Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

41. Uitgeput

De eerste dag viel zwaar, hij had gedacht dat het hard zal worden, maar dit had hij niet verwacht. Op de terugweg voelde hij spierpijn opspelen, zeurend en tegelijk knagend aan zijn ego. Zijn benen waren moe, zijn lichaam was kapot. En toen ze thuis aankwamen dacht hij dat hij niet eens meer zal kunnen lopen door zijn stijve gewrichten. Het was prachtig geweest in de bergen en hij was blij om terug te zijn. Ze stapten af bij de stal, Sam bewoog voorzichtig, Nick kon zien hoe hij moeite had met alles wat hij deed.

'Ik doe de paarden wel terug, ga maar douchen ofzo.' Zei Nick. Sam schonk hem een dankbare blik en een klein glimlachje voordat hij uit de stal verdween. Hij liep nog langs de postbus, haalde er een stapel brieven uit en liet zijn ogen over de namen glijden. Geen één voor hem. Hij duwde de post terug in de bus.

In gedachten liep hij naar zijn kamer toe, begroette Willy en gaf hem een aai over zijn hoofd. Hij mompelde wat onverstaanbaars tegen de hond die op de bank van de veranda lag, terwijl hij zijn deur opende. O, ja, de ravage die hij die ochtend achter had gelaten. Zijn spullen lagen overal. Met een diepe zucht plukte hij wat schone kleren van de grond en liep naar de douche.

Hij kleedde zich uit, dacht na over wanneer Katy hem ooit zal gaan schrijven, het was inmiddels twee weken geleden. Met trillende handen van de kou maakte hij de brace om zijn nek los. Zal ze het niet nodig vinden, mistte ze hem dan niet?

Hij draaide de kraan open, sloot het gordijn voor het geval er toch iemand binnen zal komen en liet de warme stralen over zijn lichaam stromen. Het warme water prikte op zijn door en door koude huid. Zijn lichaam was bevroren, of zo voelde het. Hij zette zijn handen tegen de muur, liet zijn hoofd hangen tussen zijn schouders en liet het water over zijn nek glijden.

Wat was het leven de laatste tijd gek, anders. Hij voelde zich een vreemdeling in alles wat hij deed. Alsof hij hier niet meer hoorde. Of dat het door Katy kwam of het ongeluk, wist hij niet. Het irriteerde hem dat hij het niet meer wist. Verdomme, kon hij de tijd maar terug draaien. Hij had zoveel tijd met Katy doorgebracht, en zij had hem verteld dat ze van hem hield. Had hij het terug moeten zeggen? Misschien had hij toe moeten geven aan de liefde en niet aan de regels van de maatschappij. Een verloofde en zwangere vrouw versieren was iets wat hij nog nooit had gedaan. Het stoom vulde de douche en hij voelde zijn lichaam warmer worden. De kou verliet zijn lichaam en hij wilde dat zo de leegte in zijn hart ook kon verdwijnen.

Hij trok makkelijke kleren aan en voelde hoe moe hij was. Was het normaal om zo moe te zijn na een dag werken? Hij kon het zich niet eens meer herinneren.

Met een glimlach ging hij op zijn bed zitten, misschien even liggen. Tilly zal zo vast het eten klaar hebben, het begon al te schemeren en hij voelde zijn maag knorren. Automatisch wierp hij een blik op de trieste klok aan de wand, die eeuwen geleden gestopt was met tikken. De tijd maakte ook niet zoveel uit. Zijn matras voelde zachter als ooit tevoren en te midden van alle kleren die hij uit zijn kast had gegooid, viel hij in slaap. Hij was uitgeput.

'Hij is in slaap gevallen.' Zei Nick, hij schoof aan tafel en knikte naar Old Jack. Nick had gekeken waar Sam was en vond hem in zijn kamer. Diep in slaap, hij had hem gelaten, het was een vermoeiende dag geweest voor hem.

'Wat moeten we met een jongen die niet meer normaal kan werken?' snauwde Jack naar zijn vader.

'Jij moet eens even goed luisteren, hij doet zijn best en je weet zelf ook dat hij hier niks aan kan doen.' Zei Old Jack.

'Pa, ik weet best wat een goede werknemer is, en dat is hij zeker niet.'

'Verdomme, je verwijt het hem dat hij van je dochter hield. Sam was beter voor haar dan Olivier en dat weet je zelf ook.'

'Olivier is een nette man, iemand die Katy verdient.' Zei Jack en keek zijn vader niet eens meer aan. Tilly hield zich wijselijk stil, als haar man en zoon woorden hadden, hield ze zich daar altijd buiten.

'Als zij trouwen, eindigen ze zoals jij en Diana.' Zei Old Jack, hij meende wat hij zei maar het waren misschien wel de meest pijnlijke woorden die hij ooit had gesproken. Het was stil en de gespannen sfeer wachtte op een explosie. Nick was gestopt met eten en keek voorzichtig naar Tilly, die er net zo beduusd bij zat als hem.

'Ik hield van Diana, en dat weet je.' Siste Jack. Hij liet zijn vork vallen, het geluid klonk door de kamer. Net als het schreeuwende geluid van de piepende stoelpoten toen hij abrupt opstond en de kamer uitliep. Een gespannen zucht van Old Jack klonk en hij keek rond de tafel. Nick en Tilly waren de enigen, ze waren allebei onder de indruk van de mannen.

'Sorry.' Mompelde Old Jack en hij stopte ook met eten, 'Jack doet soms zo moeilijk en ik kan het me niet voorstellen dat hij die klootzak van een Olivier graag ziet met zijn dochter. En dat hij Sam zo slecht behandelt, waarom! Sam heeft niets fout gedaan.'

'Je moet wel sorry zeggen over Diana, dat had hier niks mee te maken en dat weet je zelf ook.' Zei Tilly. Nick had geen idee wat hij moest en voelde zich een vreemdeling op de plek waar hij al jaren was. Hij had het verhaal van Diana wel eens gehoord, de moeder van Katy. Ze was een bijzondere vrouw, onafhankelijk en trots. Ze was nog jong toen ze zwanger was van Katy en is hals over kop getrouwd met Jack. Jack is geen slechte man, maar een echtgenoot zijn van een vrouw waar hij niet van hield was fout. En dat had hij aan moeten geven voordat ze trouwden. Jack had het zeker geprobeerd en hij had ook zeker een goede vader willen zijn toen Diana ervandoor ging en hem als jonge twintiger achterliet met een dochtertje. Jack praatte er nooit over, Tilly en Old Jack hadden Katy grootgebracht als hun eigen kind en ze zagen de koppigheid van Diana soms terug in haar. Maar vooral de trots die zij droeg, ze was een sterke vrouw.