Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

56. Goede Moed

Sam vond een baantje in de constructie. Hij bouwde huizen, werkte aan prachtige tuinen, metselde muren, stortte beton en legde leidingen aan. Het was zwaar werk en de kou van de winter plaagde zijn lichaam. Elke dag droeg hij inmiddels de brace om zijn knie, het zeurde, zijn pezen waren het niet gewend en hij hoopte dat hij snel terug kon keren naar de Ranch. Dit werk was simpelweg niet voor hem weggelegd. Er was niets waar hij zijn hart in kon leggen, de stenen waren levenloos en het beton was keihard wanneer het droogde. Hij miste de dieren, zijn vertrouwde collega's en de frisse lucht van de bergen.

Na twee weken kreeg hij geen bericht van Nick, het duurde lang. Er zat niks anders op dan door te gaan. Dag in, dag uit, stenen slepen, beton storten, leidingen leggen, stukadoren. De stoffige lucht van de bouwplaats irriteerde hem en hij wilde niks anders dan naar huis, naar de Ranch.

Zijn tante zag hoe hij veranderde, de levendige blik in zijn ogen verdween. Hij was somberder dan voorheen, er was iets wat aan hem knaagde. Er was iets wat hem tegenhield om zijn leven op te bouwen, hij was nu drie weken in Calgary en hij had geen teken laten zien van affectie. Hij deed geen moeite om mensen te leren kennen, geen collega's waar hij mee om ging of andere mensen die hij sprak. Ze wist dat ze het niet uit hem kon trekken, dit was zijn eigen gevecht.

Het stof vloog om zijn oren, hij tuurde door zijn veiligheidsglazen naar de man die de betonplaten doorsneed. Het duurde nog wel even. Hij besloot een frisse neus te halen en liep de bouwplaats af. Het huis wat ze bouwden zal prachtig worden en de jongens wisten precies wat ze deden. Het waren kunstenaars van beton, dichters van hout.

Het dak lag als een geraamte op de muren, de spanten vormden het begin van nog een paar lange weken, dakpannen leggen, isoleren en oneindig latjes leggen. Hij wende zijn blik naar de zon en dacht aan de kudde, de helft zal verkocht worden binnenkort, er zal een nieuwe stier bijkomen om de kudde weer aan te vullen. Een oneindige cirkel van het leven. Het werk op de Ranch was ook hard, maar daar lag zijn hart. Dat was wat het verdraagzaam maakte. Wat het liefdevol maakte. Het werk op de Ranch was rustgevend, het gaf voldoening en wanneer hij na stoffige dagen in het zadel, onder de douche stapte kon hij niet anders dan glimlachen. Hij hield van de Ranch met heel zijn hart en nooit zal hij die plek loslaten.

Sam trok zijn werkhandschoenen uit en wreef in zijn handen, ze waren droog. Hij zuchtte en voelde zich alleen. Hij slenterde naar de schaftkeet die naast het huis stond, begroette en man die er zat en pakte een glas water.

'Bevalt het?' vroeg de man en keek hem aan. Sam glimlachte en knikte.

'Het is anders maar beter dan niks.' En zo was het, het was beter dan niks. De man stelde zich voor als Benjamin en hij was dan ook het enige aanspreekpunt waar Sam een klik mee voelde. De weken gleden voorbij, Sam en Benjamin spendeerden hun pauzes samen en werkten zo nu en dan aan dezelfde muren. Benjamin maakte grappen over het werk, vertelde over het leven. En dat was dan ook de enige persoon die hem het gevoel gaf dat hij door kon gaan. Misschien zal hij nooit iets horen van het onderzoek en was dit zijn nieuwe leven, misschien moest hij door. Doorgaan zoals hij altijd had gedaan, onverschrokken en vol goede moed.

Het was na vijf weken dat hij de knoop doorhakte, het was tijd dat hij door ging. Voor Old Jack, voor Katy en voor Daniel. Voor zijn vader en voor zijn tante. Het verleden moest hij achter zich laten, waar hij voor altijd aan zal denken. Hij had heimwee naar het verleden. Ooit zal hij het rechtzetten wist hij, ooit.

Zijn tante zag hem opleven, hij was vrolijk, vertelde over zijn werk en de enige vriend die hij tot nu toe had gemaakt; Benjamin. In de avonden ging hij naar de kroeg en kwam rond middernacht thuis, Jildou was gelukkig, het leven van en normale jongeman en zoals dat er uit hoorde te zien. Ze gunde hem alle geluk en liet hem zijn gang gaan. Al die tijd had hij het verleden gedragen als een donkere schaduw en nu zag ze dat hij zich durfde te begeven in het licht. Hij vond zichzelf weer.

Het was zaterdagavond en Sam was weg naar de kroeg met Benjamin. Ze breidde een sjaal en liet haar gedachten de loop gaan. Ze dacht aan Sam, aan wat ze morgenochtend zal ontbijten, over alles wat ze kon bedenken. Het was al laat toen de deurbel ging en ze fronste. Ze legde de sjaal neer en liep mopperend naar de deur, wie wilde haar nu nog spreken? Ze deed de deur open en keek de jongeman vragend aan, hij had een hoed op en ze kon zijn gezicht niet goed zien.

'Mevrouw, is Samuel hier?' vroeg hij, hij haalde de hoed van zijn hoofd en keek haar aan met een glimlach. De vrouw schudde haar hoofd.

'Hij is naar de kroeg, kom binnen. Hij komt vast straks thuis.'

'Mijn excuses, mijn naam is Nick.'