Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

34. Afstand

Dat ze nog van hem hield baarde hem zorgen, hij hield afstand van haar in de weken die nog kwamen. Hij wilde niet dat ze fouten ging maken, ze was verloofd met Olivier en hij wilde daar niet tussen komen. Zijn herstel ging steeds sneller, hij hoefde de kraag niet meer continu te dragen, hij kon weer rijden en hij kon de vrijheid die het gaf proeven. Het maakte alles makkelijker en Katy zag hem opleven, hij trainde alleen nog harder en hij was zo vastbesloten om sterker te worden hij was. Ondanks de pijn die hij soms nog voelde in zijn nek en in zijn knie ging hij door.

Katy zelf groeide ook, haar buik was inmiddels perfect rond en ze kon haar armen erop laten rusten als ze zat. Ze droeg slobberige zwangerschapsbroeken, de enige die nog comfortabel zaten, droeg truien van Olivier die hij had laten liggen. Sam had gegrapt dat als ze nog wat dikker zal worden, hij zijn bier op haar buik kon laten staan. Dan hoefde hij ze niet meer van de tafel te pakken. Ze had gelachen en hem aangestoten.

'Dan wil ik ook.' Zei ze. Sam had haar plots met grote ogen aangekeken.

'Jij mag niet eens drinken. Ik heb daar niet eens aan gedacht! Ik zal na deze krat geen nieuwe meer in huis halen. Sorry.' Zei hij, aangeslagen door zijn onwetendheid. Katy lag in een deuk en schudde haar hoofd.

'Ik houd me heus wel in hoor, drink jij je biertjes maar.' Zei ze.

'Oh, wat ben ik blij dat mannen niet zwanger worden.'

De fysio had die middag gezegd dat hij zijn leven weer langzaam kon oppakken. Hij was in tweestrijd en wist niet hoe hij zijn vreugde moest uitten, hij zal Katy achterlaten. Olivier zal binnen een week terug komen uit Europa, dat stelde hem gedeeltelijk met rust. Toch had hij af en toe een glimp op kunnen vangen van de oude Katy en diep van binnen wist hij dat het iets met Olivier te maken had.

Hij had Old Jack gebeld, die had zijn truck naar Vancouver laten brengen. Vrijdags vertrok hij, hij had Katy in een stevige knuffel getrokken en haar een zoen op haar voorhoofd gedrukt.

'Schrijf je me nu wel?' Vroeg hij. Ze knikte, ze zal alles proberen om het waar te maken.

'Rij voorzichtig Sam.' Zei ze en leek verloren in het moment. Ze zal alleen achterblijven, de man waar ze mee zal trouwen zal er volgende week weer zijn en de herinneringen aan de pijn, deden haar hart beven.

'Katy, en als er iets is wat ik moet weten, dan rijd je naar de ranch of je belt Old Jack. Ik ben er als je me nodig hebt.' Ze hij. Zijn woorden verwarmden haar hart en gaven haar hoop, iets wat haar door de komende maanden zal slepen.

Hij controleerde of zijn tassen allemaal in de laadbak lagen. Zijn ogen gleden over alles wat hij had gepakt en hij knikte. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij sloot even zijn ogen. Hij zal weg gaan, zomaar weg gaan. Haar hier achterlaten en zijn eigen leven weer oppakken. In alles wat ze hem vertelde voelde hij een angstige spanning hangen. Ze zal hier blijven, hij zal haar hier achterlaten, met alles behalve een gerust hart. Wie was Olivier?

'Katy,' zei hij en hij draaide zich om, 'ik...' ze stond vlak voor hem. Ze sloeg domweg haar handen om zijn gezicht en ging op haar tenen staan. Ze drukte haar lippen op de zijne en ondanks dat dit het moment was wat ze allebei hadden vermeden, voelde het zo goed. Sam gloeide onder haar aanrakingen, Katy. Verdomme.

'Katy,' fluisterde hij en drukte haar iets van zich af, hij hield haar vast bij haar schouders. Hij keek haar aan en zag enkel pijn in haar ogen, 'dit is niet goed.' Zei hij. Katy zette een paar stappen achteruit en knikte.

'Je hebt gelijk,' zei ze en hij zag hoe haar ogen waterig werden.

Sam haalde diep adem en stapte in zijn auto, draaide het raampje open en glimlachte naar haar.

'Ik zie je wel weer.' Zei hij en drukte zijn versleten hoed op, die al die tijd in zijn auto had gelegen. Katy glimlachte door haar tranen heen en zag Sam zoals ze hem altijd had gekend, met hoed en de scheve grijns die hij droeg.

'Goede reis, Sam.' Zei ze en beet op haar lip.

'Het komt wel goed.' Zei Sam en met die woorden reed hij weg. Ze zwaaide naar hem zag hij in zijn spiegel. Ze zwaaide, sloeg haar hand voor haar mond en zakte door haar knieën. Ze huilde hartverscheurend om de jongen waar ze van wilde houden. Sam remde, hij zag een voorbijganger Katy te hulp schieten en haar naar binnen brengen. Hij keek via zijn spiegel hoe ze verdween in haar huis. Hij perste zijn lippen samen, het was goed vertelde hij zichzelf. En daar ging hij, terug naar zijn oude leven. Wat leek verscheurd in twee delen, de Ranch hield een gedeelte van zijn hart vast en Katy het andere gedeelte. En de laatste was iets wat hij nooit zal kunnen hebben. Katy.