Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

12. In de bloementuin

De dagen na het incident kropen langzaam voorbij. Old Jack had Samuel een paar dagen vrij gegeven. Zijn lichaam had tijd nodig om te herstellen van de laatste week, zijn gekneusde lichaam was nog altijd niet genezen van zijn ontmoeting met de stier en daarbij kwamen nu de lelijke wonden van de beer. Die uiteindelijk erger waren dan dat ze in eerste instantie leken. De dokter had ze gehecht, drie sneeën, zeventien hechtingen. Het zal er niet mooi uit zien en er zal voor altijd een litteken blijven zitten. Op de terugweg, midden in de nacht, had Tilly hem met ondeugende ogen aangekeken. De vrouw was ooit onverschrokken geweest, ze was een vrije vogel, een levensgenieter en dat weerkaatste in de blik die ze hem schonk. Ze had hem verteld dat een vrouw een paar goede littekens niet kon weerstaan. Sam had gelachen, zo had hij er nog niet over nagedacht. Drie krassen van een berenklauw. Net als Tristan uit de film, Legends of the fall. Het was de eerste film die hij ooit in de bioscoop had gezien en hij herinnerde hoe hij had gehuild als een meid. Wat voelde hij zich slecht. Zijn inlevingsvermogen was geschaad door het verraad van die film. Zijn hart deed nog zeer als hij daar aan dacht.

Sam had zich verder bezig gehouden met de administratie van de voorraden, zijn eigen boekhouding en ander papierwerk wat nodig moest gebeuren. Wat een hel was voor Sam, de administratie stelde hij altijd zolang mogelijk uit. Hij had Katy niet meer gezien intussen tijd. Hij voelde de vreemde spanning tussen hen aan en het was goed dat ze elkaar even niet zagen dacht hij. Misschien had hij haar zo afgeschrikt met het voorval dat ze hem niet meer wou zien. Hij liep met wat eigenaardige papieren in zijn hand naar het huis. Old Jack zal vast weten wat hij daar mee moest doen.

De geur van omgespitte aarde drong tot hem door en hij stond stil. zijn ogen gleden af naar de tuin naast het huis en hij glimlachte. Tussen de vroeg bloeiende bloemen zag hij de rand van haar hoed. Ze neuriede een zacht deuntje terwijl ze onkruid uit de grond haalde. De grond kwam omhoog, had zich om de wortels gesloten en viel door haar handen heen. Haar vingers waren donker van de modder en haar nagels waren vies. Even keek hij hoe ze zich door de planten bewoog, alsof ze daar hoorde. Ze was thuis in de groene bladeren van geluk. Bloeiende bloemen in de zon, tot leven geroepen door de seizoenen. Prachtig in hun kleurige jasjes van kleine blaadjes. De goudsbloemen bloeiden in overvloed, de rozenstruik had zijn bloemen al laten zien om het poortje naast het huis, de anjers en korenbloemen wiegden zacht in de wind. Hij liep naar het poortje waar de rozenstruik omheen groeide. Krullend om het hout.

'Katy, hoe is het?' vroeg hij. Ze stopte met neuriën en keek hem aan. Een glimlach kroop over haar gezicht en ze haalde diep adem.

'Sam, ja goed... hoe gaat het met jou?' Ze liep naar hem toe en ging voor hem staan. Hij haalde zijn schouders op en glimlachte.

'Ja, het gaat prima.' Zei hij kort. Het voelde alsof er een vrachtwagen over zijn lichaam was gereden, er lag geen waarde in dat zij de waarheid van zijn pijn zal weten. Ze knikte en keek even naar de grond.

'Sam, ik... ik wist gewoon niet zo goed wat ik moest zeggen. Bij de boom dacht ik...' Ze stopte met praten en glimlachte zenuwachtig. Ze keek hem voorzichtig aan en was bang dat hij haar zal veroordelen om haar gedrag. Schaamte was iets wat ze liever vermeed. Toen ze allebei tegen de boom zaten, zo dicht bij elkaar dat ze zijn adem kon voelen, had ze iets gevoeld. Iets wat ze nooit bij Olivier zal voelen. Ze voelde zich zo veilig in zijn armen en ze wist niet meer wat ze moest zeggen. Had hij hetzelfde gevoeld of zat het in zijn aard om mensen te beschermen? Zo kende ze hem immers en het zal haar dan ook niet verbazen als dat zo was. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond en ze schudde haar hoofd.

'Sam, ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen.' Sam wreef in zijn nek en haalde zijn schouders op.

'Ik had zelf ook even gedag kunnen zeggen.' Hij wreef nog in zijn nek en perste zijn lippen op elkaar, hij wist zelf ook niet meer wat hij moest zeggen en zijn blik viel op de papieren in zijn hand. Daarvoor was hij hier.

'Ik moet deze even wegbrengen.' Zei hij en wapperde met de papieren in zijn hand. Katy knikte en zei hem gedag. Hij glimlachte, knikte en duwde zijn hoed verder op zijn hoofd. Ze keek hem na, zijn spijkerbroek was schoner dan normaal, zijn blouse had afgescheurde mouwen bij de schouders, het was warm. Zijn armen waren gespierd. Om zijn bovenarm zag ze het verband over de wonden van de beer. Een diepe zucht verliet haar mond. Er waren veel mooie mannen op de wereld en toch was Sam een van de weinigen waarvan ze aan zichzelf ging twijfelen. Bij Sam voelde ze zich anders, bij Olivier voelde ze zich zo opgefokt en klaar voor alles wat haar kant op zal komen. Bij Sam voelde ze de rust die over hem hing doordringen tot in haar eigen hart. Bij Sam voelde ze zich vrij om alles te doen wat ze wilde. Sam zal voor altijd een speciaal plekje in haar hart houden. En misschien meer dan dat.

Katy ging verder in de tuin, ze bewonderde de artisjokken die zich vroeg hadden laten zien, de paarse randen om zijn vrucht waren adembenemend. Naast haar groeide klaprozen, de helderrode blaadjes wiegden in de wind. Ze zuchtte, wat moest ze met Sam? Ze had Olivier op de Uni, Sam wist dat. Hij zal het nooit goedkeuren om nu iets te beginnen met haar, al was het totaal vrijblijvend. Sam zal nooit de liefde bedrijven met een vrouw die al een relatie had.