Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

54. Ontslagen

'Sam,' hoorde hij vanuit een auto die voor hem stopte en een glimlach verscheen op zijn gezicht, 'hoe heb je dit zo kunnen verkloten?' Sam schudde zijn hoofd en liep naar de auto toe.

'Nick, je krijgt het geld terug.' Zei Sam en stapte in de auto. Hij zuchtte diep en klapte het zonnescherm naar beneden, opende de spiegel en haalde zijn neus op toen hij zichtzelf zag. Zijn oog was blauw en zijn wang was opgezwollen. De binnenkant van zijn lip was gescheurd en de buitenkant was dik. Olivier had hem goed te grazen. Hij wreef over zijn hoofd, waar hij een paar hechtingen had zitten. Nu pas drong het tot hem door dat hij echt niet zo "oké" was als hij dacht. Even sloot hij zijn ogen en dacht na.

'Ik ben de zakjes kwijt.' Zei Sam.

'Wat! Oké, en nu?' Nick keek hem aan, geen idee wat hun volgende zet was om de waarheid naar boven te laten komen.

'Ik weet het niet.' Zei Sam, misschien moest hij opgeven, hij wist immers niet of het verhaal van Rick echt was. Nick keek naar Sam, hij zag er verschrikkelijk uit, naast alle beurse plekken was zijn huid lijkbleek en de wallen onder zijn ogen verraadden hoe moe hij was. Moe van alle gedoe. Nick haalde diep adem, zijn plan was niet waterdicht. Een ander zal het eerder een laatste stuiptrekking noemen van een doodgaand dier, maar het was beter dan niks doen.

'Sam,' zei Nick, 'ik ga met Katy praten.'

Sam had het hem verboden, gezegd dat Nick knettergek was om dat te doen en misschien was Olivier wel thuis. Straks wilde ze hem niet geloven of wilde ze Sam zien, Sam zag er niet uit en zoals Nick hem nu zag, zal hij het niet kunnen vertellen. Onder het protesteren van Sam reed hij richting het gedeelte van de stad waar Katy moest wonen, hij was er nog nooit geweest. Ze reden een half uur en Sam gaf uiteindelijk toe, misschien was dat het enige wat ze konden doen, en Sam vertelde Nick waar hij heen moest.

Nick belde aan bij haar huis, het duurde even en voordat er iemand open deed. Sam keek met grote ogen wie er open deed en de moed zakte hem in de schoenen toen hij het grote gestalte van Olivier zag. Nick leek er kalm onder te blijven en verdween naar binnen. Sam wachtte, het duurde twintig minuten, moest hij naar binnen gaan of zal dat alles verpesten? Sam kon zichzelf wel opeten van de zenuwen, de adrenaline spoot door zijn lichaam terwijl hij niets kon doen. Een halfuur verstreek en toen ging de deur eindelijk open, Nick knikte naar Olivier en liep het huis uit. Hij had een geheimzinnige grijns op zijn gezicht toen hij naar de auto liep en Sam had werkelijk geen idee wat hij moest verwachtten.

Nick stapte de auto in, keek Sam aan en haalde opgelucht adem, 'ik heb zijn lepel, we aten taart.'

Sam liet zich tegen de stoelleuning aanvallen en haalde zijn hand door zijn haar, 'verdomme.'

'We brengen het daarheen en dan breng ik je naar huis.'

'En mijn auto dan?' Nick fronste en keek Sam afkeurend aan.

'Ik laat je zo niet rijden.'

Het was al avond toen Nick de onverharde weg naar de boerderij opreed. Sam was in slaap gevallen, bijna de hele reis had hij geslapen. Katy had vreemd gekeken toen hij bij haar aan tafel kwam zitten, ze leek niets van zijn spontane bezoekje te begrijppen en hield zich stil, alsof ze zomaar iets verkeerds kon zeggen. Het was een vreemde sfeer en Nick had zijn vinger er niet op kunnen leggen wat er gaande was, naast het feit dat Olivier wel zeker doorhad dat hij er niet zomaar was. Maar zodra Olivier zal beginnen over Sam, zal hij zichzelf verraadden. En dat stelde hem gerust. Toen Daniel naast hem zat met een taart die Katy had gebakken was zijn plan geslaagd. Hij had de lepel waarmee hij zijn taartje opat van het bord gepikt toen Katy en Olivier allebei even niet keken. Zijn hart bonkte in zijn keel toen hij vertelde dat hij weg moest. Straks zouden ze het merken.

'Sam we zijn er.' Zei Nick en schudde Sam wakker. Sam kreunde en keek Nick wazig aan, een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij liet zijn ogen naar de boerderij glijden.

'Jack zal vast niet blij zijn.'

'Ik denk dat je het beste gelijk met hem kan praatten.' Zei Nick. Sam knikte langzaam en stapte met tegenzin uit. Nick reed weg, zette de auto weg. Zijn benen voelden loodzwaar en hij wou niet naar binnen. Hoe moest hij ooit alles uitleggen, hij kon het nog niet uitleggen voordat hij het zeker wist. Hij stapte naar binnen en hoopte dat Tilly er niet zal zijn.

'Sam?' klonk haar stem, Sam zuchtte, verdomme.

'Ik leg het later allemaal uit Tilly.' Zei Sam en wilde zich het liefst zo snel mogelijk door de keuken manoeuvreren. Zodat ze zijn gezicht niet hoefde te zien. Haar hand klemde om zijn bovenarm en hij bleef staan, nee. Langzaam draaide hij zich om en keek haar aan.

'Sam, wat heb je gedaan?' vroeg ze vol medelijden. Ze schudde haar hoofd en wachtte op antwoord. Ze huiverde bij het zien van zijn gezicht. Blauwe plekken op een bleke huid, opgezwollen en pijnlijk.

'Later Tilly, ik kan het niet zeggen nu.' Zei hij. Tilly knikte en zag in zijn ogen dat er meer speelde dan ze wist.

Sam verdween in het kantoor van Jack. Jack keek hem afkeurend aan, leek even geschrokken van zijn toegetakelde gezicht en vermande zich toen weer.

'Sorry Sam, dit gedrag, hij is mijn schoonzoon en tenzij jij met een goed verhaal komt om je daden recht te zetten, moet ik je ontslaan.' Zei Jack zonder enige emotie te tonen. Sams mond viel open, dat kon niet. Hij schudde zijn hoofd en keek Jack aan.

'Nee, ik...' hij wreef in zijn gezicht en keek het kantoor rond, op de schoorsteen stond een foto van hem en Old Jack. Als hij nog leefde zal alles anders zijn. 'Ik kan het niet zeggen maar als ik vader was...' die woorden drongen tot hem door, hij stopte even, 'liet ik mijn dochter nooit trouwen met een klootzak als Olivier.'

'Weg, nu.'

Met hangende schouders liep hij het kantoor uit, misschien was het tijd om te gaan.

'Morgen ben je hier weg!' hoorde hij nog, hij liep door de gang, keek naar de foto's aan de muur, de trap, het oude oranje behang. De donkere lambrisering die het in perspectief zette. Hij rook het huis, hij rook Old Jack. De geur van herinneringen, alles wat hij hier had meegemaakt en alles wat hij hier was verloren.