Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

22. Leeg

II

Can you still feel me loving you?
B. Devoue

Ze sleepte haar spullen naar haar kamer en hoopte dat Olivier er niet was. Ze wist inmiddels dat het nooit wat met hem zal worden. Ze wist dat het absoluut geen liefde was wat ze voor hem voelde. Olivier was iemand die ze het liefst niet weer wilde zien. Helaas volgden ze dezelfde studie en had hij nog altijd de sleutel van haar kamer op de campus. Hoe dan ook, ze kwam het nog wel eens tegen. Ze opende de deur, sleepte de tassen over de grond de kamer in en sloot de deur. Een diepe zucht verliet haar mond en ze sloot even haar ogen.

'Welkom thuis.' Mompelde ze tegen zichzelf.

Haar kamer was niet groot, ze had een klein keukentje en was gezegend met een oven waar ze pizza's in klaar kon maken. De muren waren wit geverfd om de ruimte groter te doen lijken dan ze werkelijk zijn. Er was één groot raam waar een bureau stond en in de hoek stond een bank waar ze haar eenzame avonden op spendeerde met een goed boek. Ze had een gedeelde badkamer met haar huisgenootjes. Haar huisgenootjes zouden later vandaag arriveren en ze zullen in de avond een feestje houden omdat ze allemaal terug waren. De meiden waarmee ze het huis deelde waren vriendinnen van haar geworden. Het was een hechte groep waar ze alles aan kon vertellen.

Aan de rechterkant van de kamer was een deur die leidde naar de slaapkamer. Waar niet meer in paste dan haar tweepersoonsbed en een kledingkast. Ze grinnikte, haar bed was groter dan die van Sam, hier zullen ze wel met z'n tweeën comfortabel kunnen slapen. Ze liet haar tassen achter bij de bank en liep haar kamer binnen. Haar adem stokte en ze beet op haar lip.

Ze schrok toen ze hem aantrof in haar kamer. Hij zat op haar bed met een brede grijns. De witte blouse die hij aanhad, hadden ze samen gekocht. Zijn blonde haar zat strak achterover gekamd en de hoeveelheid gel glinsterde in de zon.

'Hé schat, ik heb je gemist.' Zei hij en stond op. Hij liep naar haar toe en pakte haar beet bij haar bovenarmen. Zijn lippen drukte hij op de hare. Ze probeerde zijn lippen te ontwijken en schudde haar hoofd.

'Olivier, niet doen.' Zei ze zacht en schudde zijn handen van haar af. Olivier grinnikte en keek haar aan.

'Wat nou?' vroeg hij en wreef over haar schouder, bleef rondjes draaien in haar haar en kwam weer dichter bij haar staan.

'Ik ben moe en...'

Hij trok haar naar hem toe en zijn handen klemden om haar bovenarmen. Iets te stijf dan lief bedoeld. Onderzoekend keek hij haar aan en fronste.

'Olivier, ik...' ze wist dat hij kon flippen, ze had hem eerder zo gezien. Met alle moed die ze bezat haalde ze diep adem, 'ik doe dit niet meer.'

Hij lachte vol minachting en zette een stap achteruit, 'Wat?' Hij liet haar los en liep naar de kast. Hij keek naar de spiegel en het volgende moment plantte hij zijn vuist in zijn spiegelbeeld. De scherven vlogen rond de kamer. Ze zag de woede in zijn ogen, hij was razend.

'Dit, wat wij hebben. Ik doe het niet langer. Ik heb iemand anders...' haar woorden verdwenen toen hij met zijn harde vuist tegen haar kaak sloeg. Tranen schoten in haar ogen en ze keek hem angstig aan. Ze deinsde achteruit toen hij naar haar toe kwam. Ze schudde haar hoofd en wilde wegrennen. Hij zal haar inhalen wist ze.

'Meisje, kom hier.' Zei hij streng en stond in de scherven van de ravage die hij had aangericht, 'zo bedoelde ik het niet. Je wilt mij en dat weet je. Je bent echt niet beter af met zo'n boerenpummel van die domme Ranch van je opa.'

'Nee, dat wil ik niet.' Ze negeerde zijn beledigingen.

'Kom hier!' zei hij hard en stampte naar haar toe. Greep haar bij haar bovenarm en trok haar mee. 'Ik zal je leren waarom je mij wil.' Mompelde hij terwijl hij haar op het bed gooide.

Ze huilde, tranen gleden over haar wangen terwijl hij boven op haar lag. Ongevraagd. Ze schreeuwde om hulp, hij smoorde haar kreet met zijn ruwe hand. Hij maakte haar broek los en drong binnen. Ze stribbelde tegen, hij was sterker. Ze gilde maar niemand zal haar horen. Huilend bewoog haar lichaam onder zijn gewicht.

'Vieze trut, dit is waarom je mij wilt.' Zei hij en kwam klaar in haar. Ze jammerde, hij deed haar niet persé pijn maar wat was het pijnlijk. Hij was de pijn die binnendrong in haar tempel. Haar verwoeste met alles wat hij had. Hij was een klootzak en dat had ze altijd geweten. Hoe had ze het ooit zover kunnen laten komen. Wat had haar bezield om met hem te gaan praatten terwijl er niemand in de buurt was. Hijgend liet hij zich naast haar vallen.

'En als je ook maar tegen iemand vertelt dat je mij niet wilt, maak ik alles wat je hebt kapot. Ik zorg dat je de slet van deze plek word en je zal nooit meer een normale baan vinden. Je bent van mij, begrepen?' Hij keek haar aan met zijn meedogenloze ogen. Ze was bang voor hem, ze beefde. Bang voor een tweede uitbarsting knikte ze en hij lachte tevreden.

Leeg, ze voelde zich leeg. Alsof ze de zomer niet mee had gemaakt met Sam. Ze vroeg zich af hoe ze Sam moest vertellen wat er gebeurd was. Ze wilde niet dat iemand het wist en Sam, Sam zal het haar opa vertellen. Hij was te eerlijk om geheimen te houden. Sam zal haar persoonlijk komen ophalen, eerst zal hij Olivier in elkaar timmeren zoals hij dat verdiende en dan zal hij haar meenemen. Het enige wat ze hoopte was dat Sam dat zal doen. Haar redden van de puinhoop waarin ze zich nu bevond. Haar hart voelde leeg, zo leeg.