Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

53. Bewijs

Die avond belde Sam met Blue Ranch. Het duurde even voordat iemand opnam. Hij belde vanuit het ziekenhuis, vanuit het bed. Nog altijd zat hij geboeid aan het bed, toch was een verpleegster zo vriendelijk geweest om hem een telefoon te brengen. Ze stond geduldig te wachtten tot hij klaar was, ze mocht hem niet alleen laten met een telefoon van de politie.

'Met Jack.' Sam haalde diep adem en zocht naar de goede woorden.

'Ik heb een probleem.' Zei hij zacht.

'Sam? Wat is er aan de hand?'

'Ik...' hij haalde diep adem en keek even naar de zuster die hem vragend aankeek of het wel goed ging, 'ik lig in het ziekenhuis en ben gearresteerd.'

'Verdomme, wat heb je gedaan?'

'Ik kan het niet...' hij schudde zijn hoofd en dacht na, Nick. Hij kon het Nick vertellen.

'Sam, waarom hebben ze je gearresteerd?'

'Dat is een misverstand, Olivier heeft...'

'Sam, wat had je te zoeken bij Olivier?' Jack klonk boos, zijn stem was hard en Sam was bijna bang voor hem.

'Ik kan het uitleggen maar niet nu, kan je me Nick geven?'

'Nick is bij de kudde.'

'Kan ik Tilly spreken?'

'Verdomme.' Het was stil en even was Sam bang dat Jack opgehangen had. Hij beet op zijn lip en sloot zijn ogen, hij moest het aan iemand vertellen. Het was teveel, alles werd teveel en hij kon het niet aan om de bak in te gaan.

'Sam?' Vroeg de bezorgde stem van Tilly.

'Tilly ik heb...' zijn stem brak en hij barste in tranen uit. Hij hield zijn hand voor zijn mond om een hartverscheurende snik in te houden.

'Sam, rustig. Vertel wat er is.'

'Kan je tegen Nick zeggen dat het fout is gegaan.' Zei hij. Het was stil en Tilly zuchtte.

'Sam, dit is niet grappig, wat is er aan de hand?'

'Ik kan het niet vertellen Tilly, nog niet.'

'Wat moet je vertellen?'

'Ik moet het zeker weten.'

'Sam, wat bedoel je?' Hij hoorde de pijn in haar stem, ze klonk teleurgesteld in hem. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Zijn ogen gleden naar de zuster die het gesprek meeluisterde en er geen bal meer van snapte.

'Sorry, Tilly.' Zei Sam en hij legde de hoorn neer. Hij kon het niet. Met tranen in zijn ogen haalde hij diep adem. De zuster liep naar hem toe en legde haar hand op zijn schouder. Ze was van middelbare leeftijd, haar haar had inmiddels een asblonde kleur en lichte rimpels waren zichtbaar.

'Kan ik u iets vertellen?' vroeg Sam. De vrouw haalde haar wenkbrauwen op en keek hem aan, ze knikte en ging op een stoel zitten naast het bed.

'Vertel.' Zei ze, ze zette de telefoon op het kastje naast het bed en keek hem aan. Ze kon zien dat hij geen slechte jongen was.

'Katy, mijn ex-vriendin, of ja... ooit een goede vriendin heeft een zoon. Ze is getrouwd met de man die dit...' hij stopte even, 'dit heeft gedaan.' Hij gebaarde naar zijn gezicht en haalde trillend adem.

'Dus je was opzoek naar hem?' vroeg de vrouw. Sam schudde zijn hoofd.

'Nee, hij kan geen kinderen krijgen hoorde ik vorige week. En nu hij weet dat ik het weet...' Sam keek de vrouw aan en wreef in zijn gezicht, liet zijn vingers over zijn blauwe oog glijden en zuchtte.

'Dus nu denk je dat het jouw zoon is? Wat zal het veranderen als ze niet bij je wilt zijn?' vroeg de vrouw. Sam schudde zijn hoofd.

'Olivier is...' Sam beet op zijn lip, 'Ik denk dat hij gewelddadig is.' De vrouw fronste en probeerde zijn verhaal op een rijtje te zetten.

'Heb je al met de politie gepraat?' vroeg ze. Sam schudde zijn hoofd en had geen idee meer hoe hij het aan moest pakken. Hij keek naar de boeien om zijn hand en het bed. Wat wilde hij graag wegrennen.

'Waar is mijn jas?' vroeg Sam.

'Die hebben we in de kast gehangen.' Zei de vrouw en glimlachte vragend naar hem.

'Er zitten twee zakjes in, er staan namen op, mijn naam en Daniels naam.' De vrouw stond langzaam op en liep naar een deur die naar de kast leidde. Ze was even uit het zicht en Sam liet zijn hoofd achterover vallen in de kussens.

'Er zit niks in je jas.' Zei de vrouw. Sams mond viel open, had de politie het gepakt, was hij het verloren? Hij wist het niet meer, verdomme.

'Ga je dit aan de politie vertellen?' vroeg de vrouw. Sam haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd.

'Als Katy er is, ze weet het niet en straks doet Olivier haar iets aan. Ik weet niet of ik dat aankan.' Zei hij. De vrouw knikte en keek hem aan. Zijn gezicht zat onder de blauwe plekken, hij bewoog langzaam en ze kon zien dat alles aan zijn lichaam pijn deed.

'Het komt wel goed.' Zei ze. Ze verliet de kamer en liet Sam alleen. Hij sloot zijn ogen en dacht na, hoe kon hij het ooit goed maken. Hij kon zich niet verdedigen met de waarheid. Niemand wist wat hij wist, behalve Nick.

De volgende dag werd hij ontslagen uit het ziekenhuis, ze brachten hem rechtstreeks naar het bureau. Hij had de pijn in zijn knie nog niet eens gevoeld totdat hij opstond. Ze behandelden hem hardhandig en dumpten hem als het ware in een cel. Hij viel in slaap op een harde bank.

In de middag werd hij verhoord. Hij zat in een klein kamertje, vier donkere muren omringden hem en hij voelde zich klein. De man stelde hem vragen, hij ontkende alles. Hij vertelde zijn verhaal en alles wat erbij kwam kijken. Maar zijn bewijs was minimaal, de zakjes waren weg en dat was het enige bewijs wat hij had. Het verhoor was keihard en de waarheid leek zo wazig. Het was een onsamenhangend verhaal.

'Je borg is betaald, als meneer Perkins een rechtszaak aanspant, verwachten we u terug.' Een man verstoorde hun gesprek met die mededeling. Sam fronste en keek hem aan.

'U mag gaan.' Zei de andere man. Sam kreeg alle spullen die ze in beslag hadden genomen terug. Hij stopte zijn handen diep in zijn zakken, geen plastic-zakjes te bekennen. Hij strompelde naar buiten en keek om zich heen, wie had zijn borg betaald, er was niemand die hem vertrouwde.