van de fysio zodat zijn spieren sterker werden. Hij had een waslijst aan oefeningen gekregen die hij uit kon voeren thuis. Katy hielp hem mee waar dat kon, ze was zijn steun. Ze praatte hem erdoor heen, moedigde hem aan en zorgde dat hij vooruit ging. Waar zal hij zijn zonder Katy.

En hij hielp haar, met alles wat hij wel kon doen. Samen hadden ze het kleine kamertje, wat de babykamer zal worden, geverfd. Ze hadden gekozen voor lichtgeel. Neutraal en goed voor een jongen of een meisje. Katy was er nog altijd van overtuigd dat het een jongetje zal worden. Sam ging met Katy naar de echo's die ze moest maken. Ze had zacht in zijn hand geknepen toen zijn kleine lichaampje tevoorschijn kwam.

'Willen jullie weten wat het word?' Vroeg de verpleegster. Katy schudde haar hoofd.

'En de vader wil het ook niet weten?' Er viel een ijzige stilte en Sam schudde zijn hoofd.

'Ik ben niet de vader,' zei hij zacht, 'maar Katy weet bijna zeker dat het een jongetje is dus laat haar nog maar even in die waan.' Zei hij. Katy haalde opgelucht adem en keek even naar Sam. Vol bewondering keek hij naar de monitor waar haar kind bewoog. Snel en nog ongecontroleerd. Ze zal met heel haar hart van het kind houden, wist ze.

Twee keer in de week belden Oliver en Katy met elkaar. Sam ging op die avonden vroeg op bed, hield zich erbuiten. Hij kon horen hoe Katy overwogen antwoord gaf op zijn vragen. Hoe ze vertelde wat ze die week had gedaan en over hun kind. Hoe Katy tegen hem praatte was niet hoe hij haar kende. Het bezorgde hem slapeloze nachten en hij piekerde over wat haar veranderd had. Ooit vertelde ze alles tegen hem, maar dat was allang verleden tijd.

Ze reden terug van het ziekenhuis en Sam tikte mee op het ritme van de muziek die uit de radio klonk. The outfield. Hij zong de tekst vol overgave mee.

'I just wanna use your love tonight, I don't wanna lose you love tonight.'

Het nummer deed haar denken aan andere tijden. Het nostalgische gevoel wat de stem van Tony Lewis haar bracht riep de herinneringen op van de zomer. Ze beet op haar lip en wist dat ze dat nooit meer zal herbeleven. Een eenzame traan liep over haar wang en ze haalde diep adem. Sam draaide de radio zachter.

'Hé, wat is er?' Vroeg hij en legde zijn hand op haar arm. Ze schudde haar hoofd en hikte.

'Niks.' Zei ze met een trillende stem. Meerdere tranen ontsnapten en Sam wist even niet wat hij ermee aan moest. Waren dit haar hormonen die op begonnen te spelen door haar zwangerschap? Wat had hij verkeerd gedaan, had hij überhaupt iets gedaan?

'Zet de auto even aan de kant.' Zei hij en ze deed het zonder antwoord te geven. Ze remde abrupt en het stof vloog in het rond onder de wielen van haar auto. Sam wreef even in zijn nek. Katy stapte uit en liep om de auto heen. Ze gooide haar armen in de lucht van frustratie en schudde haar hoofd. Waarom was alles zo lastig geworden. Ze zakte door haar knieën, die zich in het steenkoude zand groeven. Sam was inmiddels uitgestapt en keek naar haar. Ze zat op haar knieën en hij kon zien dat ze huilde, haar schouders schokten en ze verborg haar gezicht in haar handen.

'Katy!' Riep hij, zonder krukken hinkte hij naar haar toe en bukte. Ze schrok van zijn hand die hij neerlegde op haar schouder. Ze keek hem met betraande ogen aan, 'Katy, wat is er?' vroeg hij. Ze schudde haar hoofd en huilde. Ze kon geen woorden uitbrengen. Hij hield haar vast in zijn armen. Drukte haar tegen hem aan en liet zelf ook een traan ontsnappen. Hij wilde haar helpen, hij wilde alles voor haar doen. Maar zolang ze alles voor haarzelf hield, kon hij niets voor haar betekenen.

'Ik kan het niet zeggen, Sam.' Snikte ze, ze begroef haar handen in de kraag van zijn warme jas.

'Katy, het spijt me dat ik dit zeg maar je weet zelf dat ik alles voor je wil doen. Maar zolang je niks zegt, kan ik ook niks.'

'Maar Sam... nee.' Zei ze en haalde diep adem. Ze stond op het randje van een afgrond. Als ze het zei, viel ze en kon ze nooit meer omhoog komen. Dan zal ze alles verliezen en Olivier zal alles nog moeilijker maken.

'Je moet het zelf weten Katy, ik luister wel zodra je het wilt vertellen.' Zei hij en hij hield haar nog even tegen hem aan. Zo veilig, warm. Geborgen in zijn aanwezigheid. En dat was waar ze wilde zijn, in zijn armen. De keuze was makkelijk te maken, ze zal kiezen voor liefde als haar toekomst niet op het spel stond. Daarnaast deed alles wat Olivier haar aangedaan had, pijn. Het knaagde aan haar en zal haar opslokken als ze de pijn niet zal negeren. Doorgaan, dat was wat ze van Sam geleerd had. En dat zal ze dan ook doen.

'Ik hou van je Sam.' Haar woorden zweefden in de lucht en hij zal ze voor altijd koesteren.