Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

21. Vertrek

Hij wachtte op haar naast het huis. Haar spullen lagen al in de auto en ze zal zo wel vertrekken. Haar kofferbak zat propvol en hij wenste dat hij haar op kon vrolijken met een grapje, als hij er nog in had gepast zal hij meegaan. Toch verloor hij zijn goede opmerkingen toen hij haar zag. Er leek niets over van zijn vrolijke opmerkingen en gekke grapjes. Hij tikte zenuwachtig op zijn riem, de riem die Katy hem had gegeven. Ze liep naar hem toe en haalde diep adem, zag de pijn in zijn ogen.

'Sam.' Klonk haar stem. Ze had tassen in haar handen en nog een rugzak over haar rug. Ze werd gevolgd door Tilly en Old Jack. Hij pakte ongevraagd de tassen van haar over en legde ze in haar auto. Hij keek even naar Katy en haalde diep adem. Old Jack keek hem vragend aan, hij fronste en glimlachte.

'Wij zijn nog iets vergeten.' Zei hij en pakte Tilly bij haar arm. Smoezend liepen ze terug naar het huis en Samuel schudde zijn hoofd. Ze wilde de twee tortelduifjes alleen laten om afscheid te nemen. Ze wist dat ze de vorige avond de hele avond nog op de veranda hebben gezeten. Ze had hun horen praatten over de toekomst en wat hun te wachtten stond. Het begrootte haar dat ze wist dat ze elkaar zolang niet zullen zien. Ze zullen er vast wat op verzinnen had ze gedacht. Misschien werd de toekomst bepaald door het lot en zouden ze er zelf niet veel op te zeggen hebben.

'Katy...' begon hij, hij wreef in zijn nek en zocht naar de goede woorden.

'Sam, ik...' ze wist ook niet wat ze moest zeggen. Haar ogen kruisten zijn blik en ze begon te blozen. Zacht raakte hij haar bovenarm aan, wreef met zijn droge handen over haar gave huid. Hij trok haar naar hem toe en drukte een zoen op haar voorhoofd.

'Ik kom in de weekenden langs op de campus, en als er iets is kan je altijd bellen of schrijven' Zei hij terwijl hij zijn hand door haar haar liet glijden. Hij krulde een plukje om zijn vinger en haalde diep adem.

'Ik weet het, maar toch...' ze haalde trillend adem en haalde haar schouders moedeloos op, 'ik ga je missen.' Haar stem was zacht en hij schudde zijn hoofd.

'Haal het niet in je hoofd om te gaan huilen, prinses.' Zei hij met een neppe glimlach. Het maakte hem doodongelukkig om haar zo te zien. Ze lachte even, gevolgd door een luide snik terwijl ze hem in een knuffel trok.

'Sssh, ik kom je zo vaak opzoeken als je wilt.' Zei hij en probeerde haar te troosten. De brok in zijn keel was niet meer te verdragen en hij liet een eenzame traan uit zijn ooghoek glijden. Hij haalde diep adem en liet zijn hoofd op haar schouder rustten. Ongevraagd begonnen zijn schouders te schokken.

'Sam, ben je nou...' ze wurmde zich uit zijn sterke armen en zette een paar stappen achteruit. Haar mond viel open en ze schudde haar hoofd. 'Niet huilen, had je gezegd.' Ze liet haar hand over zijn wangen glijden, veegde zijn tranen weg. Ze keek in zijn waterige ogen en het had haar nog nooit zo pijn gedaan om weg te gaan.

Hij lachte door zijn tranen heen en haalde zijn schouders op, 'ik...' hij hield op met praatten en keek haar aan, het was de eerste keer dat hij geen weerwoord had kunnen bedenken om haar beter te laten voelen. Wat ongemakkelijk haalde hij zijn hand door zijn haar en wreef in zijn gezicht.

'Sorry als dit niet stoer is.' Zei hij en probeerde te glimlachen en blies zijn adem uit.

'Je bent beter dan stoer.' Zei ze.

'Is dat positief?'

Ze legde haar hand in zijn nek en ging op haar tenen staan. Hun neuzen raakten elkaar, hun voorhoofden raakten elkaar en ze glimlachte.

'Je bent beter dan elke man op aarde, en dat meen ik.'

'Katy, maar ik...'

'Nee, dat is de waarheid en beter ga je daar zelf ook in geloven.'

'Oké?'

'Goed.' Fluisterde ze en drukte haar lippen voor de laatste keer op de zijne. Het vuur brandde zo levendig in beide personen dat ze niet meer wisten hoe ze zonder elkaar moesten. Het levensvuur van een jonge vrouw die een hele andere opgave te wachtten stond dan ze ooit had gedacht. De levendige vlammen in het jongenshart van Sam, die gedoofd zullen worden door het leven. Uitgeblust door onrecht en keuzes die nooit gemaakt zullen worden. Spijt. Een laatste keer raakten ze elkaar aan op de veranda van de boerderij terwijl Old Jack en Tilly zielsgelukkig naar hun kleindochter en hun beste werknemer keken, stiekem en glimlachend. Liefde kende geen leeftijd en Old Jack keek naar Tilly, hij glimlachte en drukte een zoen op haar wang.

'Ik hoop dat hun liefde voor altijd blijft,' zei Old Jack terwijl hij zijn arm om Tilly sloeg, 'net zoals de onze.'

Sam hield haar nog even vast, Old Jack en Tilly kwamen naar buiten, samen met Jack die zijn dochter ook wilde uitzwaaien.

Ze drukte nog een snelle zoen op Sams wang voor ze in de auto stapte. Voordat ze vertrok naar de campus in Vancouver. Waar haar een hele andere jongen te wachtten stond, met een andere levenswijze, hele andere ideeën van liefde. En nu moest ze hem vertellen dat hij het niet meer was voor haar. De man die alles zal veranderen. Die alles kapot zal maken en nooit de jongen van haar dromen kon overtreffen. Een jongeman die niet wist wat het betekende om van elkaar te houden. Geboren in naam van het duister en verloren in het leven. Nooit zal hij weten wat liefde was. Olivier.