Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

2. De begrafenis

De regen bleef vallen op de dag dat Old Jack begraven werd, het onstuimige weer werd beantwoord door de huilende vrouwen bij zijn nieuw gegraven graf.

Zijn kist zonk in de aarde om nooit weer boven te komen. Als een gezonken schip op de bodem van de oceaan. Het hout glinsterde van de regen.

Het moment dat de eerste personen begonnen te lopen, gleden zijn ogen voor het eerst naar het graf. Hij had zich voorgenomen om niet te kijken, hij wou niet huilen. Hij keek om zich heen. En daar, voor het graf van de man waar hij zoveel van geleerd had, ontmoette hij haar ogen. Ze had de ogen van haar opa, viel hem nu pas op.

Een waterige glimlach gleed over zijn lippen. Het was het enige wat hij kon doen. Ze werd begeleid door haar vader die haar hand op haar rug legde, liep verder naar de parkeerplaats om de doodse plek achter te laten.

Hij bewoog met de menigte mee, liep langs het graf, wierp een snelle blik op de kist en liet de dennenappel vallen op de verse modder. Old Jack hield van de dennenbomen, de naalden die zelfs in de winter hun kleur behielden. De bewoners die erin woonden, de kleinste aardbewoners die er een thuis vonden. De pijnbomen die zo gericht waren op licht en zon gaven de oude man hoop. De den was een boom van geluk voor de man, met zijn lange ronde naalden. Hij zal voor eeuwig luisteren naar het gebed van de boom die zal groeien uit de dennenappel die Samuel in zijn graf had gegooid. Hij zal groeien tot een levensboom.

Hij liep naar de parkeerplaats, grabbelde in zijn jaszak naar zijn sleutels toen hij zijn naam hoorde.

Langzaam draaide hij zich om, verloor zijn emoties in haar ogen en stortte in. Hij wist dat hij haar niet aan had moeten kijken, niet hier.

Hij barste in tranen uit, wankelde op zijn benen en ging door zijn knieën. Op het asfalt van de parkeerplaats waar zijn pak door werd verpest. Ze rende naar hem toe. De regen bleef stromen en doorweekte haar kleding.

Ze hurkte naast hem neer en aarzelde geen seconden. Sloeg haar armen om zijn schouders en wiegde hem heen en weer. Ze hield zijn hart in haar handen terwijl hij bang was om die te verliezen. Ze drukte een zoen op zijn voorhoofd terwijl hij zijn gezicht verborg op haar borst. De wol van haar winterjas kietelde zijn natte wangen. Hij kronkelde door het verdriet wat hem verliet in haar armen.

'Samuel, ik breng je naar huis.' zei ze zacht. Hij gaf geen antwoord en liet zich door haar begeleiden naar de auto. Gasten stonden te kijken naar de jongen die bezweek onder het gewicht van het verlies, Tilly ook. Ze knikte en haalde opgelucht adem, ze wist dat het zo moest zijn. Samuel was als een zoon voor haar en ze kon het niet aanzien om hem in zoveel pijn te zien.

In de auto herinnerde hij hoe ze elkaar door en door kenden, hoe ze elkaar uitdaagden tot het uiterste. Maar vooral herinnerde hij hoe ze elkaar, na een lange weg, lief hadden. Zijn blik gleed naar haar handen, de handen die hem zoveel liefde hadden gegeven. Haar ranke vingers klemden om het stuur van de auto. Tikten op het ritme van de radio. Ze had een blik in haar ogen die hij niet kon plaatsen. Leeg, alsof ze verdwaald was in haar eigen gedachten. Hij voelde zich ook zo. Verlaten door alles wat hen ooit vast had gehouden. De tijden die ze samen hadden beleefd hadden, hij die haar altijd had gesteund. Zij, die hem altijd had afgewezen. Waarom, vroeg ze zich af, wat hadden elkaar aan gedaan. Ze wist dat er een gedeelte van hem in haar geborgen was, liefde wat haar nooit zal verlaten. Wat had ze hem aangedaan?

Hoe ze samen in de auto zaten, deed hem denken aan de zomer die hen allebei verandert had. Aan de zomer die hen had samengebracht, aan de zomer die hen los had gerukt van hun schaduw. De zomer die zo goed was dat niemand had verwacht dat het ooit anders kon. Hoe ze hem keer op keer afwees, voor jaren. Hoe hij altijd geduldig op haar wachtte, hoe hij haar vasthield in zijn veiligheid. Hij waarborgde haar leven in zijn handen. Hoe hadden ze elkaar ooit kunnen verliezen.