Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

25. De campus

In de eenzaamheid van de herfst voelde het alsof zijn hart afgestorven was. Ze had geen telefoontje van hem beantwoord. Geen voicemail beantwoord. Geen brieven of een teken van leven gekregen. Hij hield zich vast aan de herinneringen die hij had van haar en wist dat er iets niet goed was. In zijn weekend had hij Old Jack verteld dat hij naar de rodeo zal gaan. Hoewel hij eigenlijk naar de campus ging. Zo had hij alle tijd om haar op te zoeken, haar te vertellen hoeveel hij nog steeds van haar hield en te vragen waarom ze nooit geantwoord had op zijn brieven.

Hij reed een hele dag om bij de campus aan te komen, het was avond toen hij haar straat in reed. Zijn ogen vielen dicht van vermoeidheid. Hij zette zijn truck stil naast haar huis en belde aan. Hij drukte zijn hoed steviger op zijn hoofd en wachtte. Een giechelende jonge vrouw deed open, ze was gekleed in een te korte pyjama en hij glimlachte.

'Ik zoek Katy.' Zei hij en begroef zijn handen in zijn broekzakken. Ze schudde haar hoofd.

'Katy woont hier niet meer.' zei ze. Hij fronste en vroeg zich af waarom hij dat niet had gehoord van Old Jack.

'Waar woont ze nu dan?' vroeg hij. Ze haalde haar schouders op.

'Geen idee, ergens in een huisje, samen met Olie.'

'Olivier?'

Ze knikte en bekeek hem, 'kom even binnen, je ziet er moe uit.'

Hij kon haar geen ongelijk geven en stapte de woning in. Ze leidde hem naar een kleine woonkamer waar meerdere meiden zaten. Ze lazen tijdschriften en speelden spelletjes. Allemaal keken ze op toen hij met zijn vieze laarzen de kamer binnenstapte. Hij legde zijn hand in zijn nek en haalde diep adem.

'Ik trek mijn laarzen wel...uit.' Mompelde hij tegen zichzelf toen hij het witte tapijt zag. Hoewel hij wist dat dit Katy's vriendinnen waren, voelde hij zich niet op zijn gemak tussen alle nette dames. Het was onwennig.

'Maar, wie ben je?' vroeg de jongedame die hem binnen had gelaten, ze kwam aan met een kop koffie en gaf die aan hem. Hij nam plaats op een grijze bank en zakte verder weg dan hij had gedacht.

'Samuel, ik was... ik ben een vriend van Katy.' Zei hij, verbeterde zichzelf. Ze woonde met Olivier, hoe kon hij dan nog haar "vriend" zijn.

'Van de ranch?' vroeg één van de meiden. Ze lag op het wollige witte tapijt en bladerde in een tijdschrift. Haar donkere haren had ze in een losse knot gebonden. Sam knikte.

'Inderdaad.'

'Ze heeft je vaak genoemd maar de laatste keer dat ze hier was, vertelde ze dat ze trouwplannen had met Olie.'

'Verdomme.' Siste hij en schudde zijn hoofd, 'en je hebt geen idee waar ze nu woont?'

Het meisje schudde haar hoofd en las verder. Draaide de bladzijdes te snel om, ze las niet.

'Ik ben Dina.' Zei de dame die hem binnen had gelaten, ze ging naast hem op de bank zitten 'waarom moet je haar zien?'

'Ik...' Sam aarzelde even en draaide met zijn vingers om elkaar heen, 'ik hou van haar.'

Zijn antwoord werd door Dina ontvangen met een "awh"-geluid en ze sloeg haar arm om hem heen.

'Jongens zoals jij stelen mijn hart!'

'Dat zal, maar als je me niks kan vertellen over Katy, ga ik verder.' Hij sloeg zijn laatste slok koffie achterover en stond op, 'bedankt voor jullie gastvrijheid.'

Hij liep naar de deur en trok zijn laarzen weer aan. Dina liep achter hem aan en tikte hem op zijn schouder. Hij schrok en keek om. Ze boog naar voren en fluisterde iets in zijn oor dat hem niet met een gerust hart zal laten vertrekken.

Hij reed nog wat rond op het terrein van de campus in de hoop dat hij haar op straat tegen zal komen. De koffie deed hem goed, toch was hij moe en wist dat hij een plek moest vinden om te slapen. De woorden van Dina dreunden door in zijn gedachten. Hij bleef piekeren, zal ze de waarheid spreken of had ze het gezegd om hem van streek te maken? Hij draaide zijn auto een parkeerplaats op naast de weg. Er was niets, enkel het geluid van de bomen waar hij zich tussen bevond en een uitgestorven restaurant die al jaren geen zaken meer deed. Dankbaar dat zijn truck een dubbele cabine had, kroop hij op de achterbank. Trapte zijn schoenen uit en trok een oud kleed die er altijd lag over hem heen. Hij rilde van de kou.

Waar was ze gebleven en wat moest ze met Olivier? Ze had duidelijk gezegd dat Olivier verleden tijd was. Dat ze niet van Olivier hield maar van hem! De liefde was verwarrend en hij wist niet meer wat hij moest geloven. Hij kon niet in slaap vallen. Het licht van de maan viel in blauwe strepen naar binnen en scheen in zijn ogen. Irritant. Hij woelde op de te kleine achterbank en piekerde over zijn liefde. Een traan verliet zijn ooghoeken en hij wist dat hij zich nog nooit zo alleen had gevoeld. In de steek gelaten. Op de parkeerplaats van een verlaten restaurant, aan de voet van de Rockies, waar hij op de achterbank van zijn pick-up rouwde om het verlies van haar hart. Wat had hij verkeerd gedaan. De woorden van Dina achtervolgden hem in de onrustige slaap die hij aannam.

Ze zeggen dat ze zwanger is van Olivier.