Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

40. Aan het werk

'Sam! We gaan.' Hij werd wakker van het geschreeuw van Nick en het geklop op zijn deur. Waar gingen ze heen? Hij kreunde en draaide zich om op zijn rug. De herinneringen van de vorige nacht waren wazig en verdronken in de drank die hij had genuttigd. Zijn hoofd bonsde en hij had spijt. Het plafond leek op hem af te komen en zijn zicht was wazig van de slaap. Hij herinnerde zich het kantoor, Linda? Nee. Lisa. Een zucht verliet zijn mond en hij sloot zijn ogen weer, deze dag was niet voor hem weggelegd.

'Sam!'

'Flikker op.' Mompelde Sam terwijl hij uit zijn bed kroop. Het duizelde hem en hij had het allemaal aan zichzelf te danken. Het volgende feest zal hij wel rijden nam hij voor toen hij zich aankleedde. Hij wierp een snelle blik in de spiegel, wat zag hij er belabberd uit.

'Wat gaan we doen?' vroeg Sam toen hij naar buiten stapte. Hij wurmde zijn voet in zijn laarzen die buiten stonden. Nick stond even lachend naar de jongen te kijken en schudde zijn hoofd.

'De kudde, weet je nog?'

'Oh, ja.' Sam haalde even diep adem en langzaam kwam hij tot de realisatie dat hij vandaag weer aan het werk ging. Wat een slecht begin, dacht hij.

'Gaat het goed?' vroeg Nick toen ze de veranda afliepen. Sam zag er niet al te vrolijk uit, hij dacht aan Lisa, wie zijn kantoor was dat überhaupt?

'wat?' vroeg Sam afwezig.

'Of het wel goed gaat.' Herhaalde Nick.

'Ik denk het.' Zei Sam en fronste even, hij stond stil en keek Nick aan, 'ik moet dat ding nog om.' Zei hij en liep terug. Stomme brace, stomme knie, verdomde nek. Hij liep terug naar zijn kamer en dacht na waar hij het had neergelegd. Waarom wilde niks meewerken nu hij haast had. Hij begon de kasten open te trekken en had gelijk spijt dat hij opgeruimd had, hij kon helemaal niks meer vinden. Alles werd gelijk weer een rommel, shirt na shirt gooide hij uit zijn kast, het moest hier ergens liggen. Uiteindelijk, toen zijn hele kast overhoop lag, vond hij ze onder zijn bed. Hij ging zitten en trok zijn laars uit, stroopte zijn broek omhoog en deed de brace om. Hij had het Old Jack ook beloofd en hij wilde zelf ook dat het niet erger werd. Het was voor zichzelf, hij moest goed om zichzelf denken. Goed om jezelf denken was een illusie die hij de vorige avond had weg gedronken en met een goed potje seks, alles leek even goed te zijn. Dat was voor korte duur.

Hij maakte de brace om zijn nek vast en wreef over zijn schouder waar het stof langs schuurde. Het zal ongetwijfeld een drukke dag worden. Hij wreef in zijn gezicht en zat nog even op de rand van zijn bed, na te denken hoe hij alles aan elkaar kon rijmen. Katy, haar baby, Olivier en Lisa, zijn eigen lichaam die als dat van een man van tachtig voelde en zijn oude paard, wat een goede combinatie.

'Als je het niet ziet zitten kan ik het tegen Old Jack zeggen.' Sam schrok op van Nick.

'Nee, ben je gek. Gister was een goede avond.' Zei hij met een scheve grijns. Nick lachte en knikte.

'Dat zeker.'

Nadat ze de paarden opgezadeld hadden trokken ze de heuvels in. Nick had Sam ondervraagd over Lisa en Sam had alles ontkent. Nick hoefde niet alles te weten, zijn praatjes trokken snel over de wereld en dat was iets wat Sam liever niet wilde. De heuvels rolden als golven over het landschap, de zon scheen haar heldere stralen over de bergen en in de verte kon hij de rivier zien die van goud leek te zijn. Het was koud, zijn adem liet kleine wolkjes achter in de lucht en zijn handen verkrampten door de kou in zijn handschoenen. Eigenlijk was hij wel blij met de brace om zijn nek, het was net een stevige sjaal en het hield hem warm. Sam glimlachte tevreden en legde zijn koude handen onder de manen. De warmte van het dier deed het leven terugroepen in zijn koude vingers. Hij voelde het bloed weer stromen. Wat was het goed om weer terug te zijn.

'We hebben in oktober vijfhonderd schapen verkocht,' zei Nick, 'de prijs was zo goed.'

'Shoarma.' Mompelde Sam en was nog altijd niet over het feit dat hij een enorme kater had. Nick grinnikte en zuchtte.

'Denk je dat je blijft? Deze winter, bedoel ik dan.'

'Ja, ik zou naar Manitoba gaan maar dat is overgegaan zodra ze hoorden dat ik in het ziekenhuis lag.' Zei Sam en haalde zijn schouders op, 'dus ik blijf hier nu denk ik. Dan kan Old Jack ook nog eens op vakantie.'

'Jammer, maar ik blijf ook dus we kunnen ook werk gaan maken van die goede hengst uit de kudde.' Zei Nick opgewonden. Blij dat hij niet als enige in de winter zal blijven. Robby en Will hadden in de winter allebei ander werk gevonden, het werk op de Ranch in de winter was weinig en ze zouden niet veel verdienen. Old Jack had Nick gevraagd ter vervanging van Sam, nu bleven ze beiden en Old Jack leek er geen moeite mee te hebben.

'Jij mag hem breken.' Zei Sam en dacht na over wat Old Jack had gezegd, hoe hij het eerste half jaar geen gekke dingen wou. Het zal een stuk saaier worden zonder alles wat hem altijd verblijdde. Hij kickte op het inrijden van jonge dieren, iets waar ze in de winter tijd voor hadden. De adrenaline die hij dan voelde, als zo'n dier alles in zijn strijd gooide om hem van zijn rug te krijgen. Blijven zitten was een hele opgave en als het dan lukte, het dier brak en toegaf aan hem, dat was het beste gevoel wat er bestond. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij keek naar Nick die voor hem reed.

'Weetje, misschien kan ik Old Jack wel vragen of ik de kudde op de westkant weg mag brengen, die moesten naar Yellowknife toch?'

'Dat is een rit van vier dagen, dat weet je?'

'Ja, ga je mee?'

'Ben je helemaal besodemieterd? Dat voor mijn lol doen? Vierduizend mijl is echt debiel.'

'Als we samen gaan is het te doen, dan help ik je daarna wel met die hengst.'

'hm, laten we het maar eens met Old Jack overleggen.' Zei Nick. Een rit naar de Northwest Territories was niet niks. Hoewel Old Jack het niet erg zal vinden als zij het zelf zouden brengen, het zal hem geld schelen. Anders moest hij weer een chauffeur inhuren en er was toch niet genoeg werk te doen op de boerderij om Nick en Sam allebei zoet te houden. Zo'n gek idee was het helemaal niet.