Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

26. Verborgen tranen

Sam stond te wachten buiten de deur van Old Jack zijn kantoor. Hij tikte op zijn riem. Wat zal hij te horen krijgen? Wou hij het wel horen? Waarom liet Katy zelf niets horen. Nadat hij de campus had bezocht was hij toch nog naar de rodeo gegaan in Vancouver, hij had nog een paar rondjes gereden door de stad rondom de campus. Het was zoeken naar een speld in een hooiberg en hij gaf de moed op. De rodeo was leuk, hij had genoeg gedronken om Katy voor even te vergeten. Hij sliep in een motel naast de arena en maandagochtend heel vroeg was hij teruggereden. De deur ging open, Jack stapte naar buiten en knikte naar Sam. Sam tikte op de rand van zijn hoed als begroeting en haalde diep adem. Hij had nooit veel woorden gewisseld met Jack. Ze droegen dezelfde naam en leken op elkaar qua uiterlijk, verder hadden ze niets gemeen.

'Sam.' Hoorde hij uit het kantoor komen. Aarzelend stapte hij naar binnen en bleef staan in de deuropening.

'Ik had een vraag...' begon hij, hij perste zijn lippen samen en keek naar de grond.

'Ga door.'

'Waar is Katy?'

Old Jack lachte, hij wist hoe goed de twee bevriend waren en wist dan ook dat deze vraag zal komen. Ook wist hij dat hij niet het hele weekend bij de rodeo was geweest, hij wist dat hij haar had bezocht. Of dat dat zijn plan was.

'Ga zitten.' Zei hij. Sam schoof een stoel achteruit en ging tegenover Old Jack aan het bureau zitten, 'je bent langs de campus geweest of niet?' Sam knikte als antwoord en haalde diep antwoord.

'Sam, luister, Katy wil nog niet dat iedereen het weet en ik stel het op prijs dat je dit dan ook voor jezelf houdt.' Zei Old Jack. Sam fronste en was bang dat wat Dina hem in zijn oor had gefluisterd, waarheid zal worden.

'Katy is gestopt met haar studie want...' hij keek de jongen aan en wist dat hij met deze woorden zijn hart zal breken, 'ze is zwanger en ze gaan in maart trouwen.'

Samuel lachte en schudde zijn hoofd, 'serieus?' zei hij vol ongeloof en balde zijn vuist.

'Met wie?' Hij hoopte niet dat het Olivier was, alsjeblieft niet dacht hij. Nog nooit had hij de man gezien en kende hem niet, toch stond hij hem niet aan. De klootzak.

'Olivier Perkins.'

'Verdomme.'

Het was stil, Sam liet het nieuws tot zich doordringen en realiseerde dat hij net op het huwelijk van zijn kleindochter had gescholden.

'Sorry, zo bedoel ik het niet. Ik bedoel meer dat ik.... Nee, uh.' Sam stond op en wreef in zijn nek, 'Waar is ze nu dan?'

'Ze heeft een huisje, vlakbij de campus.'

Sam haalde diep adem, verdomme. Hij had haar dus wel kunnen vinden.

'Het spijt me Sam. Dit is ook niet wat ik had verwacht.' Zei hij en Sam kon de pijn in zijn stem horen. In zijn ogen las hij verdriet en dat was precies wat hij ook voelde.

Samuel had haar adres gekregen van Old Jack en het volgende weekend had hij weer tijd om naar Vancouver te rijden. Old Jack wist er van en wenste dat ze thuis was. Old Jack had Olivier nog nooit gezien, met wie ging zijn kleindochter trouwen, wie haalde ze in de familie? Aarzelend stond Sam voor de deur, het regende maar hij wilde bedenken wat hij moest zeggen. Iets logisch wat hij kon zeggen of een luchtige grap waardoor ze zal lachen, na een tijdje drukte hij op de bel. Daar stond ze. Gekleed in een lange gebreide vest, op sloffen en in een wijde broek. Dit was niet de Katy die hij kende. Haar haren zaten in een rommelige knot op haar hoofd en ze had wallen onder haar ogen. Het leven was niet wat ze had verwacht. Ze barste in tranen uit toen ze hem zag, hij had nog geen woord gezegd. Ze was duidelijk zwanger. Hij zag haar buik die was gegroeid, perfect rond. Het was vreemd om haar zo te zien. Ooit had hij gedacht samen met haar kinderen te krijgen en nu was die kans voorbij.

'Gefeliciteerd.' Zei hij, het was het enige wat hij kon bedenken. Verdomme, kon hij niets beters zeggen? De tranen begonnen weer te stromen en ze snikte. Ze mompelde een dankjewel onder haar adem door. Ze durfde hem niet eens aan te kijken merkte hij.

'Waarom heb je nooit geschreven?' vroeg hij in de deuropening. Hij was doorweekt van de stromende regen. Ze perste haar lippen samen en schudde haar hoofd.

'Ik kon het niet.' Zei ze zacht.

'Ik heb je zo vaak geschreven, en je weet dat ik dat niet snel doe. Waarom niet?'

Haar mond viel open en ze wist niet hoe ze zijn vraag moest ontwijken. Woedde welde in haar op, Olivier had de brieven onderschept, het moest wel. Haar hart hunkerde om die brieven te lezen.

'Je hebt ze vast naar het verkeerde adres gestuurd. Ik heb geen brief gezien.' zei ze zacht. Ze liet hem binnen en drong de tranen die opnieuw opwelden terug. Hij mocht het niet weten.

Ze zette koffie voor hem neer en nam zelf een glas water. Hij was nog niets veranderd. Haar ogen scanden zijn mannelijke lichaam, zijn brede schouders en zijn haren die onder zijn hoed vandaan sprongen. Zijn donkere ogen en zijn strakke kaaklijn. Een zucht ontsnapte uit haar mond.

'Je hebt niet eens geprobeerd om contact te zoeken.' Mompelde hij. Ze schrok op uit haar gedachten.

'Sorry, wat zei je?'

'Dat je het niet eens hebt geprobeerd! Je had kunnen schrijven of kunnen bellen dat het niet ging werken tussen ons.' Zei hij hard en stond op. Hij liep naar haar toe en hief zijn arm omhoog. Ze deinsde achteruit en het was alsof ze Olivier voor haar zag staan. Integendeel was die hand die richting haar gezicht kwam zacht. Hij legde zijn hand op haar fijne gezicht.

'Je hoeft niet bang te zijn voor mij.' Zei hij wat verbaasd. Ze schudde haar hoofd, het was uit reflex wist ze, dat ze zo naar achteren deinsde.

'Ik ben niet bang voor je.' Ze smolt onder zijn handen.

'Wat is er met je gebeurd?' Vroeg hij, ze was veranderd, ze was anders en hij kon dat aan alles merken.

'Niks, Sam.' Zei ze.

'Katy, je had iets moeten vertellen.' Zei hij zacht en zette een paar stappen achteruit.

'Ik kon het niet.' Zei ze.

'En ik dan? Moest ik eeuwig blijven zoeken naar je? Ik hield van je, Katy.' Zei hij. Ze slikte haar tranen weg en kon hem niet aankijken. Ze mocht niets zeggen en ze haalde diep adem. Ze schrok van de deur die open ging. Katy keek naar de deur en ging rechtop staan.

'Hallo schat, wie is dat?' vroeg de man die in de deuropening verscheen.

'Hé, dit is Sam.' Zei ze. Olivier stapte naar voren en schudde de hand van Sam.

'Olivier.' Zei hij kort en liep naar Katy toe. Hij sloeg een arm om haar heen en drukte een zoen op haar voorhoofd.

'Eet je mee?' vroeg Olivier. Sam zag hoe hij perfect was, hij was een nette man. Gekleed in deftige kleren en schoenen waar hij U tegen zal zeggen. Het bruine leer van zijn laarzen leek ineens erg smerig. Sam schudde zijn hoofd.

'Nee, ik ging net weg.' Zei hij. Hij wierp nog een blik op Katy die er ongemakkelijk bij stond. Ze glimlachte naar Sam en wreef in haar rode ogen.

'Ik laat je wel uit.' Zei Olivier en keek even achterdochtig achteruit naar Katy. Hij opende de deur voor Sam die zonder woorden weg liep. Het pad af, links naar de parkeerplaats waar zijn truck stond. Hij groef zijn handen in de zakken van zijn bruine jas en liep in gedachten weg.

Olivier volgde de jongeman, Sam. Hij gooide de deur dicht en liep terug naar de keuken, waar Katy nog altijd stond.

'Heb je iets gezegd?' vroeg hij streng. Ze schudde haar hoofd, had ze dat maar wel gedaan.